Editors + Slowdive + Mogwai = Minor Victories. Is het echt zo simpel als dat, zo’n supergroep? Het titelloze debuut dat Justin Lockey, Rachel Goswell en Stuart Braithwaite begin deze maand quasi-achteloos onze richting uit smeten mag er in elk geval zijn. Een mens zou werken via het internet nog gaan toejuichen: “niets spannender dan de files uitpakken en er op mijn computer mee aan de slag mogen gaan.”
Omdat hij ook wel eens iets anders wilde dan het drama van Tom Smith nog wat dikker aan te zetten, vroeg Editorsgitarist Justin Lockey aan Rachel Goswell of ze niet eens naar zijn eigen muziek wilde luisteren. Zo geschiedde, en meer nog: de frontvrouw van de legendarische band Slowdive wilde er gerust op zingen. En als twee grootheden van de Britse alternatieve scene elkaar ontmoeten, dan kan er wel een derde bij. Vervoegde dus ook de gelederen: Mogwaigitarist Stuart Braithwaite. Maar laten we hen vooral zelf uitleggen hoe dat begint: een supergroep vormen.
Lockey: ” “Je leert elkaar kennen op festivals, vind elkaars muziek goed en komt ook nog eens overeen. Zo ging het toch tussen Rachel en mij. Toen ze tijdens de opnames van de laatste Editorsplaat opdook voor een gastrolletje, kwam het opnieuw op de demo’s die ik haar ooit gaf. ‘Die moeten we toch eens afwerken, niet?’, zei ze. Toen kon ik niet meer terug, en stelde ze voor om er ook Stuart bij te halen.”
Goswell: “We zouden het project nochtans vrij low key houden, maar al snel werd duidelijk dat we meer mensen nodig hadden. Spontaan moest ik aan Stuart denken, die ik nochtans ook niet zo geweldig goed kende. Ik had hem een paar keer gesproken op festivals waar Mogwai en Slowdive samen op de affiche stonden, en we konden het meteen met elkaar vinden. Hij is een fijne gast, en een geweldige gitarist. En toen vond Justin het een plan om er James, zijn broer, bij te vragen voor bas. Hij deed meteen ook wat drums en een beetje gitaar.”
enola: niet dat jullie elkaar in de poppetjes van de ogen keken. Alle songs kwamen uiteindelijk over het internet tot stand. Klinkt ingewikkeld.
Lockey: “Het vraagt inderdaad behoorlijk wat wederzijds vertrouwen en respect om op die manier een plaat te maken, en dat was er. We hebben geen zware discussies moeten voeren. Er waren geen ego’s die gemasseerd moesten worden. Niemand drong zijn stukken op, niemand had het gevoel dat hij uit de boot viel. Iedereen wilde gewoon de best mogelijke plaat maken.”
Goswell: “Het was net spannend om die files via mail te krijgen, waarna ik er op computer verder aan kon prutsen. Zo was er ook geen tijdsdruk omdat de studio betaald moest worden. Ik kon in mijn vrije tijd opnemen, thuis. Het heeft ongeveer een jaar geduurd; ik heb de zanglijn van “Higher Hopes”, dat James en Justin “Massive End Song” hadden getiteld want ze wisten dat het de slotsong van de plaat zou worden, ergens op oudejaarsavond ingezongen. Het voelde goed om het te kunnen afronden voor we aan 2016 begonnen.”
enola: Miste je zo toch geen menselijke interactie?
Lockey: “Neen hoor. Op dat vlak komen we bij onze eigen band wel aan onze trekken. En het werkte wonderwel voor ons. We gooiden files over en weer, voegden er ons ding aan toe, bewerkten, tot iedereen tevreden was over het resultaat. Ik weet niet of die manier van werken voor elke muzikant geschikt is, maar wij vonden er een aanpak in waarin we functioneerden.”
enola: Zou je die benadering ook bij Editors propageren?
Lockey: “Oh maar dat gebeurt al hoor. Voor we samen de studio intrekken worden er al heel wat files en ideeën uitgewisseld en rondgestuurd. Lang voor we er aan beginnen bezorgt Tom (Smith, Editorsfrontman, mvs) me al aanzetjes van songs. Dat geeft me meestal een goed beeld van wat soort plaat het zal worden. Maar ik zou geen hele Editorsplaat zo willen maken.”
enola: Het moet toch gek zijn om straks op tour te gaan met mensen die je nog nooit hebt ontmoet. Stuart heb je nog nooit in levende lijve gesproken.
Goswell: “Behalve James. Die is een keertje naar de Mogwaistudio’s getrokken om wat baslijnen op te nemen. In één dag hadden ze alles gedaan, en de tweede dag hebben ze dan maar gewoon coke gepakt. Waanzin (lacht) Maar Stuart ging er van uit dat als ik er bij betrokken was, zij ook geen vreselijke mensen zouden zijn.”
Lockey: “Ja dat is vreemd. Maar we zijn tijdens het maken van de plaat zo vaak in contact geweest dat het niet zo voelt. Elk nummer dat we afwerkten maakten ons bijna euforisch, omdat het zo goed was. En ik heb respect voor wat Stuart met Mogwai heeft gedaan, hij respecteert Editors. Dus wat kan er mislopen? We zijn oud genoeg, hebben genoeg platen onder de gordel, om te weten hoe je je gedraagt op tour, en te zorgen dat het werkt.”
Goswell: “Ach, uiteindelijk wist ik van Justin ook niet veel, maar ik heb hem wel moeten leren kennen. We hadden het laatste jaar voortdurend contact, als het niet via sms was dan wel via chat of mail. We zijn elkaar nog steeds aan het leren kennen, terwijl we de eerste concerten spelen, maar da’s okee. It’s all good. Voor ik kwam repeteren hadden de anderen alles al een paar dagen lang goed doorgenomen. Kon ik gewoon binnenkomen en had ik er maar over te zingen. Dat voelde ergens wel emotioneel. We hadden er zo lang aan gewerkt, en ik had nooit gedacht dat het zover zou leiden, maar daar zat ik met die mensen, die ik echt niet goed kende. (lachje) Allemaal schatten, maar het was toch buiten de comfort zone die ik bij Slowdive heb. Ondertussen hebben we onze eerste optredens gedaan en alles loopt best goed. ’t Is fijn om samen te zijn, en de plaat zijn volledige bestaan te geven, nu we hem ook live kunnen spelen.”
enola: Lukt het wat om een plaat die je op computers maakte nu live te spelen?
Lockey: “Natuurlijk. We zijn tourveteranen, die wel weten hoe je iets live neerzet, hé. En je kunt de songs ook wel een beetje een ander draai geven, al is het grootste verschil bij Minor Victories live dat alles veel luider klinkt. Als het hard gaat, gaat het even héél hard. We hebben dan ook Martin Bulloch van Mogwai als drummer mee.”
enola: Wat ik bijzonder vindt aan Minor Victories is hoe je er zo duidelijk de individuele achtergronden in hoort: de synths van Editors, Rachels stem zoals we die kennen van bij Slowdive, de typische gitaartjes van Mogwai,.. Was meteen duidelijk dat al die elementen samen wérkten?
Lockey: “Niet echt, en zeker niet in het begin. Toen probeerden we uiteindelijk ook maar wat, en het bleek te werken. Het gekke is ook dat mensen beweren die elementen te horen, terwijl dat zogezegde Mogwaigitaartje gerust van de hand van iemand anders dan Stuart kan zijn. Vaak was hij verantwoordelijk voor net de meest poppy geluiden. Eigenlijk hebben we geleerd elkaars rol te spelen. Ik heb stukken geschreven die bij Mogwai hadden gepast, maar ik hoefde niet per sé gitarist te zijn, dat voelde een beetje zinloos als je de luidste gitarist ter wereld in je band hebt. ik wilde vooral orkestreren: piano, drums, toetsen en daarmee de songs inkleuren.”
Goswell: ” Maar natuurlijk waren we ons bewust van elkaars achtergrond. Ik wist min of meer wel wat Stuart op de tafel zal leggen. Nu, toen hij “Scattered Ashes” doorstuurde keek ik toch op: die Shangri-La’sachtige sixtiesvibe had ik van hem niet verwacht.”
enola: Rachel, voor jou lijkt alles plots samen te komen de laatste jaren. Eerst was er de Slowdivereünie, nu dit. Blij terug te zijn?
Goswell: “Ja, ik ben een vijftal jaar echt weg geweest uit de muziek . Eerst omdat ik problemen met mijn oor had, en daarna kreeg ik in 2010 een baby, dus was ik er voor hem, de eerste vier jaar van zijn leven. ’t is geweldig om er opnieuw te staan nu, want drie jaar geleden had ik het niet gedacht. Ik had er mezelf mee verzoend nadat ik uit Mojave 3, de band van Neil Halstead en mij na Slowdive, vertrok dat ik geen muziek meer zou maken. Ik had alles gedaan wat ik wilde doen op dat vlak, veel gereisde. Ik was tevreden met waar ik was geraakt, maar blijkbaar gaat dat toch nooit helemaal weg. Een groot deel van mezelf is gewoon graag creatief en zingt graag. Ik ben dus heel gelukkig dat ik het hele pakket heb tegenwoordig: iIk ben moeder, kan nog steeds zingen, de wereld rondtrekken. It’s good.”
enola: En ondertussen bleek je wel een icoon te zijn geworden voor jongere generaties.
Goswell: (giechelt) “Ja, dat was vreemd in het begin. Ik denk dat niemand van ons zich realiseerde welke impact Slowdive had gemaakt. We wisten wel dat we werden gerespecteerd, en dat het aantal fans was toegenomen, maar het was toch emotioneel toen we in 2014 die festivals deden, en dat is het eigenlijk nog steeds. We ontmoeten nog steeds zoveel mensen op onze reizen die in tranen uitbarsten, en ik heb het daar soms wat moeilijk mee. Ik kan niet geen moederlijke gevoelens te koesteren als ik effectief hun moeder zou kunnen zijn.”
enola: Zijn er momenten dat je dan spijt krijgt van de split, in 1995?
Goswell: “Neen. Ik heb het gevoel dat Slowdive toen zijn tijd had gehad. Er was zoveel verdeeldheid in de band, en de Britse pers had ons ook praktisch dood gestenigd, dus het was echt moeilijk geworden om door te gaan. Al ben ik lang blijven zeggen dat als onze platenfirma ons niet had gedumpt, de eerste plaat van Mojave 3 de vierde Slowdive had kunnen zijn. Want dat was de richting die Neils songschrijven sowieso aan het uitgaan was; meer Bob Dylan en Neil Young. Yeah, it’s a funny thing, maar ik probeer mijn leven niet te leiden aan de hand van spijt. Ik denk dat Slowdive zijn plek heeft gehad in mijn leven toen het klopte, en het eindigde toen dat moest. Wie weet zouden we hier, twintig jaar later, niet over zitten praten als we waren blijven doorgaan. Wie weet deden we dat in een parallel universum.” (lacht smakelijk)
enola: En nu komt er dus een nieuw Slowdivealbum?
Goswell: “Yup, daar zijn we vorig jaar aan beginnen werken. We zijn de studio ingetrokken, hebben er een hoop muziek uit geramd, en daar is Neil nu mee aan de slag gegaan. Ondertussen hebben we best wel wat afgewerkte songs, en staan we dicht tegen het afwerken van een plaat. Ik hoop dat hij af is in de herfst af is, zodat hij in de lente kan uitkomen. ’t Is met de originele leden, maar helemaal als de oude Slowdive zal dat niet klinken. Je zal het niet op één van onze oude platen kunnen vastpinnen, want het is niet de bedoeling om onszelf te herhalen. Kijk, ik ben natuurlijk bevooroordeeld omdat ik deel van de band ben, maar: ik vind het verdomd opwindend. Ik zou het niet doen als ik niet het gevoel had dat het de moeite was.”
Minor Victories speelt dit weekend op Best Kept Secret en in augustus op Pukkelpop.
