Uit sunny Oakland, California bereikt ons Headcase/Hard To Read, het langspeeldebuut van ene Jackson Philips, die muzikaal opereert onder de noemer Day Wave. Nu ja, debuut: Philips deed weinig meer dan twee EP’s samenplakken en op plaat persen, maar kom, we keuren het goed. De jongeman maakte tenslotte het album helemaal op z’n eentje, dus een beetje respect, graag.
Nog voor er van de plaat sprake was, tourde Philips in het zog van goed volk als Albert Hammond Jr al zowat de halve wereld rond (met onder andere een gesmaakte passage in café Video in Gent eind vorig jaar). Straffer zelfs: de steile opkomst van Day Wave valt volledig te kaderen binnen de grenzen van 2015. Maar al dat gehype zorgt natuurlijk voor terechte achterdocht. Of het moest zijn dat er toch meer aan de hand is.
En ja, Day Wave heeft iets dat wel durft boeien. Het feit dat Philips van begin tot einde alle partijen zelf speelde en in elkaar knutselde, draagt daar serieus aan bij. Headcase/Hard To Read toont een gerichte visie, en is geen samenraapsel van ideeën dat “op z’n desondanks” toch werkt. Muzikaal surft Philips mee op de golf van bands als Real Estate en Beach Fossils, maar hij gaat al eens invloeden pikken buiten de grenzen van dat wazige, gemaakte lofigeluid. Zo is “Headcase” met z’n strakke drumritme zeker in het refrein sympathiek dansbaar. Elders schemeren ook de jaren tachtig door.
Thematisch is de toon op Headcase/Hard To Read snel gezet. “I still have no girl/After all this time/I say fuck the world/After all this time”, zingt Philips op opener “Nothing At All”, om iets verder als een mantra te herhalen: “What am I good for/Nothing at all”. Of een eind later op de plaat, op het dankbare “Stuck”: “You think you know me, but nobody knows me”. Nu, wie wil kan dat summier van de hand doen als puberale emo of de valse bescheidenheid van een egotripper, maar het lijkt wel gemeend en oprecht. Er zit bijna een levensbevestigende kwetsbaarheid in, alsof Philips zich over z’n teksten zou schamen als iemand er een uitleg naar zou vragen.
Toch is niet elke song van hetzelfde kaliber, en slabakt het soms wat. Headcase/Hard To Read begint sterk met een trio songs die we zeker mogen onthouden (“Nothing At All”, “Total Zombie”, “Drag”), maar daarna dreigt “We Try But We Don’t Fit In” stokken in de wielen te steken. Geen kwaaie song, maar wel te zeer een dwarsligger. Over de helft valt vooral nog “Deadbeat Girl” positief op, al was het maar omdat de zielenpijn eens niet autobiografisch is. “Gone” start dan weer irritant met één noot die blijft echoën, en pas na dertig of wat seconden hebben we een song.
Op Headcase/Hard To Read krijgen we au fond tien simpele indie-popsongs die weten hoe diep of ondiep ze precies zijn, voorgeschoteld. Kwaad kunnen we er alvast niet op zijn. Geef Day Wave maar een schouderklopje en zeg hem dat het wel goed komt.
