“Hell hath no fury like a woman scorned” klonk het ooit, en zo blijkt maar. Nu Antony Hegarty zich helemaal vrouw voelt, kent de woede bijna geen bedding meer. Hopelessness, haar eerste onder de naam Anohni, is haar meest politieke plaat ooit.
“Ik kom uit een boerenfamilie en ik heb een flutdiploma in de kunsten. Ik ben niets. Maar je hoeft geen genie te zijn om in te zien dat het hele systeem doodziek is. Praat met een Pakistaanse taxichauffeur en hij zal je precies hetzelfde zeggen. Iedereen voelt het. De vraag is: wat doen we eraan?” Helderder kon Hegarty Hopelessness niet inleiden. Weg is het introspectieve van de platen die ze als Antony & The Johnsons maakte, het is tijd voor protest.
Niets of niemand spaart ze, ook zichzelf niet. “It’s only 4 degrees” houdt ze zichzelf voor in de gelijknamige single, en ze kastijdt zichzelf over de gemakzucht die iedereen omtrent de opwarming van de aarde heeft. Het zal onze tijd wel duren, en dus: “I want to hear the dogs crying for water / I want to see the fish go belly-up in the sea / And all those lemurs and all those tiny creatures / I want to see them burn / It’s only 4 degrees!” Ze maakt zichzelf iets wijs, u maakt uzelf iets wijs. En Oneohtrix Point Never en Hudson Mohawke leggen er een bedje beats onder waar blazers triomfantelijk door mogen schetteren.
Dit is: popmuziek voor gevorderden. Beats en synths voeren het hoge woord, maar nergens overheersen producershanden de zin voor melodie van de songschrijver. “Drone Bomb Me” doet pijn, dus. “Let me be the first / I’m not so innocent / Let me be the one / The one that you choose from above / Afterall, I’m partly to blame” kreunt ze, en je weet dat haar protagonist al een halve familie aan telegeleide bombardementen verloor. Obama een heiland? Anohni weet wel beter. “Obama / All the hope drained from your face / Like children we believed” klinkt het enkele nummers verder, want: “Executing without trial.” Oneohtrix en Hudson laten de beats diep resoneren. Dieper dan de stem van Hegarty, hier op zoek naar zijn kelder, reikt. Dubstep? Dubstep denkt dat drones ooit post zullen brengen.
“Suiker voor het oor”; zo noemt Hegarty deze koerswijziging. Geef ze een lepel honing, en de bittere pil gaat er wel in. Het klopt, ondanks ook moeilijker verteerbare momenten als dat “Obama” of het al te hard met de pitch-shiftknopspelende “Crisis”. “Why did you separate me from the earth?” galmt het elders echter alweer, en dat bedje synths mag dan wel nieuw aanvoelen, het past Hegartys stem zo goed dat het nu al het nieuwe normaal is. The Johnsons? Zo 2005. Luister maar naar het zwoele “Watch Me”, zelfs al is het gedrenkt in topzwaar sarcasme aan het adres van spiedende NSA-ogen: “Daddy, Daddy, Watch me watching pornography / Watch my talking to my friends and my family / I know you love me ‘cause you’re always watching me.” Alweer diepe bassen, feestelijke toetsen. Croonen met spierballengerol en bliepjes in de outro.
De popgeschiedenis staat bol van vervellingen en heruitvindingen. Niet voor niets is “een Kid A doen” een begrip geworden. Die van Hegarty zou echter weleens te boek kunnen komen te staan als één van de meest succesvolle ooit. Ze had nog honderd jaar platen kunnen maken met haar Johnsons, het had haar geen fan gekost. Deze volte-face is echter niet alleen boeiender, het zet ook uw denken op losse schroeven. Het is tijd voor revolutie, en Anohni is alvast begonnen. Benieuwd of we binnen ettelijke jaren kunnen vaststellen dat ze effectief een steen in de rivier heeft verlegd.
