Singing Saw klinkt heel divers: soms folky en soms rockerig, maar de hoofdmoot is dromerig en sfeervol. Volgens Kevin Morby is dat een reflectie van zijn persoonlijkheid. Een onderzoek in interviewvorm.
enola: “Je bent afkomstig uit Kansas, verhuisde voor je twintigste naar New York en nu woon je in LA. Hoe zou je, indien mogelijk, die drie plaatsen vergelijken?”
Kevin Morby: “Het zijn alle drie plaatsen waar ik me nu volledig op mijn gemak voel, en waar ik nooit verloren zou lopen. Kansas City is half stad, half platteland, New York is een chaotisch gekkenhuis, en in LA voel ik me steeds alsof ik op vakantie ben. Als kind en jongere heb ik me in Kansas City nooit echt thuis gevoeld, maar nu ik er maar af en toe kom, heb ik dat gevoel wel. Ik heb er ondertussen een vaste stek, en in New York kan ik altijd bij vrienden terecht.”
enola: “Je bent pas 28, maar toch al jaren actief in de muziekwereld. Dacht je als kind dat je toekomst in de muziek lag?”
Morby: “Als achtjarige hoorde ik het eerste album van Third Eye Blind, en toen wist ik dat ik in de muzieksector wilde belanden. Hun muziek is nu niet meer hip, maar als kind hoorde ik iets dat me raakte, ik was meteen verkocht. Toen ik tien was kreeg ik mijn eerste gitaar, en op mijn twaalfde schreef ik mijn eerste teksten. Maar ik denk niet dat die iets waard waren. Ik begon me pas serieus in de muziek te verdiepen toen ik vijftien was.”
enola: “Je klinkt wel als een oudere man. Zit die oude vent ergens diep in jou verborgen?”
Morby: “Ik voel me dikwijls ouder dan ik ben, dat komt omdat ik altijd met oudere mensen optrek. Ik denk dat ik me zeker tien jaar ouder voel dan ik in werkelijkheid ben. Mijn vrienden noemen me wel eens “Grandpa Morbs”.”
enola: “Je hebt wel wat van Bob Dylan als je zingt.”
Morby: “Bob Dylan is mijn grootste muzikale held. Ik geloof er rotsvast in dat als je lang naar iemand luistert, er wel iets van hem of haar blijft hangen. Bovendien heb ik leren zingen door met zijn albums mee te zingen, dus dat ik zoals hem klink, is niet zo verbazend. Ik vind dat een compliment.”
enola: “Je teksten zijn ook eerder observerend.”
Morby: “Ik ben inderdaad een observator, ik zit altijd situaties in mijn hoofd op te slaan. Ik schrijf wel dingen op, maar meer om ze achteraf nog te weten, dan om er echt iets mee te doen. Ik heb al ondervonden dat als ik iets opschrijf, ik dat dan ook nooit meer vergeet.”
enola: “Tijdens het werken aan Singing Saw ging je regelmatig in de vooravond wandelen. Waarom was dat?”
Morby: “Ik zat de hele dag binnen te schrijven en te schaven, dus af en toe moest ik naar buiten om niet helemaal gek te worden. Ik had de gewoonte om vlak voor zonsondergang te wandelen, dan was er nog wat zon en licht.”
enola: “Had dat een effect op je teksten?”
Morby: “Zeker en vast! Wat ik die dag gedaan had, maalde steevast door mijn hoofd tijdens die wandelingen. De buurt waar ik woon is heel mooi, maar als het donker wordt, wordt het daar ook wel wat griezelig. Er kwam dus automatisch een spooky en cinematografische filter over mijn teksten en muziek.”
enola: “Maar je teksten zijn niet altijd bloedserieus, er zit ook een zekere lichtheid in.”
Morby: “Donker en licht horen samen wat mij betreft, ik probeer hoop te brengen in wat ik schrijf. Zelf ben ik grotendeels een positief persoon, dat wil ik dus ook overbrengen.”
enola: “ ”I have been to the mountain” gaat onder andere over Eric Garner. Maar daar is in de videoclip niks van te merken.
Morby: “Ik vind dat iedereen zijn eigen interpretatie moet kunnen geven aan een video. Ik ben volledig meegegaan met wat de regisseur wou, want ik vond het heel opwindend dat ik met hem kon werken (nvdr Phillip Lopez).”
“Ik vond ook dat er al genoeg over Eric Garner gemaakt was, ik dacht niet dat ik iets nieuws aan dat oeuvre kon bijdragen. Het idee voor de clip komt van de regisseur, het is zijn reactie op wat er in Parijs gebeurd is, hij wou de dood als iets luchtigs tonen. De directe aanleiding was een situatie die hij had meegemaakt in een hospitaal: de man die naast hem lag, stierf met zijn familie rondom hem, en het was heel stil en sereen in de kamer. Maar anderzijds beeldde hij zich in dat de geest van de overledene nu een raar dansje aan het maken was.”
enola: “ “Drunk and on a star” is dan weer een ode aan het drinken en de vrede die het kan brengen. Ben je een gemakkelijke zatlap?”
Morby: “Ik denk het, de mensen kunnen het niet aan mij zien als ik teveel gedronken heb. Het is een grappig lied maar ik wil nu niet dat de mensen denken dat ik een alcoholprobleem heb. “Drunk and on a star” is ook een ode aan het dom-zijn en denken dat alles perfect is in het universum.”
enola: “Er zit heel wat reverb in je stem in “Destroyer”. Wat wil je daarmee bereiken?”
Morby: “Eigenlijk wou ik gewoon als Harry Nilsson klinken, die had een gelijkaardige sound. Plus, daardoor creëer je ook een zekere afstandelijkheid in het lied, en dat was de bedoeling.”
enola: “In “Singing saw” bezing je de zingende zaag. Ben je een fan van dat instrument?”
Morby: “Ik vind het echt een ongelooflijk interessant instrument. Eigenlijk ken ik geen enkel ander instrument dat eerst voor een ander doel gemaakt was. Plus, het klinkt zowel lieflijk als griezelig, en dat past bij mijn muziek. Door de klank van de zingende zaag wordt je muziek meteen een stuk filmischer, het kan je verbeelding op gang trekken. Zoals bij een detectivefilm, de muziek blijft je wel bij, maar hij is niet beangstigend, hij is er gewoon.”
enola: “Gebruik je de muziek om je teksten te vervolmaken?”
Morby: “Muziek en teksten staan apart bij mij, toch zeker in het begin van het proces. Meestal begint het bij de teksten, en als ik dan een bepaalde riff heb, dan wil ik die tekst daar in verwerken. Maar ik denk wel dat muziek en teksten elkaar vervolmaken, het een kan niet bestaan zonder het ander.”
enola: “Er hebben heel wat muzikanten meegewerkt aan je album. Waar heb je die gevonden?”
Morby: “De meesten ken ik via mijn producer, Sam Cohen. Een tijdje geleden heb ik meegewerkt aan een herwerkte versie van “The Last Waltz”, en daar heb ik heel wat mensen leren kennen. Ik moet wel toegeven dat ik blij ben dat ik hen daar allemaal ontmoet heb, want anders zou ik er geen idee van hebben hoe mijn album moest klinken. Ze hebben me enorm geholpen.”
