Mooie tijden in grindcoreland: de voorbije weken werden er gekleurd door twee langverwachte releases uit het hoge noorden. De Zweden van Gadget zijn met hun eerste langspeler in tien jaar eindelijk terug en ook de Finse bruten van Rotten Sound hebben na vijf jaar besloten een opvolger voor het populaire Cursed op ons af te vuren. Twee furieuze kwartetten uit de Jupiler League van de grindcore komen enkele smerige kopstoten uitdelen.
Deze Scandinaviërs laten er geen twijfel over bestaan: grindcore moet razen en tieren als een zeurend jochie met een Calippo in een wespennest. Dat betekent daarom nog niet dat het voortdurend tegen 210 km/u door de bochten scheurt, maar als het vooruit gaat, en dat is het grootste deel van de tijd het geval, dan gaan ze loos met de verbetenheid van een schuimbekkende psychoot die zich te buiten gaat aan hondsdol beukwerk. Van de twee bands is Gadget waarschijnlijk degene met een iets klassiekere sound, ook al is die een pak massiever (en meer metalgetint) dan in de begindagen van het genre het geval was.
De politiek getinte grindcore van Napalm Death (en dan zeker die van na de eeuwwisseling) lijkt een van de referenties, dus het mag niet helemaal verbazen dat Barney Greenway in het ultrakorte “Violent Hours (For A Veiled Awakening)” even komt mee tieren. De gitaar klinkt rauw en massief, de brulpartijen baden hier en daar in effecten, maar voor de rest is het geheel redelijk old school, met regelmatig een vet pompende midtempo-riff, zoals meteen het geval is in opener “Enemies Of Reason”, of in “From graduation To Devastiation”, dat even flirt met een verbasterde vorm van bluesmetal.
Gadget is echter niet uit op het openbreken van de sound. De afwijkingen op de norm zijn eerder cosmetisch, maar zorgen er wel voor dat de zeventien songs (samen goed voor een bescheiden 26 minuten) voorbijrazen zonder tot een lange, ondoordringbare geluidsstroom samen te klitten, wat binnen het genre wel vaker het probleem is. Met de combinatie van turbogalop en moddervette vertragingen is “Dedication” ongetwijfeld een hoogtepunt, net als het sinister kruipende “In the Name Of Suffering”. Gelukkig zijn er tussendoor ook nog directe lappen furie als “Choice Of A Lost Generation” en “Lost On A Straight Path”, die resoluut voor het bloed gaan. Eindverdict: The Great Destroyer is een sterke, afwisselende (nu ja, voor het genre) plaat, die spannend blijft tot de bombast van afsluiter “I Don’t Need You/Dead And Gone”.
Rotten Sound mag gerust tot de grotere namen van het genre gerekend worden. Dat is dan ook iets waar de band al meer dan twee decennia keihard aan werkt, met Abuse To Suffer als zevende langspeler (de vele opvullertjes laten we even buiten beschouwing). De band is al jarenlang berucht om z’n hondsbrutale sound en stijl en met Abuse To Suffer wordt verder gebouwd aan de weg die ze met Cursed (2011) insloegen. Ook hier kom je regelmatig een zijstraatje tegen, een flard death metal, een hardcore-injectie of een streep thrash, maar dat wordt hier allemaal wat spaarzamer uitgestrooid dan bij pakweg Pig Destroyer & co.
De Finnen grijpen resoluut naar de keel en dat met een kolossale, uit z’n voegen barstende sound die herinnert aan die van Entombed tussen Wolverine Blues en Uprising. Het is een massieve, loodzware geluidsmuur, waar de zangpartij van brulkop Keijo Niinimaa met momenten volledig in verzuipt. De sinistere vliegen van opener “Lazy Asses” maken al duidelijk dat Rotten Sound de kaart van het verderf trekt. Het album is dan ook een aaneenschakeling van ongemeen heavy riffs en tempoversnellingen. Die gebeuren gelukkig wel zonder dat het allemaal te technisch gaat klinken of de muziek van z’n fysieke impact berooft. Hier en daar duikt er trouwens ook een groovend tussenstuk op.
Rotten Sound klinkt daarmee misschien iets moderner dan Gadget, net iets verder verwijderd van z’n roots en meer richting metal, maar ook zij slaan je onophoudelijk om de oren met hysterische lappen herrie, die nu en dan onderbroken worden voor een slepende riff of breakdown. Het is allemaal erg indrukwekkend in z’n koppige samenhang en botte kracht, al zorgt die sound er ook voor dat het na een dozijn tracks allemaal wat eenvormig begint te klinken. Het aantal songs en de speelduur zijn vergelijkbaar met Gadget, en ook hier wordt afgesloten met een langer, trager en bombastischer stuk (het is een genretraditie). Veel overeenkomsten dus, al wordt dit testonderzoek wat ons betreft met een neuslengte gewonnen door Gadget, dat door een minder corpulente productie net iets langer de aandacht weet vast te houden.
