Podia in de fik zetten, dat waren ze al een tijdje opnieuw aan het doen, maar nu keert de Gentse retromachine Fifty Foot Combo ook terug met een langspeler. En die pikt de draad gewoon weer op waar ze ‘m een jaar of twaalf geleden achtergelaten hadden. Iets anders verwacht, misschien?
De basisprincipes zijn immers hetzelfde gebleven: hou het rauw, opzwepend en analoog. De band trok drie dagen de studio in, liet de mix verzorgen door niemand minder dan Mr. Jim Diamond en presenteert een nieuwe (grotendeels) instrumentale plaat die er tien stuks doorjaagt in vierendertig minuten. En zodra de naald (wat anders?) op de A-kant valt en “The Descent” van start gaat, word je meteen weer meegesleurd naar die kleurrijke wereld van vintage en kitsch, van seks en zweet, van gloeiende orgel en withete gitaren.
Fifty Foot Combo, dat is nog altijd de soundtrack bij kontschudden met nipple tassels, hot rods en bonte tattoocombinaties. Garagerock, surf, soul, sleazy exotica, een streep rockabilly en veel paarse mist, volgestouwd met fuzzgitaar, jengeltoetsen, bonkende ritmes en gierende theremin. Het is de muziek van spijkerharde r&b en sexy girl groups, van brillantine en Ray Bans, van burlesque, naaktkalenders en chroom. Van cult, trash en B-films. Van Booker T. in een Texaanse psych & rollband. De wereld van The Addams Family en Ghoulardi, van Creature From The Black Lagoon, I Was A Teenage Werewolf en Russ Meyer. Link Wray en Bettie Page. Of, iets dichterbij, The Fleshtones en The Cramps.
En dat hebben ze natuurlijk in de vingers, met die stompende drums en percussie (vaak zonder cimbalen) van Bart Rosseau en Jesse Roosen, gortdroge slaggitaren en achteloos rondgeslingerde leads (Rodrigo Fuentealba en Steven Gillis) en de talloze aanslagen op de dansspieren. Fifty Foot Combo mikt op onderbuik en lager. Maar ze weten hoe, en die solo in de opener, die een beetje doet denken aan die van Dave Davies in “All Day And All Of The Night” (en dat is nog altijd onze favoriete gitaarsolo uit 1964) zit er meteen knal op. En dan zet die monstrophonic machine zich verder, met de repetitieve riff en stompende bongo’s van “Law Of The Jungle” (een r&b-variant op de ouwe B-52’s) en de pulserende mars van “Black Water”, waarin een hoofdrol weggelegd is voor de theremin van Sandra Hagenaar. Live wordt dat dubbel vuurwerk.
De band sluit de A-kant af met een double whammy: de jachtige tremologitaren en hakkende bas (Jens De Waele) van “Sounds From The Abyss” en de terugkeer naar de feestelijke garagerock in de lijn van de opener in “Accident Or Incident?”, die je eigenlijk ook naast het werk van The Hives kan leggen. En hop, plaatje omdraaien voor de volgende vijf nummers, met op kop een trage die aanvankelijk van The Dirtbombs had kunnen komen, maar gaandeweg meer en meer old school effecten binnensmokkelt en net zo verwant is aan The 13th Floor Elevators. Lang en gezapig, maar de ongeduldigen worden daarna meteen op hun wenken bediend, want met “Decompression” wordt opnieuwde kaart van energie getrokken. “Blood Meridian” lijkt vervolgens wel geïnspireerd door Cormac McCarthy’s gelijknamige roman. Je belandt meteen in de verschroeide vlaktes van Texas en New Mexico, met roestige twanggitaar en galopperende ritmes. The Supersuckers zouden hier ook nog mee weggeraken.
En ten slotte: weer een vief een-tweetje, met het pompende en opzwepende “The Maker”, met een fijn bongomomentje, en de trage stamper van “Always Right”, waarin Gillis die boodschap komt verkondigen in een omgeving die terugvoert naar The Fleshtones. Grote verrassingen vallen er met andere woorden niet te rapen. Fifty Foot Combo doet ineens niet aan kinkrabben, belijdenispoëzie of het verleggen van grenzen met nieuwe middelen. Dit is muziek voor als het saaie volk naar huis is, de tafels aan de kant gaan en de remmen los. Achteraf goed voor een kater van formaat, dat wel, maar intussen levert het wel de mooiste plaatjes op. Een beetje laat, maar toch: welcome back, Fifty Foot Combo!
Het album wordt op 22 april voorgesteld in de Vooruit.
