“Never judge a book by its cover.” De cover van Alex Smokes vijfde langspeler Love Over Will is een voorbeeld: de bijzonder bevreemdende hoesfoto roept een sfeer op die gelukkig niet echt vertaald wordt in de muziek.
Alhoewel, de vale kleurschakeringen en onderkoelde setting zijn wel ruimschoots te vinden in de muziek van de Schot, en er valt wel iets voor te zeggen dat de ambiguïteit rond liefde en sociaal contact die Smoke in de teksten laat horen, hier boeiend gesymboliseerd worden door een masturberende hermafrodiet in existentiële metamorfose. Of zoiets. Laten we ons echter niet blind staren op de cover, want op muzikaal vlak biedt Smoke wel opnieuw een boeiend vervolg aan zijn eigenzinnige carrière.
Grote vernieuwing daarbij is hoezeer Smokes eigen vocals naar de voorgrond zijn getreden. Dat doen ze weliswaar nooit in pure vorm, maar steeds door allerlei filters en effecten gejaagd zodat ze als het ware een worden met de machinale patronen die uit de laptop worden getoverd. Als een verdrietige robot bezingt Smoke zijn vertwijfeling, vaak in korte herhalende mantra’s, terwijl de voortvarende beats net een constante flux lijken te suggereren: de stem van een gebroken ziel die een break-up verwerkt en geen gelijke tred kan houden met de constant transformerende samenleving om zich heen. Een enkele keer nemen die vocals zelfs volledig het voorplan: “Astra Mara” trekt zichzelf op gang met meerstemmige zang alvorens in een gitzwarte afgrond getrokken te worden door zwellende synths en gebroken drumpatronen.
Het mag duidelijk zijn dat Love Over Will niet bepaald een opgewekte plaat is. De eclectische IDM van Smoke baadt nadrukkelijk in grijstinten en hoewel dat steeds melodisch blijft, komt het slechts zelden in de buurt van grootse melodieën. Eerder suggereren stugge beats contemplatie terwijl synths en samples er sfeertapijten overheen draperen, waaruit dan geregeld de onduidelijke klaagzang van de protagonist oprijst. Dat gebeurt in vaak behoorlijk korte tracks, met slechts een nummer dat in de buurt van de vier minuten komt (uitschieter “Dust”).
Die korte tracks leggen dan ook nog eens een behoorlijke stijlbreedte aan de dag. Zo knoopt “Yearning Mississippi” aan bij de experimentele techno waarmee Smoke doorbrak, maar niet zonder er enkele vervreemdingseffecten aan toe te voegen: een aangehouden tuut-geluid en synths die van ongedefinieerdheid een erezaak maken. Ook het aardse “Manacles” situeert zich in de context van eerder werk met een intrigerend percussief thema, maar de bijna onverstaanbare vocals sleuren de track toch mee naar het hier en nu. Hoewel die korte speelduur van de songs zorgt voor een gevarieerde rit, verhindert dat in zekere zin toch een totale onderdompeling in de sound. Soms klinkt het alsof Smoke nog meer uit sommige van deze songs had kunnen halen door ze langer te rekken of door ze nog meer te laten ontsporen.
Alex Smoke heeft zich doorheen zijn carrière een behoorlijk eigenzinnig hokje van de IDM toegemeten. Love Over Will breekt daar niet uit, maar graaft zich juist dieper in in zijn eigengereidheid. In ieder geval is duidelijk dat Smoke een zeer duidelijk idee heeft van waar hij heen wil op muzikaal vlak. Als Love Over Will zich op tekstueel vlak drapeert in de gewaden van de onzekerheid, dan toont het tegelijkertijd toch dat Smoke op muzikaal vlak weinig heeft om onzeker over te zijn.
