Zin, is dat niet waar iedereen naar op zoek is? Is dat ook niet wat Den Beschaafde Mens steeds moeilijker lijkt te vinden? Doem, doem, doem en nog eens doem, dat is wat het nieuws spelt en de beurs bevestigt. Dat is de setting waarin Zin, de nieuwste van Aroma di Amore, zich afspeelt.
Aroma blijft trouw aan zichzelf en serveert nog steeds angstpsychoses op een bedje van kille ‘80s New Wave, hangend aan een infuus van Duitse Industrial. “Een vast adres/Geeft mij stress/Ze zullen mij daar vinden” meldt zanger Elvis Peeters ons met gesmoorde stem. De toon is meteen gezet; welkom in Casa di Amore.
Wat ons meteen bij een belangrijk onderdeel van de muziek brengt: de dystopisch getinte teksten van Peeters. Deze stralen steevast gevoelens uit van eenzaamheid (al dan niet omringd door de massa), radeloosheid, stuurloosheid en desoriëntatie. De instrumentale begeleiding die daarrond wordt opgebouwd wordt, heeft vaak wat weg van een horrorfilm, met ruw geprogrammeerde drums, onheilspellende baslijnen (“Het Andere Meisje”), pulserende synthesizers die vervaarlijk op je afkomen en schrapende gitaren die langs alle kanten aanvallen en bijwijlen lijken opgenomen in een lege hangar met het volume op 11. Aroma heeft zich als doel aangemeten u ongemakkelijk te doen voelen en het woord aan uw onderbuik te laten.
Nergens komt dit zo mooi samen als op het schitterende “Dansen op de korte golf”, een licht geniale weerspiegeling van hoe onze hersens gefrituurd worden door een continue zichzelf vooruitlopende beschaving die steeds meer mensen de dieperik insleurt. Het kan ook subtieler, zoals in “T-Shirt”, over het al lang gekende probleem van de sweatshops (waarvoor iedereen wel een excuus verzint om het te negeren), of “Mijn profeet”, met een vervormde gitaarlijn die klinkt als jeuk waaraan je niet kan krabben. Wie hoopte om grensverleggende antwoorden te vinden in het titelnummer komt van een kale reis terug. “Zin” is een korte, grillige instrumental — al kan dit natuurlijk ook als cynische grap bedoeld zijn.
Toegegeven, de theatraliteit loopt behoorlijk hoog op, niet in het minst in Peeters’ vocale prestaties, iets waar ongetwijfeld menig luisteraar op zal afhaken. Anderzijds is het nog maar de vraag of Aroma op dit punt in hun carrière nog veel nieuwe fans gaat krijgen. Je kan ze nemen of laten, maar ze zullen sowieso koppig hun goesting blijven doen.
