Even – éven – dacht ons weke hart Mass Gothic tot “the new black” te moeten uitroepen, puur op basis van de eerste single “Nice Night”; een bevreemdende, duister-melodische mindfuck van een single, aaibaar en beangstigend tegelijk. Toch maar wachten tot de hele plaat er is, waarschuwde onze kritische geest na de tweede single “Every Night You’ve Got To Save Me”. Het debuut is bijna uit nu, tijd voor een definitief oordeel. Spannend!
Drijvende kracht achter Mass Gothic is de Bostonse New Yorker Noel Heroux, in een recent verleden nog boegbeeld van Hooray For Earth. Na tien jaar relatief succes met die band raakte de stakker compleet uitgekeken op zijn muzikale bezigheden. Een depressie vormde zich en een herbronning diende zich aan. Nu, een zowat jaar na het summier opschorten van Hooray For Earth’s activiteiten, komt Heroux bij ons terug als Mass Gothic, met dus een naamloos debuut. De eerste single die hij wereldkundig maakte eind vorig jaar, “Nice Night”, deed een klepper van een catharsis en mede daardoor een geslaagd album vermoeden. En dan kwam dus de tweede song “Every Night You’ve Got To Save Me” uit: een vrolijk, springerig popniemendalletje waarvan de weerhaken te goed weggemoffeld zijn. Nogal eens iets anders, dus.
Qua geluid ligt Mass Gothic gewoon in het verlengde van wat eerder al gekend was van Hooray For Earth: synth-gedreven indierock op de gulden middenweg tussen luchtig en zwaar. Alleen lijkt Heroux met Mass Gothic een veel ambitieuzer palet te willen hanteren. Op zich niets mis mee, natuurlijk. Als alle songs op Mass Gothic hetzelfde niveau als “Nice Night” wisten te halen, dan was dit debuut geheid materiaal voor eindejaarslijstjes. Driewerf helaas: Heroux overspeelde z’n hand. Deze huidige worp is een nogal onevenwichtig boeltje dat veelal schippert tussen “niet slecht” en “niet goed”. Opener “Mind Is Probably” begint niet onaardig, maar wanneer de song eenmaal vaart maakt, is het weinige dat tot dan toe aan spanning opgebouwd is, verdwenen. Daarmee is meteen ook de toon gezet voor de rest van het album.
“Nice Night” blijft met voorsprong het sterkste nummer op de plaat. Die monotone gitaardrone! Die strakke drumlijn! Die onbehaaglijke sfeer! Die freakout in de bridge! Om nog geen vijf minuten later iets als het slome “Money Counter”; een volbloed popnummer in de negatieve zin van het woord voor te schotelen, getuigt van een gebrek aan samenhangende visie. Eilandjes in de zee van overbodigheid zijn er evenzeer wel in voldoende mate om de plaat van de complete ondergang te redden. “Want To, Bad”, anthemische dance-rock voor weerbarstige tieners, is zo slecht dat het weer goed wordt: verrukkelijk als guilty pleasure! Ook “Pier Pressure” is nog enigszins de moeite waard, en afsluiter “Subway Phone” redt zichzelf van de overdreven meligheid (aanstekers omhoog!) door abrupt te stoppen. Zelden voordien was een gehaast einde de beste vondst in een song.
“A lot of these songs are more or less a really dramatic, loud apology/thank you note,” zegt Heroux zelf over Mass Gothic, en verwijst daarbij naar zijn partner in crime, New Yorkse noise-artieste Jessica Zambri (backing vocals), “It didn’t matter where any of the sounds came from. I just cared that it sounded big and heavy, and that it was moving when it was done. It’s a clean slate entirely—and I’m so relieved.” Heroux liet zich voor deze nieuwe start dus vooral leiden door zijn weke hart en minder door zijn kritische geest. Hij bewijst er zichzelf jammer genoeg geen dienst mee: dit had beter gekund. Als Mass Gothic met de hakken over de sloot geslaagd is, is dat puur mathematisch, en dan nog eens vooral op de kracht van “Nice Night”.
