Tussen al het terreur-gedreig-en-orgie en jaarwisselings-gefeest door zou een mens bijna vergeten dat er in deze contreien ook nog gewoon goede muziek gemaakt wordt. Wat dat laatste betreft begint 2016 alvast sterk met de nieuwe – derde alweer – van Eefje De Visser, Nachtlicht. Hoog tijd om uit te vissen waar Eefje zich de voorbije twee jaar allemaal mee bezig heeft gehouden, dus.
enola: Ik ben behoorlijk geschrokken toen ik Nachtlicht voor het eerst opzette. Je eerste plaat is eigenlijk heel poppy, je tweede is heel akoestisch, en dan begin je opeens die derde met een beat en ambient soundscapes. Het is allemaal veel minder akoestisch, meer elektronisch. Je speelt met een vaste band nu. Zijn die blij met die nieuwe plaat, of krijgen die schrik te zullen verdwijnen achter een computer?
Eefje: Nou, met Het Is heb ik een heel akoestische plaat gemaakt, en toen ik die aan het maken was zat ik echt in een coconnetje. Toen de plaat uitkwam wilde ik festivals gaan doen, en ik leefde ook heel erg op van dat spelen, en toen zijn we eigenlijk een heel extraverte bandshow gaan maken. Gewoon echt wel een bandje met elektronica, en akoestische arrangementen, maar dat is eigenlijk helemaal uitgebouwd tot een bepaalde sound, en die sound wilde ik ook op deze plaat hebben. Mensen die ons op het laatste moment live gezien hebben, zullen dit helemaal geen rare stap vinden. Maar als je van Het Is ineens bij Nachtlicht terechtkomt, dan lijkt het een heel groot verschil. Hoewel ik ook mensen heb gehoord van ‘nou, ik vind het helemaal niet zo’n groot verschil’.
enola: Ik vind de sfeer hetzelfde, het past in het rijtje, maar ik kan mij niet inbeelden dat je deze plaat op je eentje zou spelen met een akoestische gitaar.
Eefje: Mmm… die liedjes heb ik allemaal wel gewoon geschreven op akoestische gitaar, hoor. Ik heb overal akoestische demo’s van, maar ik wilde echt een bandplaat maken, en hen er ook mee in betrekken. Ik heb nooit heel erg bewust gekozen om singer-songwriter te zijn, maar ik ben nu eenmaal zo gegroeid omdat ik gewoon een gitaar had, en een stem, en dan doe je dat. Maar dit is wel echt de plaat waarmee ik mij het meest verbonden voel, omdat het beide kanten laat zien. Er zit een zwoel element in, een akoestisch element, maar ook iets extravert, en meer dansbaar. Iets wat je energie geeft, zeg maar. Dat heb ik op die vorige twee platen nog niet echt kunnen laten zien, terwijl dat eigenlijk een heel groot deel van mij is. Dit laat op dit moment wel de kleurrijkheid zien die ik wil laten zien.
Ik heb m’n creativiteit hier wel heel erg in kwijt gekund, en ik denk de bandleden ook meer. Vanaf dat Het Is uitkwam speel ik met deze formatie. We zijn nu echt met z’n vijven een band, en dat vind ik wel heel tof.
Ik heb op deze plaat eigenlijk verder doorgearrangeerd, en gecomponeerd ook. Het zijn maar 10 liedjes in plaats van 12, maar ik heb aan zowel arrangement als tekst als melodie meer aandacht besteed.
enola: Er zitten ook heel veel productietruken in. Zit je zelf achter de knoppen?
Eefje: Nee, maar ik heb vaak wel de ideeën. En dan heb ik Jacob van de Water waar ik mee werk, een hele goeie arrangeur en bedenker, en wij doen het echt een beetje samen. Het zijn zijn ideeën, ’t zijn mijn ideeën. Ik heb een Gentse vriend nu, en die zit ook in de productiehoek, en die heeft zijn zegje gedaan, en alle bandleden trouwens ook. Ik vind het zo cool dat je, als je in de studio zit, dat je zo veel kan experimenteren, en dat je ook dingen kan doen buiten het gewone, snap je? En die wereld wil ik wel graag onderzoeken en gebruiken.
enola: Je hebt ook in verschillende studios opgenomen? Gent, Utrecht, en dan… Frankrijk?
Eefje: Ja, maar dat was niet echt een studio, dat was een huisje in de bergen, in Fenouillet, waar ik alle zang heb opgenomen. Daar is het heel stil, super goed geïsoleerd, dus da’s ideaal. En ook gewoon voor de vibe, en ontspannenheid, het niet-zakelijke van zo’n huisje. Een studio is heel duur, en dan zit je met tijdsdruk enzo, dat is gewoon niet ideaal, dus dat huisje was heel fijn. De beleving is wel wat boeiender dan in de studio, vaak.
In een studio kan je soundmatig wel experimenteren, maar ’t is niet dat ik daarvan in de vibe geraak. Als ik moet gaan zingen dan wil ik gewoon zingen, en niet bezig zijn met technische dingen. Wel met creatieve dingen, natuurlijk.
enola: Maar dus als ik het goed begrijp heb je niet een nummer ginder en een ander daar opgenomen, ’t is eerder een organisch geheel?
Eefje: Ja, dat is het, ja. Ik heb eigenlijk een beetje heen en weer gereisd met die plaat, qua opnames.
enola: Bewust of onbewust?
Eefje: Onbewust, eigenlijk. Ik was het niet helemaal van plan van tevoren, maar het is gewoon gaandeweg zo gegaan. In het begin waren we bezig met die plaat, en toen werd het op een gegeven moment iets te minimal elektronisch, zeg maar. We hebben die sfeer er een beetje uitgehaald, uiteindelijk. Het werd een beetje heel noordelijk, snap je? Dat vind ik ook graaf, maar ik ben ook in Barcelona geweest om te schrijven, en ik wilde gewoon ook een beetje de zwoelheid. Ik wilde zoiets zwoels en broeierigs erin kwijt kunnen, en iets meer bezwerends, en dat hebben we op het laatste nog wel geprobeerd er veel in te brengen.
Ik wilde gewoon een nieuwe sound, een nieuw geluid, weer enthousiast zijn over wat ik maak. Eigenlijk wilde ik met deze plaat mijzelf ook een beetje heruitvinden, enigszins.
enola: Bij Het Is sprongen de stem en tekst er echt uit. Op Nachtlicht is dat veel minder. Ik luister naar een nummer, en ik herinner mij de sfeer, veel meer dan de tekst. Als ik er dan toch op begin te letten, lijken het meer schetsen dan afgelijnde verhalen. Is dat bewust?
Eefje: Eigenlijk heb ik het idee dat ik dat met de tweede plaat ook al heel erg gaan doen was. Een verhaal van A tot Z heb ik bij De Koek nog wel een beetje gehad, maar dat was ook al aan het veranderen. Ik merk gewoon dat ik altijd schrijf op het moment dat ik tussen dingen inzit. ’t Is niet zo dat ik een afgerond verhaal heb, en dat dan ga vertellen, ik zit juist tussen dingen in, en daar schrijf ik over. Ik kan niet heel goed vastgrijpen waar het liedje dan over gaat. Maar het is wel een extravertere plaat, ook qua teksten ben ik meer in de buitenwereld, ben ik meer in de stad. Het is minder zelfreflectief, meer beschrijvend. En ik ben in ieder geval gewoon actiever geweest, en dat hoor je wel.
enola: De stad vormt trouwens ook terug precies een personage in de teksten. Niet persé als persoon, maar als entiteit die leeft en waar je in meedraait. Ben je een stadsmens?
Eefje: Ja, eigenlijk wel. Ik heb ook heel veel met de natuur uiteraard, da’s gewoon schitterend. Maar… nee, ik hou echt van de stad. Gewoon een onderdeel zijn van een bruisend geheel, dat vind ik heel leuk. Het lijkt wel alsof als ik teveel stilte om me heen heb, mijn gedachten niet goed gestuurd worden, alsof het een beetje teveel flarden van vanalles is. Als ik door de stad loop, dan lijkt het alsof mijn gedachten ook willen aanhaken aan dingen, en dat geeft mij rust.
enola: Hoe ben je in Barcelona terecht gekomen, trouwens?
Eefje: Ik heb daar gewoon voor gekozen. Na De Koek had ik voor het eerst zo’n schrijfperiode, zo’n paar maanden niks te doen, alleen schrijven, en dat vond ik vrij lastig. Het was gewoon een beetje teveel vrije tijd vanuit het niets, een beetje een passieve tijd, en toen dacht ik, volgende keer als ik een schrijfperiode heb ga ik mijzelf echt onderdompelen, ga ik mijzelf gewoon ergens heensturen. Ik ga weg, en ik ga dingen zien, en niet zoveel thuis zitten. Dat heeft eigenlijk heel goed uitgepakt. En ik wilde al lang naar Barcelona. Ik wilde een stad niet al te ver weg, maar toch met een totaal andere sfeer, en het leek mij een mooie, zwoele stad, en er is zee. Ik was er nog nooit geweest, ik ben daar gewoon heengegaan. Ik heb die sfeer wel meegenomen.
enola: En heb je nu de smaak te pakken?
Eefje: Ik denk het wel, ja. Ik wil dat echt wel vaker blijven doen. Het is ook fijn om niet thuis te zijn tijdens het schrijven. Ik bedoel, in je gewone wereld is alles zo gewoon, snap je? Er is weinig magie aan je eigen woonkamer, en dat vind ik wel leuk aan weggaan. Alles is nieuw, een nieuwe input.
In Barcelona ben ik niet afgeleid door email, kleren wassen, gewoon stomme dingen die ik helemaal niet boeiend vind. Het dagelijkse leven. Ik ben daar alleen geweest, dus dan wordt alles net weer wat intenser, omdat je alleen in een nieuwe stad loopt, en niemand hebt om het mee te bespreken. Dat is wel interessant moet ik zeggen. Ik heb daar wel een paar magische momenten gehad. Dus dat zou ik zeker een volgende keer weer doen. Dat kan dan ook gewoon in een bos met mijn camper zijn, ofzo.
enola: Wil je met deze plaat nieuw volk aantrekken, of denk je dat je een achterban hebt opgebouwd die je blijft volgen? Of ben je daar niet mee bezig, misschien?
Eefje: (enthousiast) Allebei! Ik heb heel veel liefde en aandacht in deze plaat zitten, en ik zou het super leuk vinden als dit ook een nieuw publiek gaat bereiken. De groep mensen in Nederland en België die echt enthousiast zijn, en luistert naar de muziek, die hele stukken tekst kunnen meezingen, die groep hoop ik echt te behouden. En ik hoop dat ik nog een stapje verder kan komen, en ook een publiek kan bereiken dat misschien nu denkt dat ik echt zo traditioneel singer-songwriter ben, maar misschien mensen die ook meer van elektronisch, of van bandjes houden. Verder ben ik eigenlijk heel tevreden met waar ik sta. Je wil gewoon dat je muziek zo ver mogelijk kan reiken, dat ik het niet voor mijzelf doe, maar dat kan delen met mensen.
enola: Dat is voor veel mensen ook beangstigend. Je maakt iets zelf, je laat dat los, en dan begint dat zijn eigen leven te leiden.
Eefje: Ja, maar ik ben daar niet zo heel bang voor, hoor, ik ga wel zien. Als mensen het niks vinden, ja, dat kan ook, we merken het wel. Ik heb in die zin geen faalangst op muzikaal gebied, eigenlijk. Dat vind ik wel heel fijn. Maar ik realiseer me wel dat het mis kan gaan.
enola: Wat zou je dan doen?
Eefje: Dan zou ik een gezinnetje stichten (lacht). Ja, dan heb ik altijd nog genoeg andere dingen. Ik kan altijd nog muziek blijven maken, ook in opdracht blijven schrijven.
enola: Over dat in opdracht schrijven, wil je dat nog altijd doen, of toch liever puur je eigen ding?
Eefje: Nee, ik doe helemaal mijn eigen ding nu. Ook wel soms in opdracht, maar ik ben heel erg op mijn gemak nu met gewoon artiest zijn, eigenlijk. Daarvoor vond ik het nog een beetje lastig, ik vond ook praten voor publiek lastig. Ik heb er heel erg aan moeten wennen, en nu wil ik echt niks anders. In opdracht schrijven vind ik tof om te doen, maar gewoon helemaal mijn eigen ding kunnen doen vind ik toch wel meer voldoening geven. Ik doe dat dan met een heel tof team, en ik heb een super gave band, dat is gewoon te gek, dat wil ik niet kwijt. Het is nu niet meer mijn grote droom om dat opzij te zetten voor het opdrachtschrijven. Ook de mensen daarnaast, de ontwerpster die de kleding ontwerpt, de kunstenaar die de platenhoes heeft gemaakt, videoclipmakers… Allemaal super toffe mensen om mee samen te werken, en dan merk ik gewoon dat ik mij daar heel erg in thuis voel. Al die mensen die heel gepassioneerd met hun muziek of hun kunst bezig zijn, dat is gewoon heel positief.
enola: Is het dan niet tof om ook te zien hoe iets dat jij maakt andere mensen inspireert?
Eefje: Ja, mega! Gewoon, wat ik zeg… Iedereen die zijn eigen platen maakt worstelt daar wel een beetje mee, het draait wel heel erg om mijn muziek, mijn plaat, mijn verhaal, mijn leven… En dan is het heel fijn dat dat blijkbaar toch ook voor andere mensen is, snap je? En ook inderdaad dat zo’n videoclip maker waar we nu mee gewerkt hebben, Maxmana, dat die daar ook voor geïnspireerd is, en dan een heel tof concept bedenkt, en daar echt helemaal voor gaat om dat uit te werken. Zo steek je mekaar een beetje aan. Dat vind ik echt te gek.
enola: Dan blijft het duren.
Eefje: Ja, dat hoop ik, ja…
