Het hadden er net zo goed twintig kunnen zijn, of zeven. Maar deze tien platen hebben dit jaar een verschil gemaakt, in gemoed, in emotie, in ratio of in dromen. Van de hartenkreet die een andere kunstvorm nooit zo mooi kan vatten als Carrie & Lowell tot de straatliteratuur die Kendrick op To Pimp A Butterfly tentoonspreidt. De pijn van Björk, de zweem van Mount Eerie, het ambacht van Balthazar, het hoorcollege van Keef. En dan vergeten we Faith No More nog. Tobias Jesso Jr. CW/A en Majical Clouds, om van The Waterboys nog te zwijgen. Grand cru, heet dat.
