Dat de vijf heren van Celestial Wolves uitblinken in oerdegelijke postrock, bewezen ze al met hun debuutalbum Wood For Wood. Met Illusive Landscape Of Expression zet de band een eerste stap om het genre te ontgroeien.
Laten we met het goede nieuws beginnen: Celestial Wolves heeft genoeg eigenschappen die van hem geen typische postrockband maken. Ten eerste stelt Celestial Wolves drie gitaristen te werk en speelt de bassist een bepalende rol in het geluid, duidelijk te horen in “Jericho” of “Après Moi Le Déluge”. Ten tweede zijn de meerstemmige melodieën een van de troeven van de band. Nog een verbetering: de vorige plaat bevatte acht nummers, ditmaal is alles samengebald tot zes degelijke tot uitstekende nummers. En het moet ook gezegd: de ritmesectie, verantwoordelijk voor ontelbare complexe ritmes, heeft veel vooruitgang geboekt.
En nu komt nog beter nieuws. Het motto van de band is ‘Instrumental. Melodic. Dynamic. Powerful’, maar afgaande op wat de band laat horen in bijvoorbeeld “Rebellion Era”, raden we aan om dat te vervangen door ‘Heavy As Hell’. Wat Celestial Wolves bij momenten brengt, is heavy postrock. O ja: waarom moeten we alweer aan Wolves In The Throne Room denken? Wel, dat komt niet alleen door de gelijkenis met een albumnaam van de Amerikaanse blackmetalband (Celestial Lineage), maar ook door het ultraduistere kleedje waarin de meeste nummers steken — luister maar eens naar “Jericho”.
Zoals gezegd: de opbouw van mooi gelaagde gitaarlandschappen is een van de sterktes van de band. We horen veel echoënde effecten in de prachtige opener “Alithia”. Houd u maar vast aan de takken van de bomen, want dit is nog maar een opwarmer. Het negen minuten durende “Jericho” wordt traag en slepend opgebouwd, en gaat steeds meer aanleunen tegen postmetal. Halverwege bots je op een onverwachte tempoversnelling, waarna het nummer op een totaal andere manier gaat uitbarsten. De oerschreeuwen — een poging om zoals Envy te klinken? — mochten echter achterwege gelaten worden.
En horen we daar “Your Hand In Mine” van Explosions In The Sky in een van de pingelende gitaren in de intro van “Re-Entry”? Het mooiste nummer van de plaat zoekt even de klassieke postrock op, maar ontpopt zich gaandeweg tot een melancholische geluidstrip waarin je blijft hangen. De perfecte soundtrack voor een rit over de autostrade bij valavond, bij voorkeur in de herfst. Niets vernieuwend, want ditmaal moeten we aan Red Sparowes denken, maar wat een intensiteit.
De twee laatste nummers kunnen de perfecte compagnie zijn tijdens de donkerste dagen in uw leven. Het tegendraadse “Après Moi Le Déluge” is eigenlijk een lang uitgesponnen woede-uitbarsting en vertoont raakpunten met zowel doom, noise rock als stoner. Nog zo’n moeilijk thuis te brengen nummer is “The Light”. Alweer is intensiteit de rode draad. Duistere, bijna metal-achtige riffs, pingelende noten en het heerlijk zware basgeluid laten het nummer aanzwellen tot een — raad eens — verwoestende climax. Ietwat jammer dus dat de laatste minuten vooral aan Explosions In The Sky doen denken.
Er wordt wel eens beweerd dat postrockbands met een stevige portie heaviness een gebrek aan creativiteit verdoezelen, maar dat is bij Celestial Wolves niet zo. De beste bewijzen zijn de verrassende wendingen in de nieuwe nummers en hun energieke livereputatie. Celestial Wolves is niet zomaar dat bandje waarvan de leden op een podium introvert naar hun schoenen staan te staren. Met Illusive Landscape Of Expression heeft Celestial Wolves de New Wave Of Postrock nog niet ingezet. Dat is iets voor de volgende plaat, maar anderzijds: vergelijkingen met Red Sparowes, Envy en Explosions In The Sky zijn zo erg nog niet, toch? Wie er nog op zat te wachten: slecht nieuws hebben we dus niet.
