Destruction Unit had zich geen betere bandnaam kunnen bedenken. Dat het vijftal uit Phoenix, Arizona, een regelrechte aanslag op de oren is, mochten we een dikke maand geleden in de Magasin 4 ondervinden. Maar ook op plaat is de psychedelische punk van Destruction Unit een luistertrip waard.
De groep gaat eigenlijk al mee van in 2000, toen opgericht door huidig zanger-gitarist Ryan Rousseau en wijlen garage-punker Jay Reatard. Met Destruction Unit wou die laatste gewoon verder gaan waar hij met Lost Sounds stopte: met smerige, apocalyptische pop. Na Reatards dood in 2010 nam Rousseau het roer over en de band heeft sinds september met Negative Feedback zijn zoveelste sonische aanval uit. Het schijfje is een beetje vergelijkbaar met de twee vorige, Void en Deep Trip. Dus wie de band al lang kent, zal niet bepaald verrast zijn door de lang uitgesponnen, door feedback gedomineerde, soms kraut-achtige sound.
Het verschil is dat Negative Feedback Resistor bij momenten nog wat harder doorstampt. Zo hard, dat vergelijkingen met Motörhead, Discharge en — waarom niet — Hawkwind niet ongepast zouden zijn. Het begint al goed bij “Disinfect”, dat een dikke twee minuten ambient (!) pas in het aangezicht ontploft. Vanaf dan zet Destruction Unit je dus meteen al op het verkeerde been. “Disinfect” vloeit naadloos over in “Proper Decay”, dat eveneens aanvoelt als een drilboor in de oren. In “Salvation” beginnen de psychedelische invloeden pas echt door te sijpelen.
Maar achter de muren van noise schuilt er wel degelijk ook nog muzikaal vernuft. Dat bewijst het bijna negen minuten durende “Chemical Reaction/ Chemical Delight”, dat ook uw favoriet nummer van de plaat zou moeten zijn. Het is niet alleen een enorm adrenalineshot, het nummer is ook voorzien van een stevige adrenaline-injectie. Het geheel versnelt tot de muzikale chaos rond de derde minuut een hoogtepunt bereikt. Daarna gaat het weer terug naar af om vervolgens Discharge-gewijs de complete destructie op te zoeken. Rond de vijfde en een halve minuut gaat de muzikale storm wéér even liggen om vervolgens weer op te bouwen. En opnieuw en opnieuw en opnieuw. Geen idee welke roesopwekkende middelen de bandleden hiervoor allemaal gepakt hebben, maar wat een nummer!
Als je bij het meer dan zes minuten durende “Animal Instinct” een ‘heb ik dat al eens gehoord?’-gevoel hebt, maak je geen zorgen. Je kan Destruction Unit wel degelijk beschuldigen van stilistisch conservatisme, ondanks het meeslepende karakter van de nummers. Maar hey, als je er niet te veel bij nadenkt, zal ook “Judgement Day” niet alleen een ware uitputtingsslag maar ook duizelingwekkend nummer zijn. Heb je nog altijd niet genoeg van de up-tempo drums, met effecten geladen gitaren en ultradonkere, onverstaanbare stemmen (dat mag je gerust gebrabbel noemen)? Druk maar nog eens op die repeatknop.
Het boeiendste nummer komt misschien pas op het einde van de plaat (“The Upper Hand”). Het nummer moet het hebben van nieuwe richtingen en lagen. Dit is veel meer dan rechtdoorzee rammen, versnellen en vertragen. Destruction Unit is met andere woorden nog altijd in staat om zijn grenzen af te tasten. “The Upper Hand” zweeft tussen complexiteit en zweverigheid op het einde, tussen punk en — verschiet niet — ambient. Hoe vreemd het ook klinkt voor een band die het moet hebben van chaos en (zelf)destructie. En zo is de cirkel rond. Afsluiten in stijl noemt men zoiets.
Destruction Unit staat met andere woorden voor de betere muzikale guerrilla. Dus bij wiewel eens graag getrakteerd worden op een intense geluidstrip, zal ook Negative Feedback Resistor net als de vorige platen wel lang blijven hangen in de hersenpan. Het risico op een bad trip is echter wel groter dan ooit.
