Na de goed onthaalde release van zijn derde plaat Lanterns trok Ryan Lott met zijn project Son Lux voor het eerst uitgebreid de baan op. Tot dan was Son Lux nog een solobedoening, maar voor die shows werd een live trio samengesteld dat de studio-opnames vurig naar het podium vertaalde. Dat beviel blijkbaar zo goed dat Lott prompt zijn twee begeleiders tot volwaardige bandleden promoveerde, waarna ze gezamenlijk de studio indoken voor Bones.
Wie het drietal – Lott aan synths en samples, Rafiq Bhatia aan gitaar en talloze effectpedalen en Ian Chang aan de drums – aan het werk zag het afgelopen jaar zal wellicht niet verbaasd zijn over de nieuwe bandsound die hier gepresenteerd wordt. De liveshows baadden al in een patserig spierballengerol van knallende drums en gitaarnoise terwijl Lott zijn songs vertimmerde tot opruiende stampers vol contrasten. Hoewel hij op eerdere platen steeds een slap touw tussen bombast en verstilling had bewandeld, sloeg de balans op het podium duidelijk over naar het eerste. Soms ging dat gevaarlijk richting platte EDM maar het werd toch steeds gered door Lotts sterke composities.
Lanterns was al een pak minder subtiel dan zijn voorgangers, Bones gaat daar vervolgens los over met zelfs enkele tracks die ongegeneerd richting Skrillex neigen, om er dan gelukkig wel steeds een hoek af te rukken. Sowieso zorgen de breekbare vocals van Lott al voor een fikse dosis eigenheid, al worden ze hier wel vaak vervangen door allerhande gastvocals (zoals Elena Tonra van Daughter of DM Stith). In elk geval is de verstilde tristesse die Lotts debuut kleurde hier wel quasi volledig door het raam gekieperd. In de plaats daarvan wordt wel een erg catchy geluid gepresenteerd.
Ook de klassieke bagage waar vroeger wel eens over gesproken werd bij Lott (de man werd als componist opgeleid aan een conservatorium) is nu zo goed als volledig overboord gegooid, enkele verdwaalde strijkerspartijen niet te na gesproken. In de plaats daarvan brengt het drietal hier een contrastrijk adrenalinefestijn dat veel meer voor de grootste gemene deler gaat. Een geluidsbarrage van klank, een sonisch bombardement, you get the picture.
Al is dat natuurlijk niet noodzakelijk negatief. In se bouwt Bones namelijk grotendeels verder op wat te horen viel op Lanterns, maar dan met een meer collaboratieve en hardere aanpak. Wie die vorige plaat kan pruimen zal hier dan ook veel vinden om te appreciëren. “Change Is Everything” bijvoorbeeld, dat de plaat echt op gang trekt, schippert lekker tussen verknipte vocals, ravesynths en bonkende drums. Die twee laatste aspecten keren ook elders geregeld terug. Of die contrastwerking tussen een lieflijke gitaarlijn en ruige synths in “Flight”, het zijn die dingen die Son Lux toch boven de middenmoot doen uitstijgen.
Maar eerlijk? Hoewel Bones nergens minder dan degelijk wordt, is het geheel toch te plat om echt te overtuigen. Bones klinkt vooral als het opofferen van een deel van de muzikale eigenheid voor een sound die duidelijk een breder publiek kan aanspreken en gemaakt lijkt te zijn voor festivalpodia. Al is er weliswaar nog meer dan genoeg eigenzinnigheid om Son Lux van doorsnee dubstep en EDM te onderscheiden, ontroeren of ons echt op het puntje van onze stoel doen luisteren doet de man hier hoegenaamd niet meer.
Son Lux staat op 19 oktober in de AB.
