The Weather Station bloeit een beetje open op zijn derde LP, en terwijl de luisteraar voorzichtig toenadering zoekt, leert hij Tamara Lindeman, de Canadese jongedame achter de bandnaam, weer wat beter kennen.
“I remember the dry grass of Nebraska / Grey to distant blue”, klinkt het in het begin van “Personal Eclipse”, een sobere folksong waarin de akoestische gitaar de enige rol van betekenis speelt. Naast de verlegen stem en eenvoudige, observerende teksten van Tamara Lindeman natuurlijk. Haar laatste EP, het desolate maar o zo mooie What Am I Going To Do With Everything I Know, was ook al een pure bron van subtiel luistergenot, maar Loyalty, haar derde langspeler en haar eerste internationale release, voelt op vele vlakken aan als een meer potent en zelfverzekerd album, van de hand van een artieste die elke dag wat sterker in haar schoenen staat.
Zou het kunnen dat een zekere Afie Jurvanen daar voor iets tussen zit? Net als Lindeman uit Toronto afkomstig, maakt die onder het pseudoniem Bahamas al langer helder klinkende indiefolk met toegankelijke gitaren. Voor Loyalty sloegen hij en Lindeman de handen in elkaar: tijdens de opnames zou Jurvanen in het bijzonder zijn stempel drukken op de ritmesectie. Het is dankzij hem dat nummers als “Life’s Work”, de eerder uitgebrachte single “Way It Is, Way It Could Be” en het onmiskenbare hoogtepuntje “I Mined” bijna up-tempo en zelfs voorzichtig optimistisch klinken. Ja, die Jurvanen lijkt voor een bepaalde melodieuze openheid te zorgen die Lindemans natuurlijke introversie zeker ten goede komt.
Al blijft het natuurlijk folk, een genre dat sinds het einde van de tumultueuze jaren zestig nog maar weinig rimpels op het wateroppervlak van de samenleving heeft veroorzaakt. De luisteraar zal zich dan ook niet meteen opgehitst voelen door Lindemans simpele, eerlijke songs over de vriendschap tussen twee vrouwen of over alledaagse zorgen, de vragen die we onszelf steeds stellen. Bovendien is de Canadese niet echt een fenomenale zangeres: niet dat het haar echt aan techniek ontbreekt, maar indrukwekkend is haar zachte stem nu ook weer niet te noemen. Het verschil zit hem echter in de details van The Weather Stations geluid: een akkoordenschema dat ineens een heerlijk gekleurd bochtje maakt, een fiedelende elektrische gitaar op het einde van “I Mined”, een tweede stem die zacht en ijl in de verte klinkt tijdens “Full Height”, een lijntje tekst dat er om welke reden dan ook tussenuit springt… “I don’t expect your love to be like mine / I trust you to know your own mind / As I know mine” bijvoorbeeld, in het prachtige “Floodplain”, of “Lately I’ve found myself lonely / I wouldn’t have called it that before / I always took it as a comfort / What all the distance was for” in het al eerder vermelde “Personal Eclipse”. Het zijn die en andere kleinigheden die Loyalty het ontdekken waard maken.
En “ontdekken” is wel degelijk het gepaste woord: dit is geen album dat zijn kwaliteiten op een dienblaadje aan de luisteraar presenteert, nee, dit is voer voor geduldige zielen die met elke nieuwe luisterbeurt een beetje dieper in het universum van The Weather Station willen doordringen. De wereld veranderen zal ze met Loyalty niet doen, maar als u haar de kans geeft, zal Tamara Lindeman uw geduld met plezier belonen.
