Niks nieuws onder de zon, dat weet ondertussen zelfs het kleinste kind. Zeker in wat gemakkelijkheidshalve als popmuziek omschreven kan worden, lijkt vernieuwen de laatste zorg van de dames en heren muzikanten. Niet dat ze daar om welke reden dan ook toe verplicht zouden zijn. Tenslotte is het de kwaliteit van de songs die vooropstaat.
Hij mag het zelf nog enigszins ontkennen, maar wanneer je zoals Jacco Gardner je inspiratie put uit wat in het verleden zijn deugdelijkheid reeds ruimschoots bewezen heeft, dan kan je maar beter zelf diezelfde deugdelijkheid aan de dag leggen. En dat is exact wat Gardner doet op zijn tweede plaat.
Hypnophobia heet dat album en het klinkt, vanaf de eerste luisterbeurt, zeer vertrouwd. In die mate zelfs dat het niet onmogelijk is veteranen van de popmuziek, ouder wordende jongeren die het volgen van de muzikale actualiteit nog voor het aanbreken van de 21ste eeuw hebben opgegeven, er mee om de tuin geleid kunnen worden en in de waan te brengen zijn dat dit een vergeten parel uit hun verloren jeugd is.
Die vergane tijd van verwondering zou net zo goed een thema uit deze plaat kunnen zijn, waarin Gardner droomwereld en realiteit in elkaar laat overvloeien tot een bedwelmend geheel waarin je het ene moment lijkt te verdrinken en dat je vervolgens zacht wiegend als een eindeloze, donkere oceaan meevoert naar een onbekende bestemming.
Doordat Gardner besloten heeft dat klanken meer zeggen dan woorden, speelt de muziek absoluut de hoofdrol op Hypnophobia, een plaat waarbij de individuele songs op lijken te gaan in het grotere geheel. Melancholische klanken voeren daarbij de boventoon. “Grey Lanes” lijkt de muzikale vertaling van hoe het voelt om in de herfstige schemering een gebroken hart op te lopen.
“Face to Face” dient zich aan als de voorzichtige tegenhanger: heel spaarzaam licht dringt door de duisternis en baant zich, geruggesteund door een solide drumbeat en leidt de weg naar de grote open buitenlucht. Klepper van de plaat is echter het heerlijk uitgesponnen “Before the Dawn”. Gardner komt aanzetten met een hypnotiserend synthesizermotief, waarrond een hele song gesponnen wordt, waarin je als luisteraar hoe langer hoe meer verstrikt raakt, tot je helemaal omringd bent door de caleidoscopische pracht die van alle kanten afkomstig lijkt te zijn.
Is het al eens gedaan, wat Jacco Gardner hier doet? Vermoedelijk wel. Maar maakt dat van Hypnophobia een minder goede plaat? Verre van. Daarvoor zijn de tien songs die hier samen staan te blinken net te sterk. Wie op zoek is naar bezwerende, psychedelische songs en daarbij bereid is even de wereld rond zich te voelen wegzinken, heeft aan Hypnophobia een trouwe compagnon.
Jacco Gardner staat op zondag 10 mei op Les Nuits Botanique.
