Iedereen verdient een tweede kans. Het Amerikaanse trio Dawn Of Midi bracht zijn tweede album Dysnomia eigenlijk in 2013 al uit via Thirsty Ear, maar omdat het toen ging om een gebrekkige distributie, wordt het album opnieuw uitgebracht door zijn nieuwe label, Erased Tapes. En terecht, zoals we nu met enige vertraging ook hebben vastgesteld.
Dawn Of Midi werd in het vorige decennium al opgericht in Californië, waar de drie muzikanten, zo wil de overlevering het althans, aanvankelijk elkaars tennismaatjes waren. Pianist Amino Belyamani, contrabassist Aakaash Israni en drummer Qasim Naqvi vonden elkaar echter ook snel als muzikanten in een zone tussen minimalisme, etherische jazz en vrije improvisatie. Op debuutalbum First, een bescheiden sleeper hit in de scene, leidde het tot een kale, geïmproviseerde plaat die de fijnzinnige en vloeiende aanpak van het trio mooi in de verf zette. Voor zijn tweede album gooide de band het echter over een andere boeg.
Niet dat de sound/stijl zo ingrijpend veranderde, maar toch. De drie gingen op zoek naar een gecomponeerde vorm en spendeerden talloze uren aan een nieuwe werkwijze. Die wisten ze ten slotte te verfijnen en vast te leggen in een voormalige kerk. Op Dysnomia presenteren de drie een ketting van negen composities die naadloos in elkaar overlopen en via eenzelfde procedé tot stand komen. Het is dus een album dat je best uitzit in één ruk. Geen probleem, want die drie kwartier vliegen zo voorbij. Zolang je maar niet zit te wachten op een conventioneel pianotrio.
De muzikanten hebben altijd al geprobeerd om hun respectievelijke achtergronden (Marokkaanse, Indische en Pakistaanse tradities) te combineren met minimale muziek, maar de invloeden die elkaar hier aanvullen, zijn even divers als subtiel geïntegreerd. Er wordt duidelijk inspiratie opgedaan bij een minimalistische componist als Steve Reich, terwijl de aandacht voor schijnbaar stilstaande bewegingen ook een en ander gemeen heeft met The Necks, ook al wordt er daar vertrokken vanuit een compleet andere (geïmproviseerde) visie. Het is de obsessieve aandacht voor textuur en variatie die gemeenschappelijk is.
De bewerkte pianoklanken hoor je ook terugkomen bij een figuur als Hauschka, maar zijn hier veel spaarzamer ingezet. Het trio doet ook een beetje denken aan de indie jazz van het Britse Portico, maar ook elektronicapionier Aphex Twin of een jongere vertegenwoordiger als Oneohtrix Point Never, met wie ze al op tournee gingen. Het opmerkelijke is daarbij dat er bij Dawn Of Midi helemaal geen sprake is van elektronica, in analoge of digitale vorm. Het blijft een puur akoestisch trio, eentje dat weliswaar op fascinerende manier de suggestie wekt van manipulatie en digitale technieken. Wat dat betreft, zitten ze soms zelfs dichter bij een al even spitsvondige Colin Stetson. De kunst van de illusie.
De composities kan je hier eigenlijk beschouwen als combinaties van ritmische patronen. De manier waarop bas, piano en drums op elkaar inspelen, blijft eindeloos variëren op ideeën die met een haast wiskundige precisie uitgevoerd worden. Ritmes klikken en tikken eindeloos langs elkaar door, soms met wringende spanning, om dan te wachten tot een van hen een andere richting uitvaart. Wanneer bas, piano en drums elkaar doorkruisen, heeft het vaak een gebroken, struikelend effect. Het is droog, kaal en afstandelijk, maar leidt niettemin tot verrassend meeslepende en hypnotiserende resultaten, soms zelfs met een verleidelijke lyriek. Het is niet zo verwonderlijk dat de drie uiteindelijk belanden in de thuisbasis van o.m. A Winged Victory For The Sullen, Nils Frahm en Peter Broderick.
De complexe polyritmiek voelt dus aan als minimale elektro, met binnensluipende Afrikaanse ritmes, waarbij een eenvoudige hi-hat soms een verleidelijke kracht uitoefent, een piano kan klinken als een glazen stolp of, iets later, een metronoom.De bas zorgt daarnaast voor een groove en eenextra percussieve stuwing. Voor de romantische zwier of dik aangezette, melodramatische vervoering moet je ’t niet doen, maar Dawn Of Midi is er met z’n tweede album wel in geslaagd om uiteenlopende werelden te verzoenen, ook al maken ze gebruik van middelen die nog altijd geassocieerd worden met die van de jazz.
De band speelt op 16 mei in het voorprogramma van Nils Frahm in de Handelsbeurs, een (intussen al uitverkochte) concertavond i.k.v. Ha’fest. Meer info daarover HIER.
