Van 9 tot 11 april vieren de liefhebbers van doom, stoner, black, sludge, psychedelica en ander onfris lawaai hun jaarlijkse hoogmis op het Roadburn-festival in Tilburg. Dit jaar viert Roadburn zijn twintigste verjaardag, en dat gebeurt gewoontegetrouw met een hele rist topbands, waaronder zelfs een hoop van eigen bodem. Team enola Heavy (zo noemen ze ons, blijkbaar) bekeek het programma, en geeft u een aantal aanraders zomaar cadeau. Want wat is een verjaardagsfeestje nu zonder cadeaus!
Donderdag 9 april
Floor
De eerste Roadburn-dag is meteen de zwaarste, zowel op vlak van volume als van keuzes. Zoveel geweldige bands op een dag maakt ons even euforisch als weemoedig, want we zullen heel wat topacts aan onze neus voorbij zien gaan. Maar Floor staat met stip aangeduid op de planning. Het zijproject (lees: de eerste band) van Steve Brooks, frontman van het geweldige Torche werd enige tijd geleden nieuw leven ingeblazen, wat resulteerde in het vorig jaar uitgebrachte Oblation, een van dé metalplaten van 2014. Het delicate evenwicht tussen topzware riffs en ritmes en goed in het oor liggende, bijna poppy melodieën is een van de moeilijkste om juist te krijgen, maar op Oblation weet Floor de balans perfect te behouden. Héél erg benieuwd of dit live ook stand houdt.
Spidergawd
Twee derde Motorpsycho (bassist Bent Sæther en drummer Kenneth Kapstad), een klasbak-gitarist, een stevige dosis rock & roll met sterke invloeden van psychedelica, stonerrock, jazz en een hele rist andere muzikale uithoeken. Dit alles wordt voortreffelijk aangevuld met een bataljon saxofoons (van 1 saxofonist). U moest al aan het patronaat staan!
Thou
Opgewektheid en uitbundigheid, dat is iets waar Thou nu eens geen enkele boodschap aan heeft. Pikzwarte, allesverzengende, nietsontziende sludge die uit de stinkende moerassen van New Orleans komt geslopen. Het vorig jaar verschenen Heathen werd door heel wat gespecialiseerde pers een meesterwerk genoemd, en wij kunnen dat alleen maar beamen. Als u uw oren kapot wil laten blazen en tegelijkertijd uw zin voor het leven wil verliezen op een vroege vooravond in een voormalig kerkgebouw: waar wacht u nog op?
Helms Alee
De familie Verellen stuurt weer een zoon uit. Na Dave, die furore maakte als zanger van het legendarische Botch en These Arms Are Snakes, is het aan broer Ben om potten te breken met Helms Alee. Samen met drumster Hozoji Margulis en bassiste Dana James brouwt Verellen een cocktail van moderne sludgemetal en shoegaze à la Slowdive en My Bloody Valentine. De driestemmige zang van alle leden zorgt daarbij voor een sterke melodieuze insteek die het blazende volume van de muziek wat verzacht. Wat dat volume betreft: Ben Verellen maakt gitaarversterkers die, om het in vakjargon te zeggen, waan-zin-nig luid kunnen gaan. En hij neemt er een mee. Zeg niet dat we u niet gewaarschuwd hebben.
Bongripper
Leeft u nog? Na Bongripper niet meer. Deze vierkoppige instrumentale band omschrijft zichzelf op zijn homepage als ‘Miserable Chicago Doom’, en wie zijn wij om hen ongelijk te geven? Met platen als Satan Worshipping Doom, Hate Ashbury en de nieuwste worp Miserable kan je Bongripper nauwelijks beschuldigen van enige vorm van optimisme. Integendeel: onmenselijk zware, logge en lange kolossen van nummers zijn Bongrippers specialiteiten. Verwacht u aan een integrale uitvoering van Miserable: drie nummers op tergend traag tempo en (alweer) walgelijk hoog volume, met afsluiter “Into Ruin” dat u een ruim halfuur op de sonische pijnbank zal leggen. Uw oordoppen vergeten kan hier wel eens héél kwalijke gevolgen hebben.
Vrijdag 10 april
Eyehategod
Legendes! Dat zijn ze! De band rond de permanent wazige Humpty Dumpty genaamd Mike Williams, heeft de voorbije twintig jaar een permanente stempel gedrukt op het geluid van de New Orleans sludge metal waar stadsgenoten Thou (zie donderdag), Goatwhore (zie donderdag), Crowbar (zie vorig jaar) en Down (zie Phil Anselmo) de rotte vruchten mee van plukken. Take As Needed For Pain uit 1993 was grensverleggend, maar het vorig jaar uitgebrachte zelfgetitelde album Eyehategod was ook lichtjes geweldig. Mochten uw oren nog dichtzitten na een overdonderende donderdag, hier kan u ze uiterst efficiënt laten uitblazen.
Fields Of The Nephilim
Lang geleden, toen u en ik nog een hoofdbezigheid maakten van zindelijkheidstraining en oneetbare dingen in onze mond steken, waren er enkele Engelsmannen die, gewapend met rare zwarte hoeden en puntschoenen aan de wieg stonden van het genre dat als ‘gothic rock’ de (onder)wereld zou veroveren. Hun eerste platen zijn onsterfelijk onder kenners, en het nummer “Moonchild” is een klassieker op Gothic-feestjes. En nu staan ze op Roadburn. Dat hadden we nu eens totaal niet zien aankomen.
Enslaved
Reden voor de meest atypische programmatie op Roadburn tot nu toe is het curatorschap van Enslaved-gitarist Ivar Bjørnson samen met Einar “Kvitrafn” Selvik van de spirituele folkband Wardruna (die ook spelen, maar daar beginnen we niet aan). De affiche van vrijdag zit vol atypische bands tot ronduit weird shit, wat deze dag tot een van de meest intrigerende Roadburn-dagen sinds mensenheugenis maakt. Enslaved is een band waar je voor of tegen bent. Begonnen als black metalband, verrijkten de Noren hun geluid met psychedelica, progrock, cleane vocalen, keyboards, geluidseffecten en andere (super)sonische uitspattingen. Puristen spuwden de groep uit, maar meer avontuurlijke metalfans drukken Enslaved plaat na plaat dichter bij de borst. Hun weergaloze live-reputatie hebben ze in ieder geval mee.
Pyramidal
De afsluiter van deze vrijdag valt dit jaar te beurt aan de Spanjolen van Pyramidal. Dit instrumentale viertal uit Alicante voelt zich al een half decennium perfect in zijn nopjes met het verkennen van de diepste krochten van de meest pompende, dwingende, psychedelische stoner. De uitstekende liveplaat van op het Duitse Freak Valley Festival vorig jaar gaf al een uitstekend beeld van wat de band aan hypnotische geluidsgolven kan teweegbrengen. Een stuk in de nacht in het Patronaat lijkt ons dan ook een uitstekende gelegenheid om dat proefondervindelijk van dichtbij te ondergaan.
Zaterdag 11 april
Botanist
Als u dacht dat u intussen zowat alles al wel gehoord had, probeert u eens black metal gemaakt op hammered dulcimers. Botanist is het Amerikaanse project rond muzikant en fulltime mafketel Otrebor, die zich doorgaans ver weg van de mensheid schuilhoudt in een of ander bos, maar die uitzonderlijk op een vliegtuig richting Tilburg is gesukkeld. Maar los van de hersenen waar overduidelijk een hoek af is, slaagt Otrebor erin om uit die vreemdheid een hoogst unieke, intrigerende en efemere sound te creëren die op een of andere manier in je oren blijft kleven. We weten niet wat we hiervan live moeten verwachten, maar we gaan dat zeker checken.
Oozing Wound
Ze zijn niet om aan te zien, hebben een bedenkelijk gevoel voor humor en geen enkele podium présence whatsoever. En toch slagen deze drie slungels uit Chicago erin om onwaarschijnlijk woeste en ziedende thrashmetal te produceren. De EP Retrash blies ons al uit onze schoenen, en de plaat Earth Suck bevestigde enkel maar. In de kleine Stage01 bovenin de 013 zullen op zaterdag geheid de vuilste lappen smerigheid worden geserveerd. Neem voor alle zekerheid een zwemvest en een hogedrukreiniger mee.
Urfaust
Het Nederlandse Urfaust balanceert al 15 jaar op de grens tussen majestueuze black metal en gargantueske bombarie. Gitarist/vocalist IX en drummer VRDRBR (tjah…) vermengen in hun kolossale epossen black metal met ambient, doom, folk, en andere invloeden, en verdienden daarmee al een cultstatus van jewelste. Een beetje een dark horse voor ons, en overduidelijk een band waar je van houdt of die je hartsgrondig haat, maar net daarvoor kom je naar een festival als Roadburn. We zijn wreed benieuwd!
De Belgen!!
We mogen er dit jaar wel eens heel erg trots op zijn, onze landgenoten. Dit jaar besteedt Roadburn extra aandacht aan de fijne muziekjes die de laatste jaren van deze kant van de grens gemaakt worden. Op vrijdag kan je al Moaning Cities gaan bekijken, maar zaterdag maken onze landgenoten het wel heel erg bont in Tilburg, met Briqueville die mag openen in de Green Room, en een heel programma in de Cul de Sac die wordt gecureerd door het Kempische Ruffstuffmusic. De focus ligt op bonkende stoner met King Hiss, Tangled Horns en Your Highness, maar er is ook postmetal van Miava en het eenmansdroneproject van gitarist Peter Verwimp, beter bekend als Ashtoreth (aanrader!). Voor elk wat wils daar in de Cul De Sac, zelfs Jupiler uit een flesje!
En dan zijn we nog een hele klets namen vergeten, zoals het geweldig woeste KEN Mode, Sòlstafir die een soundtrack live zal inspelen, of Claudio Simonetti’s Goblin die de onwaarschijnlijke set van vorig jaar hopelijk zal evenaren. Voor de volhouders is er nog een ganse zondag ‘Afterburner’ met de mogelijkheid om een paar gemiste bands van de vorige dag in te halen, Anathema te zien plus nog een paar ontdekkingen te doen. Zoals de band Terminal Cheesecake. Geen idee hoe die klinken, maar die ga je toch gewoon zien!
