Marc Jabobs maakt onder zijn alias Prairie verbluffend schone muziek die zich ergens tussen drone, postrock, en een resem andere experimentele genres bevindt. Like A Pack Of Hounds is zijn eerste volledig album, en toont zowat alle muzikale troeven die de man in huis heeft.
Voorafgaand aan deze plaat heeft Prairie ook een EP van drie jaar geleden op zijn naam staan, het lekker getitelde I’m So in Love I Almost Forgot I Survived a Disaster. De zes nummers van die EP zijn ook toegevoegd aan dit album, hetgeen wat ons betreft geen echte meerwaarde is. De tien nieuwe nummers bevatten op zich al een hele resem originele ideeën en gemixte genres om een hele discografie van inspiratie te voorzien. ‘End Of’ opent de plaat met een scheve industrial beat, samples van een huilende hond, en dronende keyboardflarden. ‘Looking Back My Sweet’ is een melancholisch stukje ambient, met een fascinerend desolaat sfeertje. De eerste twee nummers vallen qua klankkleur een beetje tegen, veel geluiden klinken als vervormde of achteruit gespoelde keyboards en missen wat diepgang. Het is wanneer Prairie op de volgende nummers begint te experimenteren met de combinatie tussen elektronische soundscapes en akoestische klanken, dat de plaat echt weet te overtuigen.
’Hell & Fix’ is daar een goed voorbeeld van. Een simpel pianomelodietje, een minimalistische akoestische gitaar, en opbouwende drones zorgen voor een pareltje dat zo op een plaat van GY!BE zou kunnen staan. Het nummer werkt — zoals elk ander nummer op de plaat — niet naar een climax toe, maar is als een kleine schets die onderdeel is van een groter kunstwerk. En die aanpak werkt erg goed, elke onaffe schets heeft genoeg eigenheid om iets toe te voegen aan het geheel. ‘Elle See’ is een vrij angstaanjagend stukje muziek, met spoken word van Franse performer Lucille Camille. Op ‘Closed For Thirty Midnights’ is het Marc Jacobs zelf die de vocals voor zijn rekening neemt, met evenveel succes. De melodie deed ons van in het begin ergens aan denken, na lang pijnigen van de hersenen bleek het ‘Something In The Way’ van Nirvana te zijn. Een klein beetje jammer, maar toch weer een heerlijke eigen sfeer dat Prairie weet neer te zetten.
’On Minoan Lines’ en ‘A Demon Will Hurt You’ zijn twee lichtjes geniale stukjes dronemuziek. Erg filmisch en dramatisch, maar nergens over the top. En dan is er nog de 11 minuten durende afsluiter ‘California’, die alle elementen van de plaat nog eens op een hoopje gooit. Like A Pack Of Hounds is een diepe plaat die soms richting horrorsoundtrack gaat en soms hartverwarmend romantisch klinkt. De muziek barst van de goede ideeën, die op een knappe manier tot een geheel worden gewrongen. Straffe debuutplaat is dit, blijven volgen die Prairie.
