Hebben ze de tweede horde gemist? THEESatisfaction leek drie jaar geleden samen met Shabazz Palaces nog een kleine hiphoprevolutie teweeg te brengen. Vandaag is daar weinig van te bespeuren.
Collega (mb) was vorig jaar al kritisch over het pad dat de heren van Shabazz Palaces met het nieuwe album Lese Majesty hadden ingeslagen. Te complex, te weinig spannende nummers. De plaat had nauwelijks iets te maken met het prikkelende debuut dat een handvol jaren eerder was verschenen. In zekere zin is het lot van rapper Ishmael Butler en producer Tendai Maraire niet verschillend van dat van de dames van THEESatisfaction. Sterker nog, hun muziekverhalen zijn zelfs nauw met elkaar verweven. Stasia Irons en Catherine Harris-White tekenden een contract bij Sub Pop Records dankzij hun voortreffelijke gastrol op Black Up, het debuut van Shabazz Palaces. Beide duo’s staan voor krachtige hiphop met gelaagde beats. Allebei werden ze bejubeld vanwege hun debuutplaat.
Nu volgt dezelfde horde voor THEESatisfaction: die aartsmoeilijke tweede bevalling. De verwachtingen zijn te hoog, de neiging om het té goed te willen doen loert voortdurend om de hoek. EarthEE is hoorbaar een poging om dieper te raken dan het al snedige awE naturalE, met doordachte thema’s en veelzijdige beats, wat als resultaat een album geeft dat de luisteraar grotendeels koud laat. Het vuurwerk is verdwenen, de hartslag blijft onveranderd. De vooruitgestuurde single “Recognition” zet dat gevoel meteen in de verf, als futuristische r&b die niet lang blijft nazinderen.
Toegegeven, Irons en Harris-White steken de handen uit de mouwen om met EarthEE opnieuw een palet van intrigerende geluidservaringen voor te schotelen. Het is hiphop en r&b met een eigen identiteit, die men uitsluitend in de omgeving van Seattle (hun thuisstek) zal terugvinden. Openingsnummer “Prophetic Perfection” zet meteen al de lijnen uit, met etherische synthesizers, donkere beats en bedaarde altstemmen. Een ongewone klankkleur die zich door alle nummers van EarthEE wurmt. THEESatisfaction kiest zowel voor originaliteit als consistentie.
Het loopt echter mank wanneer we iets langer bij de individuele songs blijven stilstaan. Het duurt te lang vooraleer “Planet for Sale” zich volledig op gang trekt, te wijten aan langgerekte klanken en sloom aanvoelende beats. Op die manier kunnen Irons en Harris-White nooit de scherpte van hun teksten in een bloedstollende muzikale dynamiek omzetten. Het rijmt, het klinkt prettig, maar het verplettert niet. Een song zoals “Universal Perspective” is in hetzelfde bedje ziek: het boeiende thema van liefde en bescherming van de natuur dat Irons en Harris-White constant naar buiten willen brengen, weet door de ingehouden muziek niet aan te slaan.
awE naturalE was een stoomtrein die voor niets of niemand halt hield. In vergelijking daarmee komt EarthEE als een voorzichtig album over. Her en der vinden we gelukkig nog een reminiscentie aan het bruisende karakter van het debuut terug. “EarthEE” lanceert meteen en laat de luisteraar met zich meestijgen. Het is tijdens die adrenalinemomenten dat THEESatisfaction wel degelijk “the master with tricks up my sleeve” is. Zoiets behoeft zelfs geen energieshot: ook het rustigere “Blandland” slaagt erin om zangstemmen als solo-instrumenten te hanteren en daarmee de luisteraar dichterbij te trekken.
Al bij al blijven die bezwerende lichtpuntjes te zeldzaam om van EarthEE een verpletterende geluidservaring te maken. Zonde, want Irons en Harris-White hebben de vereiste karrenvracht aan talent die nodig is om het hiphopwereldje van een geregelde stroomstoot te voorzien. De tweede horde is geen makkelijke om te nemen. Hopelijk herpakt THEESatisfaction zich op tijd voor de volgende hindernis.
