Met zijn We Are Undone bevestigt Two Gallants zich als een van de belangrijkste bands van na de eeuwwissel. Het tweetal verzoent op zijn vijfde langspeler de rootsaanpak van zijn vroegere werk met het met waanzin flirtende karakter van voorganger The Bloom and the Blight.
Met die plaat doorbrak Two Gallants in 2012 een voor de anders behoorlijk productieve band ongewoon lange periode tussen twee albums. Een klepper was het, die geheel onverwacht het sowieso kwalitatief hoge niveau van zijn voorgangers stevige overklaste. En daarmee de even evidente als lastige vraag “Wat nu?” opriep. Probeer The Bloom and the Blight maar eens te overtreffen.
Dat doen Adam Stephens en Tyson Vogel nadrukkelijk niet op deze nieuwe worp. We Are Undone lijkt eerder op een staalkaart van alles waar Two Gallants in het verleden in uitblonk. De bijna heerlijke, smachtende wanhoop die van What the Toll Tells zo’n sterke plaat maakt, vormt de basis voor het sacrale “My Man Go”, terwijl “Heartbreakdown” knipoogt naar de gebroken potten en pannen van Tom Waits alvorens zich te ontpoppen tot een glashelder stukje liefdesverdriet.
En zo zijn er ook de poppy momenten. Zowel “Incidental” als “Fools Like Us” klinken als de gezonde broertjes van “Ride Away”. Geen furieuze inslag in deze songs. Je hoort de glimlach op het gezicht van Stephens en Vogel zelfs tijdens het moment dat “Fools Like Us” vertraagt. “Some Trouble” sluit met zijn hoekige gitaren en alcoholische verhalen dan weer aan bij het materiaal dat op het titelloze album te vinden is.
“Murder the Season / The Age Nocturne” manifesteert zich als climax van de plaat, met zijn jachtige karakter en alles verschroeiende gitaarriff. Koortsachtig scheurt Two Gallants over een rollercoaster van emoties die op het podium geheid in staat is om brokken te maken. Dat vervolgens afgesloten wordt met het op een ingetogen piano gebouwde “There’s So Much I Don’t Know”, is bijna geruststellend. Hoewel de rustige track allesbehalve een uitbarsting van optimisme is, zorgt het berustende karakter van “There’s So Much I Don’t Know” ervoor dat Two Gallants je tegelijk met beide voeten op de grond zet én je even uit de werkelijkheid tilt. Wanneer de muziek wegsterft, blijft ‘life is short, death is long’ als een call to arms nazinderen en is de drang om terug te grijpen naar het explosieve begin van de titeltrack bijna onweerstaanbaar. Er zijn ergere manieren denkbaar om een plaat af te sluiten.
Two Gallants speelt op 2 maart in de Botanique.
