Volgens Matt Flegel, frontman van Viet Cong, is er geen bewust verband tussen de naam van zijn nieuwe band en het Zuid-Vietnamese Bevrijdingsleger dat in de jaren zestig en zeventig een gewelddage guerilla-oorlog uitvocht met het Amerikaans leger. Niet dat aan Flegel zijn woord getwijfeld wordt, maar beluistering van deze debuutplaat doet anders vermoeden.
Dit is immers, kort samengevat, een hondsbrutale debuutplaat, een album waarvan de zeven nummers stuk voor stuk als een precisiebombardement doel treffen. Viet Cong heeft dan ook een streep voorsprong op andere debutanten, die doorgaans groen achter de oren voor de dag komen. De meest imposante referentie die Viet Cong kan voorleggen, is Women, waar naast Flegel ook drummer Mike Wallace lid van was. De heren visten gitarist Daniel Christansen op uit een gezamenlijk hobbyproject en vervolledigden hun nieuwe band met Scott Munro, u mogelijk welbekend uit de kringen rond Chad Vangaalen.
Dat de helft van Viet Cong in Women gezeten heeft, is behoorlijk aardig, maar nog geen muzikaal fundament voor dit nieuwe vehikel. Behalve in de ruislagen die “March of Progress” vooruit stuwen, weet Viet Cong behendig uit het vaarwater van z’n voorganger te blijven en levert het, in dit geval, een nummer af dat in staat lijkt beschavingen te overleven.
Ook openingstrack “Newspaper Spoons” is een dijk van een song die zich kloek een weg baant richting vitale organen van de luisteraar, door laag over laag te leggen en met een kettingzaaggitaar genadeloos toe te slaan. Door het nerveuze, gewelddadige drumritme waarmee de song aftrapt te ondersteunen door melancholische orgelklanken wordt een tweespalt gecreëerd die nagenoeg in het ganse album aanwezig is. Zo trekt “Continental Shelf” met een treurige, maar scherpe gitaarrif Joy Division-gebied binnen, alvorens de boel openbarst en Flegel, met in zijn rug een muur van geluid, de fraaiste zanger in zichzelf naar boven haalt.
Hoe indrukwekkend het allemaal is wat Viet Cong hier serveert, het ware genie komt echter pas naar boven in de staart. Wanneer je denkt dat dit heus wel een stevig debuut is, wordt “Death” er tegenaan gegooid, om en bij elf minuten intensiteit, een huzarenstukje dat verschillende songs aan elkaar last, opbouwt, een climax haalt, vandaar een nieuw pad in slaat en uiteindelijk rusteloos achter laat.
Gaat Viet Cong de wereld veranderen? Nah. De tijd dat rockbands daartoe in staat bleken, lijkt wel definitief achter de rug te zijn. Maar knoopt deze band aan bij een rijke traditie waarin het niet minder dan de evidentie zelve is om er zo hard voor te gaan dat het bijna pijn doet? Absoluut. Als Viet Cong de enige plaat zou zijn die de gelijknamige band aflevert, dan is een toekomstige cultstatus gegarandeerd. Laten we echter hopen dat deze band toetreedt tot het select kransje artiesten dat weet uit te pakken met een oeuvre dat even omvangrijk als kwalitatief indrukwekkend is.
Viet Cong staat op 17 februari in De Kreun en op 18 februari in de Botanique.
