De hele maand januari blikt enola.be vooruit op het jaar dat komt. In Tips voor 2015 laten we enkele van de meest belovende artiesten aan het woord. Hou ze in de gaten en onthoud waar u voor het eerst over hen las.
Matt Flegel is opgetogen. Tot nu toe gaat het zijn band voor de wind. De tijd van de lege zalen is achter de rug. Een debuutplaat ingeblikt. De naam hoe dan ook een begrip: Viet Cong.
“Het is een naam die plots voor de geest sprong”, zegt Flegel over de oorsprong van – na Women – alweer een enigszins opvallende keuze voor een groepsnaam. “We waren aan het repeteren en in een stream of consciousness flapte Mike (Wallace, drummer) er Viet Cong uit. We hadden een show geboekt, dus er moést een naam zijn. En deze naam is gebleven. Met als gevolg dat we nu boze mails krijgen. Steevast van Vietnamees-Amerikanen of Vietnamees-Canadezen. Ze schrijven over hun familieleden die gedood zijn of jarenlang in gevangenenkampen zijn verdwenen. Ik moet bekennen dat ik zeer ongeïnformeerd was en daar amper iets over wist. Wetende wat ik nu weet, zou ik die naam nu niet meer nemen, maar we zijn voorbij dat punt, dus hij blijft. We bedoelen er niks kwaad mee. It’s just a stupid bandname.
“Uiteindelijk, kijk naar Joy Division. Dat is ook een ongelukkige keuze. En zij hebben er nog een schepje bovenop gedaan door hun volgende band New Order te dopen. Al is het bij hen minder zichtbaar. Ik snap nu wel dat de naam Viet Cong op een poster in een Vietnamese wijk geen mensen gelukkig zal maken.”
enola: Het artwork helpt vast evenmin.
Flegel: “Yeah (weifelend). Al is wat je ziet, geloof ik, de hand van een bokser wiens windels er afgeknipt worden. Oorspronkelijk was het een foto die ik in een schoolboek uit de jaren vijftig gevonden heb. Hij heeft lange tijd op mijn frigo gehangen en toen we op zoek waren naar een beeld voor de hoes, bleek iedereen in de band ervan te houden. Omdat we de fotograaf van het origineel niet konden vinden, hebben we een remake laten maken. Dus vermoedelijk zie je de hand van een negentienjarige stagiair van een fotograaf uit Brooklyn.”
enola: Deze plaat klinkt heel erg verschillend van wat op de EP gebeurde. Vanwaar die bocht?
Flegel: “We hebben de EP uitgebracht omdat we iets nodig hadden om te verkopen op tournee. Normaal zou je dan een stapeltje cd-r’s branden, maar dat vind ik zo’n wegwerpproduct, dus hebben we een cassette-EP gemaakt. Tapes zijn cooler. En ik hou er best van, uit nostalgische overwegingen. Het is de eerste drager waarop ik ooit naar muziek geluisterd heb. Het is – zeker in vergelijking met digitale muziek – zeer moeilijk om te skippen. Je moet echt alles beluisteren.
“De EP was voor ons eveneens een manier om te ontdekken hoe we willen klinken. Achteraf bekeken, weet ik niet of de wereld verondersteld werd die muziek te horen. Het waren vaak popsongs van Scott (Munro, gitarist) en mezelf. Ondertussen zijn we met vier en wanneer we samenspelen, kaatsen we ideeën onderling weg en weer. Dit houdt voor ons allen meer steek. De meer monumentale nummers, dat zijn wij vier, going nuts.”
enola: Het resultaat is een bij momenten heftige plaat. Iemand van het label noemde het zelfs een winterplaat.
Flegel: “Ik zou het eerder een nachtplaat noemen. Al hebben we ze in de winter opgenomen. In Ontario. Meer winter dan dat wordt het niet. Binnen de band hebben we overigens een theorie rond de klimatologische invloed op muziek. Op zich is het een stomme theorie hoor, maar ergens houdt hij wel steek. In Canada ga je in de winter in je huis zitten. Om jezelf warm te houden en om niet gek te worden, ga je zo veel aan muziek werken dat het gecompliceerd wordt. Terwijl als je in een warm klimaat zit, bijvoorbeeld op Jamaica, dan zal je eveneens muziek willen maken, maar vermoedelijk zal die een pak rustiger zijn.”
enola: Sigur Ros vs. Lee Perry, zoiets?
Flegel: “Inderdaad. Al zullen er vast afwijkingen zijn op die theorie.”
enola: Was je zelf een tiener die gans de tijd muziek speelde?
Flegel: “Absoluut. Vanaf het moment dat ik mijn eerste gitaar in handen had, toen ik een jaar of elf was. Al probeerde ik in die dagen vooral Nirvana na te spelen. Zij en Soundgarden zijn een tijdlang een obsessie geweest, daarna ben ik door een metalperiode gegaan. In het middelbaar speelde ik in coverbands waarmee we classic rock brachten, dingen als CCR en Black Sabbath. Ik weet niet in hoeverre al die dingen nu nog een invloed hebben, maar dit is op een of andere manier het eindresultaat.”
enola: Binnen Women was er geregeld sprake van spanningen. Probeer je met een nieuwe band zo’n dingen te voorkomen?
Flegel: “Spanningen? Ik weet niet. Oké, er was obviously some tension. Het is als een ongelukje. De dingen gaan goed tot je plots struikelt en je been breekt. Voorkomen kan je dat niet. Ik probeer me in deze band met de meest easy going mensen te omringen. We zijn ondertussen allemaal eind twintig, begin dertig, hebben in verschillende bands gespeeld en zijn dus gewoon aan wat chaos in ons leven. Dat maakt het makkelijker. Ik denk niet dat er een potentieel conflict in deze groep zit. Al zal er altijd wel wat wrijving zijn, dat is logisch als je wekenlang op elkaars lip leeft. Anything can happen. And it usually does.
“Er is in Viet Cong gelukkig niet veel ego aanwezig. Dat maakt het makkelijker om iemand te vertellen dat je het niet leuk vindt wat ze aan het doen zijn. Of dat iemand je zegt,dat waar je de laatste dagen aan gewerkt hebt, compleet onbruikbaar is. I’m okay with that.”
enola: Letterlijk met die woorden?
Flegel: “Yeah. Ik vertrouw die gasten en zij vertrouwen mij. Het houdt elkaar in balans. Ik weet niet of de leeftijd er iets mee te maken heeft, maar ik ben nu ook meer relaxed. Alhoewel. Zopas in Londen waren we vlak voor ons concert aan het rondspringen als zevenjarigen.”
enola: Waren jullie wel nuchter?
Flegel: “Nah.”
enola: Online doen wat dat betreft namelijk enkele wilde verhalen de ronde. Zit je daar mee?
Flegel: “Het Internet liegt. Ach, je hoort al die zotte, absurde mythes over klassieke bands. Weet je wat daarvan waar is en wat niet? Hoe minder waarheid de ronde doet, hoe beter. Iedereen kan, zeker vandaag, om het even wat verspreiden.”
enola: Waar of niet, het blijft wel fascinerend om te zien hoe bands steeds in zo’n vreemde, soms zeer ongezonde situaties terecht komen. Je zou denken dat op den duur geleerd wordt uit fouten van voorgangers.
Flegel: “True. Maar je plaatst jezelf ergens out there. De waarschijnlijkheid dat weirde dingen gaan plaatsvinden, is veel groter wanneer je de wereld rondreist en telkens stopt op plaatsen waar je je niet helemaal op je gemak voelt. De kans dat het daar mis loopt, is betrekkelijk hoog.”
enola: Hoe bescherm je je daar tegen?
Flegel: “Magic. We huren een speciale kracht in als we op tournee vertrekken. Neen, geen idee. Je leert en wordt beter. Althans, dat vertel ik mezelf. “
Flegel: “Ik weet niet hoe super-gedreven we zijn, maar we werken hard. Ik wil met dingen bezig zijn, hou van werken aan muziek en heb het gevoel dat ik nu eindelijk een goed vehikel gevonden heb om dat te doen. Momenteel gaat het ons ook enigszins voor de wind. Onze eerste concerten speelden we letterlijk voor een lege zaal. Er was een geluidsman en een barman, dat was het. Toch speelden we, als soort van bijkomende repetitie. Daarom dat ik het niet erg vond om, zoals we in het najaar gedaan hebben, plots opnieuw als voorprogramma op tournee te gaan. Ik hou er zelfs van. Je wordt gedwongen een korte set te spelen, zoveel mogelijk in een halfuur te proppen. Nu gaan we ook op eigen kracht op pad. Ik wil het forceren nu het kan. Wie weet waar het eindigt? Ik zou er spijt van hebben als ik het niet op z’n minst zou proberen.”
Viet Cong staat op 17 februari in De Kreun en op 18 februari in de Botanique.
