Zaterdag was het precies een jaar geleden dat Florent ‘Floky’ Pevée, frontman van Kabul Golf Club en bassist bij The Rott Childs, nog voor hij 23 jaar werd, omkwam bij een tragisch ongeluk. In de Muziekodroom kwamen zaterdagavond 400 muzikale vrienden samen met acht bands die dicht bij hem stonden, op een gepaste manier hun eer betuigen aan het veel te vroeg gestorven talent. Met weinig woorden en veel decibels.
“Aanwezig, indrukmakend en beloftevol”, zoekt een medestudent, die met Floky in het eerste jaar Muziektechniek zat aan de PXL, zijn woorden wanneer we hem vragen om zijn klasmakker te beschrijven. “Toen hij zich op de eerste lesdag aan de hogeschool moest voorstellen, zei hij dat hij elke morgen een ijskoude douche nam om wakker te worden, zelfs wanneer tot de vroege uurtjes was uitgegaan was en om acht uur alweer moest opstaan”.
“Geen normale”
Niet alleen een grote arbeidersethos sierde Florent, ook zijn bescheidenheid. “Ik heb hem leren kennen toen hij met The Powerkrauts in 2009 in de finale van de Limburgse rockwedstrijd Limbonania zat. Hij was een beetje de stille van de bende, maar een steengoede gitarist. Zo’n muzikant stopt meestal na een jaar of wordt een héél goeie, Florent behoorde tot die tweede groep”, zegt Ralf Leesen van Hypertension Records op wiens label de hommageplaat Ceci n’est pas un disque verscheen. “Maar met de jaren bloeide hij open en toen hij stierf, bevond hij zich in de fleur van zijn leven: hij had goeie bands, een vriendin en een toffe studie”, aldus Leesen. “Hij speelde een belangrijke rol in zijn bands, maar zou daarmee nooit opscheppen”, voegt Jan Beckers, gitarist bij het ondertussen ter ziele gegane Kabul Golf Club er nog aan toe.
Van een piepjonge, onopvallende gitarist bij The Powerkrauts groeide Pevée uit tot de krachtige ruggengraat van Kabul Golf Club en The Rott Childs, waar hij musiceerde met ervaren rotten en al meteen een mooi palmares bij elkaar speelde. Met Kabul Golf Club blikte hij Le Bal Du Rat Mort in, een van de beste Belgische rockdebuten van de afgelopen jaren. Op het geniaal gekke Alleluia: A Brit Milah In A G Melodic Minor, de tweede plaat van de rotkinders, ontpopte hij zich tot fenomenale brulboei en samen met drummer Wim Coppers tot een fenomenale ritmesectie. “Hij had inderdaad een flinke strot”, aldus Beckers. “Florent was geen normale, mijn broer (Maarten Beckers, lh) sprak met veel lof over hem alvan toen hij bij The Powerkrauts kwam spelen. Je gaf Florent een cd en hij kon die de week nadien van voor naar achter spelen. We waren echt onder de indruk van de manier waarop hij muziek opslorpte. Hij had ook een heel brede muzieksmaak. Wij hebben elkaar gevonden bij Kabul Golf Club omdat we die tegendraadsheid deelden. Ook bij The Rott Childs kon hij zo goed gedijen.”
Krop in de keel
Zou Florent Ceci n’est pas un concert, zoals de herdenking van zaterdag surrealistisch genoemd werd, te gek zou gevonden hebben? Geen twijfel. Er vielen weinig woorden, maar des temeer decibels in de Muziekodroom. Piquet, de Nederlandstalige rockband van vriendin Lien Moris, mocht op gepaste wijze openen. Ook zij was al vrij vroeg bezeten door muziek. “Ik leerde hem al op veertien jaar kennen. We speelden allebei al wat gitaar en we herinnerden ons zelfs acht jaar later nog een telefoongesprek waarin we elkaar vroegen wat we nu zouden kiezen als we de keuze hadden tussen samen iets doen of muziek maken. We kozen ‘muziek maken’ en ontdekten acht jaar later, toen we elkaar terug tegen kwamen, dat we daar nog steeds niet mee gestopt waren. Ik zal er ook nooit mee ophouden.”
En dus lijkt iedereen die notie had van Florents talenten, nog altijd op zijn honger te zitten: dit was nog maar begonnen. Pevées eerste platen met Kabul Golf Club en The Rott Childs leken nog maar het begin van meer fenomenaal kabaal. “Hij was echt goed in alles wat hij deed”, zegt de studiegenoot. “Ik haat het om hier te spelen, maar doe het toch voor Florent”, zei Sébastien von Landau van noiseband The K. tijdens de set. Ook Mauro Pawlowski kwam met een heerlijk kakafonische set een waanzinnige hommage brengen. Pawlowski noemde Kabul Golf Club ooit “de beste nieuwe rockgroep van het land”.
The Rott Childs brachten net als de andere bands een verschroeiende hommage aan Kabul Golf Club, nadien volgden de dreiging van Little Trouble Kids en de mokerslag van Drums Are For Parades. Polaroid Fiction, die net een EP’ tje uithebben met een hoes ontworpen door Florent (een eigen interpretatie van Mondriaan), en Raketkanon slaagden er toch in om de sfeer er in te krijgen. De bands hadden er zichtbaar moeite mee, maar gingen toch de dialoog aan met het publiek. Je moet het maar kunnen, zo met de krop in de keel. “Alle bands hebben hun ziel gestoken, een stukje van zichzelf, in de herwerking van de Kabul-nummers. Ik ben eigenlijk fan van hen allemaal”, zegt Beckers daarover achteraf.
“Meer grapjes”
Die interpretaties werden allemaal vereeuwigd op Ceci n’est pas un disque. Met de plaat, met een prachtig ontwerp en fotoboek van Steebz Khuan, wordt Florent Pevée alle eer aangedaan. Beckers is de medewerkers daags na het gebeuren achter het hele gebeuren enorm dankbaar. “Die plaat is nog altijd het mooiste symbool; die kun je altijd opnieuw opzetten, en op die manier blijft Florent toch verder leven. En hoewel ik persoonlijk meer een intiemere verwerking verkies, was de avond een ontzettend mooi initiatief.” Ook Leesen, een van de drijvende krachten achter het initiatief, steek dat dubbel gevoel niet onder stoelen of banken. “Dat is zeker, want eigenlijk moest Kabul Golf Club hier gespeeld hebben voor een stuk of 200 man, maar anderzijds: al die mensen die hier zijn, prachtig niet?” Ook Moris beaamt dat: “Ik heb ook vaak mensen gehoord die het dubbel vonden, inclusief mezelf. Maar ik vond het echt een super initiatief en die avond deed hem alle eer aan. Hij had misschien enkel graag nog wat meer grapjes gehoord.”
“Florent was de gelukkigste kerel die ik kende, maakte te gekke muziek en zal mijn hele verdere leven een invloed op mij hebben”, rondt Moris af. Beckers probeert tenslotte het voorbije jaar in spaarzame woorden samen te vatten. “Er was één constante: ik heb meer mijn gevoel gevolgd en mijn ratio uitgeschakeld op momenten dat ik belangrijkste beslissingen moest nemen en altijd speelde Florent in m’n achterhoofd op die momenten”. Misschien is dat een les die deze kostbare muzikant ons en bij uitbreiding de hele Belgische alternatieve scene kan leren: beleef muziek vanuit je hart, wees gewoon jezelf.
