Backspace: Lamb blikt terug. Terug op vijf albums, een aantal wereldhits en een “best of”-langspeler met de suggestieve titel Best Kept Secret? Terug op hun eigen verleden? De geschiedenis in van een vreemd genre dat zich graag als triphop omschrijft, maar eigenlijk veel meer is dan dat? Wie zal het zeggen.
Lamb beweert geen vat te hebben op tijd en ruimte. Tenminste, dat vertrouwt de tekst van opener “In Binary” ons toe. Als muziekrecensenten hebben wij evenmin controle over tijd en ruimte, noch over de woorden die op het einde van de dag op ons papier komen te staan. Soms moet je zo hard kauwen op een plaat, dat je uiteindelijk maar begint neer te krabbelen. Woorden bijeenschrapen is een van de favoriete hobby’s van een muziekjournalist. Platen herbeluisteren waarop je maar geen woorden lijkt te kunnen plakken, is zo’n andere hobby.
Eerlijk? Na drie maand herkauwen (zonder vier magen ter beschikking) op de meest uiteenlopende plekken (van de drukste metropool in Zuidoost-Azië tot de rustigste koffiebar in heel Londen) zijn we er nog niet uit. Behalve dan dat Backspace Unwind ons weinig doet. Inmiddels heeft het duo zich wel al kunnen bewijzen voor Belgisch publiek en wordt het dringend tijd om een mening te vormen. Of we dat nu willen of niet.
Waar waren we gebleven? Oh ja. Terugblikken. Een iets smakelijker onderwerp dan dat lammetje herkauwen. Terugblikken betekent ook een oud recept opnieuw hanteren. Geen enkel nummer op Backspace Unwind verrast. Frivole bliepjes wisselen dramatische lyrics af, melodieën leiden hun eigen leven en Lamb is terug bij af. Exact op dezelfde plek waar het bij 5 ook stond te watertrappelen. De nummers zullen het vast niet slecht doen in een livesetting, maar evenaren publiekslievelingen “Gorecki” en “Gabriel” niet in het minst. In die zin ligt Backspace Unwind in dezelfde lijn met 5: matig tot (zeer) goed voor fans van het genre, maar overbodig.
Daar knelt het schoentje. Terwijl 5 ons als comebackplaat enthousiasmeerde zonder meer (“een degelijke plaat […] die niet enkel zoet houdt maar ook weet te ontroeren”), wordt het op Backspace Unwind heel erg duidelijk hoe redundant het nieuwe werk van Barlow en Rhodes per definitie is.
Overtuigend zijn de nummers geenszins. De stomende brug van “As Satellites Go By” geeft wat cachet aan een anders zeer gezapig nummer, maar daar stopt het. Lamb speelt met tempo, maar lijkt zo het ritme van zijn melodieën te verliezen. Afsluiter “Only Our Skin”, aan te raden als slaapliedje, vormt daarvan een perfect voorbeeld.
De beat die onder “Seven Sails” gestoken werd, zou het meest vernieuwend moeten zijn. In plaats van zichzelf opnieuw uit te vinden, irriteert Lamb alleen maar. De gemiddelde luisteraar komt het nummer niet te boven zonder enige vorm van hoofdpijn. Titelnummer “Backspace Unwind” lijkt het ook al te hebben opgegeven en “Doves and Raves” hoort eerder thuis op Klara’s Top 100. Top slechtste pogingen om klassieke invloeden na te bootsen, welteverstaan.
Is deze plaat dan echt zo erbarmelijk? Welnee. Het probleem met een klinkende naam te zijn, is dat je automatisch verwachtingen creëert. In het geval van Lamb kunnen die na het uitbrengen van Best Kept Secret nog moeilijk ingevuld geraken. My two cents? Een tweede best of-plaat moet je niet meer verwachten van Barlow en Rhodes. Een nieuwe liveplaat in de plaats is anders wel zeer welgekomen.
“It all begins when stars align, and two paths meet to re-define, we fall in love”. Dn toch niet met deze plaat.
