Het is even stil geweest rond Drums Are Parades. Maar twee jaar na IMPERIVM sloegen ze plots in juni keihard terug met “Ambulance Du Ciel”, een bom van een nummer dat zal te vinden zijn op een later te verschijnen EP. Om dat allemaal te vieren, zullen ze alvast op 1 november Scratch + Snuffest in Oostende plat spelen.
Zanger-gitarist en tegenwoordig ook keyboardist Wim Reygaert wil een misverstand uit de wereld helpen. “We zijn géén trio. Keyboardman Stijn (Vanmarsenille), een zeer belangrijke schakel in de groep, wordt veel te vaak vergeten. Hij is de grootste van allemaal en heeft ook nog eens het meeste materiaal”, lacht hij. Reygaert, Vanmarsenille, gitarist David Dumont en drummer Piet Dierickx hielden het even voor bekeken in 2013. “We zijn op een bepaald moment gestopt omdat we al heel lang dezelfde set aan het spelen waren. Weet je, iemand zei onlangs dat we bezeten zijn door experimenteren. We hebben de band inderdaad brutaal een halt toegeroepen, maar de goesting is nu volledig terug”, zegt Reygaert, die tegenwoordig in Brussel woont. “Voor mijn werk heb ik even op het punt gestaan om naar LA te verhuizen. Ik heb 21 jaar in Gent gewoond, maar de wereld is zo groot, dacht ik. De muziekscene is veel uiteenlopender in Brussel. Les Ateliers Claus is een interessante plaats die je in Gent niet vindt, al begint Gouvernement aardig in de buurt te komen. In Brussel heb je wel nog kraakpanden, met verrassend veel Franse artiesten, of Roemeense orkestjes die plots op de vloer in een café beginnen te spelen.”
Polariseren
Over naar een andere plaats: La Chapelle Studios middenin de Ardennen waar het viertal zich in mei terugtrok. “We hebben er vier dagen gespeeld met een pak meer synths dan normaal. We zijn daar eigenlijk zonder veel voorbereiding beginnen te spelen. Het resultaat was dus helemaal anders dan wat iedereen zou verwachten. Rustiger zou ik het niet noemen. Het is gewoon een ander facet van dezelfde diamant. “Ambulance Du Ciel” is heel spontaan gekomen. Dat is ingespeeld met amper één gitaar en het klinkt veel zwaarder dan alles wat we ooit gemaakt hebben. “My Problematic Relation With Doom Metal” is dan weer wat psychedelischer, of experimenteler. Ik hoop dat de mensen alleszins wat creatief zijn met hun omschrijving”, lacht Reygaert. “Eigenlijk hebben wij nooit echt hardcore of metal wìllen spelen. Het was nooit de bedoeling om ergens bij te horen. Die gedachte komt nu nog maar naar voor. We willen nog meer polariseren. Er gaan weer veel mensen weglopen, maar ik hoop dat er ook nieuwe fans bijkomen.”
Hoe gaat dit alles live tot stand komen, vragen we ons dan af. “We hebben onlangs twee shows gespeeld met zangeressen erbij: Amina Holail Mohamed en haar zus Yasmin Holail Mohamed. Ik wilde het contrast tussen het zware mannelijke en vrouwelijke bijdrages. Ik zou nu graag met hen erbij opnieuw de studio induiken.” Als het dan zo meevalt, waarom werkte de band dan niet eerder samen met het andere geslacht? “Daarvoor hebben we eerst lang live gewerkt met blazers, wat ook geen oninteressante ervaring was. Die mensen komen recht uit conservatorium. Het is niet dat ik leerde
trombone te spelen hoor. Ik leerde met andere muzikanten en een andere generatie samenspelen.”
”We willen niet verzanden in eeuwige jams”, antwoord Reygaert wanneer we hem vragen of Drums Are For Parades wel eens live durft te improviseren. “We willen georchestreerde chaos creëren, een lappendeken met verschillende scenes, niet één lange trip. Ik ben als muzikant niet goed genoeg om te improviseren. Welk verhaal we dan met onze muziek willen vertellen? We maken nèt muziek omdat we het zo slecht kunnen uitleggen in woorden.” Het verbaast dan ook niet dat iedereen bij de band verzot is op Ennio Morricone en andere filmmuziek. Maar Reygaert lijkt voor alles open te staan. “Ik woon nu anderhalf jaar in Brussel samen met mensen met de vreemdste platencollectie. Zo leerde ik ZOHO kennen, maar ook Holly Herndon en Gazelle Twin. Ik heb onlangs ook twee oude bands herondekt: Gobblehoof en GOD. Ik heb ook net Best Of Oriental Greatist Hits gekocht. Buikdansmuziek, maar om naar te luisteren voor alle duidelijkheid”, lacht hij.
Niets te forceren
Als er een Belgische band is in het hardere genre die met elke release wist te verrassen, is het Drums Are For Parades wel. Van het verschroeiende, vijf nummers tellende debuut Artificial Sacrificial Darkness In The Temple Of The Damned in 2008 over de in 2010 verschenen voltreffer Master tot collector’s item IMPERIVM, waarop de band uitpakte met een heleboel gastzangers (van Rudeboy over Pieter-Paul Devos tot Jeroen De Pessemier). Vanwaar al die omzwervingen? “Dat komt gewoon voort uit pure goesting. We blijven niet alleen bestaan omwille van de fans. Het is nooit van moeten bij ons”, is Reygaerts duidelijk. Heeft een band die al op Sziget Festival, Pukkelpop en Dour Festival heeft gespeeld dan nooit de ambitie gehad om verder te groeien? “Wel, zelfs moesten we in de Verenigde Staten een band zijn, zouden we ook niets willen forceren.”
“Ken je het verhaal van ons ontstaan een beetje?”, vraagt Reygaert ons om het DNA van de band verder uit te leggen. “Bij ons gaat het zo: van het een komt het ander. Drums Are For Parades is echt gelanceerd nadat we bijna failliet waren. Nikolas Karakatsanis heeft ons eerst uit ons kot gehaald (de band speelt zijn eerste optreden op een tentoonstelling). Alles wat ons daarna overkomen is, is ontstaan uit de EP die Nikolas op zijn label uitbracht. Rutger De Brabander van Nada Booking werd nadien een vierde bandlid omdat hij ons zo vooruit hielp. We hebben echt genoten van de periode waarin we veel shows speelden. Maar opnieuw: we zijn nadien gestopt omdat we niets wilden forceren.
Kippenvel
Reygaert is naast Drums Are For Parades-opperhoofd vooral zelfstandig regisseur (check zijn gelauwerde kortfilm Mompelaar). Hij maakte al prachtige videoclips voor Girls In Hawaii, The Subs en Chvrches, noem maar op. Hoelang is een ervaren vakman bezig aan zo’n clipje van vier minuten? “Dat kan een maand duren. En als je de
muziek goed vindt, gaat dat nog vlotter. Met Nikolas heb ik bijvoorbeeld een clip gemaakt voor Part Chimps’ single “War Machine” en dat was de max”, vertelt Reygaert. Onlangs was hij ook te bewonderen in een Play Sessie met de Limburgse beloftevolle rockband Piquet. “Dat was een idee van de Muziekodroom naar aanleiding van Play Festival. Ik kreeg er echt kippenvel van om samen te spelen met hen”, blikt hij terug.
Tot slot: wat is de mening over Huracan, de nieuwe band van broer Geert, alumnus van Drums Are For Parades? “Ik ben al elk optreden gaan kijken en ben vooral fan van de ritmesectie. En mijn broer is uiteraard de max. Nee serieus, de laatste keer dat ik ze zag, deed de band mij enorm denken aan Tool. Ik zou niet zeggen dat ze old school Drums Are For Parades klinken. Maar “Opium Den Idiot Check”, een Drums-nummer dat Geert schreef, hoor ik wel terug in Huracan. Adam Jones-achtige gitaren: dat is zijn handelsmerk”, besluit Reygaert.
De split met SardoniS verschijnt op 10 november via Hypertension Records. Drums Are For Parades speelt morgen samen met Deer in de Nijdrop in Opwijk, op 13 november in TRIX Café in Antwerpen en op 15 november in de Charlatan mét Huracan.
