Anton Walgrave is een publiek geheim: op handen gedragen door collega-muzikanten, maar weinig of niet bekend bij het grote publiek. Toch heeft de singer-songwriter door de jaren heen een harde kern fans verzameld.
Het uitgangspunt van Homerecordings was: Walgrave komt in uw living of op uw kot spelen. Eind 2013 liet hij immers via Facebook weten dat hij het vanaf medio 2014 wat rustiger aan zou doen, en dat hij met vrouw en kinderen er een jaartje tussenuit ging knijpen. Kwestie van nieuwe inspiratie op te doen en een frisse neus te halen. Hij zocht en vond een hele reeks hardcore fans die hem graag ontvingen. Anton Walgrave had ook nog voor een prima compagnon de route gezorgd, namelijk Jelle Van den Bergh, die vooral te horen is als fantastische achtergrondzanger in Every night You Pray en Who’s Gonna Ride Your Wild Horses.
Een selectie van de nummers die Anton Walgrave tijdens deze sessies speelde, kwam op Homerecordings terecht. Het zijn merendeel eigen nummers, maar er zitten toch enkele opmerkelijke covers bij, zoals The Power of Love of Mijn Lijf Doet Zeer van Ann Christy. Deze laatste is een ongewone keuze, omdat Walgrave voor de rest in het Engels zingt. Hij brengt het er prima van af, zijn versie is pijnlijk mooi. Kleine kanttekening: er zijn op het wereldwijde web nog uitvoeringen door Walgrave terug te vinden, die aangrijpender zijn. Het is een beetje spijtig dat deze versie wat te braafjes klinkt, ondanks dat sterke einde. Het blijft toch moeilijk om in je eigen taal te overtuigen.
Homerecordings is een intieme plaat geworden. Een stille ook, te stil soms. Af en toe vraagt een mens zich af waar het publiek of het applaus is. Is dat geen essentieel deel van een liveplaat? Slechts 3 keer krijg je wat handgeklap te horen, en op het einde, na de laatste tonen van Always on my Mind wordt er zelfs luidkeels om een bisnummer geroepen. Ongetwijfeld is dat er gekomen die avond, maar het zou een leuke vondst geweest zijn om dat gevoel ook op plaat over te brengen. Deze afsluiter is trouwens zeer teder en waarachtig gebracht. The King knikt goedkeurend. Ook Hannah, Walgraves meest gekende nummer, mocht niet ontbreken op dit overzicht van de 14-jarige carrière van de singer-songwriter.
Een van de beste vertolkingen op de plaat is The Power of Love. Anton Walgrave slaat en zalft met stem en gitaar. Het is een uiterst intense versie die met verve het origineel doet vergeten. Dat we het nu zonder die stroperige violen van Frankie Goes To Hollywood moeten doen, heeft daar zeer zeker mee te maken. Eigenlijk is deze versie alleen al een goede reden om het hele album aan te schaffen.
Homerecordings is een mooie plaat die perfect kan dienen bij het haardvuur of als achtergrondmuziek terwijl je een spannend boek leest. Af en toe zakt het wat in elkaar, maar dan komt een Lost Soul of een Sweet Mine voorbij, en dan heb je Walgrave die inzinking alweer vergeven. Het is ook jammer dat zijn uitspraak en articulatie af en toe de wenkbrauwen doet fronsen, ook al omdat hij voor de rest een vlekkeloos parcours rijdt.
