Als het aankomt op het opwaarderen van soultalent op leeftijd, dan kent het Daptone-label zijn gelijke niet. De namen Charles Bradley en Sharon Jones zijn dankzij de inspanningen van de New Yorkse plantenbonzen, geheel terecht, ook buiten de hardcore-soulkringen doorgedrongen. Naomi Shelton kan gerust aan dat rijtje toegevoegd worden nu haar tweede album in de winkels ligt.
Nuja, tweede plaat: puristen met een ijzeren geheugen herinneren zich mogelijk de 7”-singles die Shelton in een ver verleden opnam nadat ze haar zangcarrière in de jaren vijftig begon in een kerkje in haar geboortestaat Alabama. Dat verleden is, na een leven lang zingen in clubs en kerken, blijven doorwerken en vond voor het eerst zijn weg naar een ruimer publiek met de release van What Have You Done, My Brother, het debuut dat vijf jaar geleden verscheen. Daarop mengt Shelton, geruggesteund door The Gospel Queens, op overtuigende wijze kerk en club tot een aanstekelijk geheel dat nu een vervolg krijgt waarmee haar talent meer dan bevestigd wordt.
Cold World is immers wat je zonder schroom een stap vooruit kan noemen. What Have You Done, My Brother is weliswaar zeker het beluisteren waard (check de voorzichtige stapjes van “What Is This” of de pakkende bewerking van “A Change Is Gonna Come”), maar dit is het werk van iemand die haar plaats in de muziek gevonden heeft en weet wat ze te vertellen heeft.
In een ander tijdperk zouden van enkele van de gloedvolle tracks van Shelton zelfs hitsingles gemaakt kunnen worden. “I Earned Mine” bijvoorbeeld, dat met een speelse riedel van start gaat en waarin Shelton vervolgens geruggesteund door handclaps en backings haar zwoel stemgeluid trots laat paraderen, zou geheid goed klinken wanneer het over the airwaves aangekondigd wordt door de warme kennerstoon van een enthousiaste dj. Waar is Theme Time Radio Hour naartoe?
Hét prijsbeest, eentje om over twintig jaar een retrospectieve van Daptone aan te voeren, is “I Don’t Know”, dat op het niveau staat van wat O.V. Wright afleverde op A Nickel And A Nail And Ace Of Spades. Shelton en haar Queens komen hartverscheurend en op volle kracht aanzetten met een dijk van een song, zo doorleefd als Keith Richards’ gelaat, maar tegelijk zo fris en vol jeugdige kracht als deze souldame ooit geweest is daar in dat kerkje in het hart van de wereld zoals die in To Kill A Mockingbird geschetst wordt.
En dan zijn er nog de tien andere kleppers. Want hoewel “I Don’t Know” en “I Earned Mine” de songs met hitpotentieel zijn, wil dat niet zeggen dat de rest simpelweg vulling is. De gospel van “Get Up, Child” en, met een funky ondertoon, “Thank You, Lord” of de dreigende samenzang van “It’s A Cold, Cold World”: het klinkt allemaal even overtuigend en op een of andere manier aanstekelijk. De Lord en zijn zoon worden regelmatig geprezen en je moet de spirit voelen, zo wordt meerstemmig duidelijk gemaakt en ja, afgaand op de zoete melancholie van afsluiter “Everybody Knows (River Song)”, een cover van -jawel- O.V. Wright, waar de geest van Otis Redding doorheen waart, kan een mens niet anders dan dankbaar zijn voor de 40 minuten pracht die hier zomaar samengebracht wordt.
Volgens geruchten zou Naomi Shelton met haar Gospel Queens dit jaar nog door de V.S. en Europa touren, maar vooralsnog werden geen data bevestigd.
