Oli Heffernan is een druk baasje. Onlangs nog in het land met het uitstekende King Champion Sounds, al enkele jaren mee aan het roer van Year Of Birds (samen met zijn vrouw Danielle Johnson, die ook deel uitmaakt van KCS) en intussen ook nog eens actief onder allerhande pseudoniemen om zijn solowerk mee op de markt te brengen. Drie jaar na The History of Headaches/American Novels is er van zijn project Detective Instinct nu Black Floral, een eclectisch zootje dat past in een traditie van even geïnspireerde als in vele richtingen tegelijk knallende platen.
Niet dat hij de laatste drie jaar stilzat met die soloprojecten, want er waren nog een paar releases als Ivan The Tolerable en Detective Instinct op uiteenlopende formaten als cassette en 7”. Bij Detective Instinct, waarmee hij aan het einde van de 00’s van start ging met een reeks 7” singles, is het altijd ook een komen en gaan geweest van gastzangers en dat is nu niet anders, want hoewel de muziek allemaal in elkaar gestoken en ingespeeld werd door Hefferan, passeren niet minder dan negen gasten de revue, gaande van G.W. Sok en Mike Watt tot Jim Putnam (Radar Brothers), Kevin Bransteter (Trumans Water) en Jad Fair. Allemaal één of twee keer.
Er zijn nog meer stijlen en geluiden dan vocalisten te horen. Heffernan heeft het zelf over o.m. 80s elektronica, 70s kraut en 60s folkpop, maar daar houdt het niet op, want de zelf in elkaar geknutselde lo-fi pop pikt invloeden op uit postpunk, experimentele muziek, kitscherige exotica en outsider music. Heffernan is er dan ook niet aan gelegen om de zone tussen The Fall, Swell Maps, garagepop en John Barry op te zoeken, terwijl het een komen en gaan is van vreemde geluidjes en sferen, met zangers die door hun ongebruikelijke stijl enkel nog excentriciteit toevoegen. De ingetelefoneerde monoloog van Sok in “ABC & She” zet meteen de toon.
Daarna is het een komen en gaan van stijlen: met Branstetter leidt het tot rammelpop met zeurderig orgeltje (“Merchant Vessel Elision”) en desoriënterende ongein (“Tortillas”), terwijl de stukken met Mike Watt door het gebruik van belletjes, lieflijke melodieën en die close-miked zang iets hebben van slaapliedjes. Samen met Jad Fair wordt in “Black Floral I & II” in de wereld van demente ongein gedoken: stuiterende ritmes, ratels, vervormde stemmen en kronkelende baslijnen. In het niemandsland tussen Ween en The Residents.
Gelukkig moet het niet allemaal weirdness zijn: de twee fulminerende tracks met Leighton Crook van Country Teasers behoren tot de meest aanstekelijke van het album en vertonen een vage verwantschap met de beats & rants-aanpak van Sleaford Mods. Danielle Johnson mag op haar beurt dan weer de verlokkelijke sirene spelen in een dromerige song vol goedkope toetsen en synthetische beats, maar toch met een merkwaardige charme.
Het is moeilijk om Black Floral uit te zitten en er een coherent album in te horen: de muzikale verpakkingen, vocale stijlen en teksten liggen immers zo ver uit elkaar dat het geheel soms met haken en ogen aan elkaar lijkt te hangen. De creativiteit die van het album spat bewijst daarentegen nog maar eens wat een vindingrijke en veelzijdige muzikant Heffernan is, al gaat de stilistische schizofrenie voor velen vermoedelijke een struikelblok zijn. Niettemin, een intrigerend resultaat.
Luisteren en kopen kan via Bandcamp.
