Get on your dancing shoes, you sexy little swine. Op nieuwe plaat Love Frequency doet Klaxons nog een extra stap in de richting van de dansvloer, maar voor hen is dat niks anders dan een natuurlijke evolutie. Wanneer ze voor onze microfoon belanden, hebben ze net een hele dag promoverplichtingen achter de rug. Eerste gespreksonderwerp wordt dan maar het WK voetbal. Spanje is enkele dagen terug uit het tornooi geknikkerd, en ook de Engelsen zijn alweer op Heathrow geland.
enola: Over naar de orde van de dag dan. Wie de naam Klaxons hoort, denkt volgens mij onvrijwillig nog steeds aan raves en glowsticks in 2007. Is dat ondertussen een verkeerd stereotype?
Jamie Reynolds: “Niet echt – dat bestond ook zo, het is iets waarvan we mee aan de basis stonden. We hebben een hele fantasiewereld gecreëerd en een kleine subcultuur voor jonge mensen. Dat was fantastisch, en ik kan perfect begrijpen dat mensen ons daar nog steeds mee associëren, zoals ik rolschaatsen associeer met Michael Jackson. Of Adidastrainingspakken met de Beastie Boys. Als je je op een bepaalde manier gedraagt en je luistert in dezelfde periode naar bepaalde muziek – als een van beide terugkomt, komt het andere mee.”
James Righton: “Het is als het ware ons visitekaartje. Dat is waar we altijd voor herinnerd zullen worden, en we kunnen daar waarschijnlijk weinig aan veranderen. En tegelijk had dat erg veel Zeitgeist. Voor even waren we de band waarover het meest geblogd werd voor blogs echt bestonden, en we hadden tonnen Myspace-volgers. We vertegenwoordigen voor veel mensen een deel van hun jeugd, en dat is iets moois.”
Reynolds: “Ik denk wel dat we dat visitekaartje snel weer een andere richting uit gestuurd hebben. Of dat een goeie zet was, weet ik niet, maar het werd gauw duidelijk dat die nu-ravehype snel zou gaan liggen. Dan wil je je daar zo snel mogelijk van bevrijden, ook al vroegen we ons ook vaak af of we dat niet moesten omarmen.”
enola: Op jullie nieuwe album klinken jullie alleszins niet meer als ravers. Dance lijkt het pleit gewonnen te hebben ten koste van de rock.
Reynolds: “Die nu-rave was een hybride vorm, een co-creatie van dance en rock, maar die hybride vorm is er inderdaad niet meer. Er zijn geen livedrums op de plaat, alle beats zijn elektronisch, en de snare en de bass spelen op de eerste en derde maat – zoals op de meeste danceplaten.”
Righton: “Maar als je Love Frequency speelt voor iemand die van ravemuziek of dance houdt, denk ik niet dat-ie zou zeggen dat we dance maken in de traditionele zin. Onze nummers zijn niet geschreven als dancesongs – ze zijn geschreven als grooves en beats. Je kan acht minuten naar een technoplaat zitten luisteren en alleen de snare en de pitch horen veranderen, maar onze nummers zitten nog stevig geworteld in het songschrijven.”
enola: Waarin zijn jullie het meest gegroeid sinds jullie debuutplaat?
Reynolds: “Ik zou zeggen: precies in dat schrijven van songs. Op deze plaat staan misschien wel negen nummers die we als singles kunnen gebruiken. Onze vorige plaat had er drie of vier, als we gul zijn. Hier zitten die negen er echt wel in.”
Simon Taylor-Davis: “Sowieso heb je tussen iedere plaat een gigantische evolutie, zowel op muzikaal als persoonlijk vlak. Tussen onze eerste en tweede plaat hebben we een heel vreemde reis gemaakt – individueel, collectief, muzikaal en ook wat producers betreft.”
Righton: “Het is allemaal bijzonder vlug gegaan na ons eerste album. Dan zijn we zelf even op de rem gaan staan om tijd te nemen voor iets nieuws. Je moet jezelf weer kunnen opwinden om die tweede plaat te gaan maken. Het was een geflipte trip, en voor ons derde album was dat niet anders.”
Reynolds: “Als iemand na onze eerste repetitie had gezegd “jullie gaan muziek maken met die en die muzikant”, ik denk dat we zonder nadenken ja hadden gezegd. We mogen heel erg gelukkig zijn met de situaties waarin we terecht gekomen zijn.”
enola: Jullie hebben inderdaad een knappe schare muzikanten laten meewerken aan Love Frequency — Erol Alkan, Boys Noize, Chemical Brother Tom Rowlands. Hoe is dat gebeurd?
Reynolds: “Eigenlijk kennen we hen allemaal gewoon goed. James heeft ooit eens een track gemaakt met Tom Rowlands. Erol is al heel lang een fan van de band – en jaren terug speelden we ook op zijn wekelijkse Trash-clubavond in Londen. Ergens tussen 2004 en 2006 was dat soort dingen enorm populair in Engeland: clubavonden waar een band kwam spelen. Dat was echt onze scene. LCD Soundsystem en The Rapture waren daar trouwens ook te zien.”
“Erol is altijd een mentor geweest, een stuk van onze familie; en hij heeft altijd veel werk van ons geremixt. We hebben vorige week nog samen ge-dj’d in Kroatië trouwens.”
enola: Op FOR Festival bedoel je dan? Hoe was dat?
Simon: “Beste festival waar we al geweest zijn. Het is nog maar de tweede editite, maar ze hebben daar echt een unieke ervaring op poten gezet. Een beetje zoals Benicassim of ATP, waar bands en publiek allemaal samen naar een festival komen en met elkaar kunnen praten zonder dat iemand de eikel moet gaan uithangen. Iedereen is heel erg cool en sympathiek voor elkaar. Weet je wel, Erlend Oye staat daar in Kroatië op het strand een geweldige set te spelen en te praten over zijn leven, terwijl Erol even later in een piepkleine bar zou draaien.”
Righton: “Het is gewoon zó goed gecureerd. Er is soms zo veel muziek op festivals, maar daar had je simpelweg twee of drie bands op een avond, en dan dj’s op verschillende locaties. En die locatie! Je neemt overdag even de boot, en die brengt je naar een minuscuul eiland waar het allemaal plaatsvindt. Het heeft iets magisch, en het is allemaal met zo veel liefde opgebouwd.”
Reynolds: “Glastonbury en Primavera hebben ook dat magische.”
Righton: “En Calvi On The Rocks, in Corsica. Klein eiland, niet meer dan 2000 man, goed gecureerd. Fantastisch.”
enola: Jullie hebben onlangs een filmpje vrijgegeven waarin jullie al het tourmateriaal lieten printen in 3D. Dat was duidelijk een grap, maar waar kwam dat vandaan?
Reynolds: “Dat is helemaal geen grap hoor. We zijn daar echt mee bezig. Enkel de snaren zijn op dit moment nog een probleem.”
Righton: “In het begin leek het voor ons ook gewoon een grap hoor, maar het is echt aan de gang.”
Reynolds: “Het lastigste is natuurlijk dat je op het podium ook nog moet bewijzen dat het effectief allemaal in 3D geprint is. Daarom zijn we nu grote delen van het proces aan het filmen.”
enola: Aangezien jullie een kwartier geleden zeiden dat jullie na zo’n lange interviewdag eender wat zeggen, weet ik niet helemaal of ik jullie wel moet geloven. Dat filmpje was toch wel heel erg tongue-in-cheeck?
Righton: “Het coole aan die video is dat je al een deel van de microfoons en instrumenten geprint zag worden. Maar goed, een van de kerels die bij dat bewuste printbedrijfje werkt, denkt dat-ie een acteur is. Hij is best grappig hoor. Ken je The Office, met David Brent? Ik denk dat die kerel eigenlijk de echte David Brent is – alleen al de manier waarop hij praat.”
enola: Euhm, ok dan. Is dat trouwens een XTC-pil met Klaxons-logo op de cover van jullie plaat?
Reynolds: “Nee, een K geprint in 3D. Dat was het eerste dat uit de printer rolde. Een soort experiment hoe we ons logo het best konden weergeven. Allemaal het werk van Trevor Jackson, die het artwork uitdacht en met het 3D-idee kwam aanzetten. Ons logo is cirkelvormig, dus om het in 3D weer te kunnen geven hebben we het diep gemaakt. Uitgesneden, als een K in negatief. Een uitgehouwen 3D-afbeelding.”
Righton: “Je bent niet de eerste die denkt dat het een XTC-pil is hoor. Maar dat is het dus niet – ’t is gewoon een foto van ons logo in 3D. Toen de eerste versie klaar was, waren we dolenthousiast, maar er was wel iemand die opeens zei “wacht, zijn we zeker? Lijkt dit niet heel hard op XTC?””
enola: Dus echt alles is uit een 3D-printer gerold?
Righton: “Wel, we weten nog niet helemaal hoe de show eruit gaat zien. Tussen onze festivalsets en onze najaarstour hebben we een paar weken waarin we het allemaal gaan scherpstellen, maar het raakt allemaal wel op tijd klaar.”
Reynolds: “De body van de gitaar, de nek, keyboard, microfoons, bas – allemaal 3D-geprint. De snaren niet, en de bekabeling is ook lastig. Bij de versterkers gaan we waarschijnlijk enkel de grille vooraan kunnen doen.”
Righton: “Maar het klinkt ongelooflijk. Misschien zelfs beter dan traditionele instrumenten. Mensen zijn zo bang van nieuwe technologie. Maar neem nu Tom Rowlands: alles analoog, zou je denken. Hij gebruikt effectief analoog materiaal, maar evengoed software synths. Als het werkt, waarom zou je technologie dan niet omarmen? En het fantastische aan 3D-printing is dat het niet in de weg staat van onze interactie met het publiek. Het klinkt gek, maar we zouden een 3D-printer op tour mee kunnen nemen en bij het begin van de show een microfoon beginnen printen die je helemaal aan het eind ook echt gebruikt.”
Simon: “Dat duurt wel een goeie 5 uur, maar daar vinden we nog iets op.”
Klaxons speelt op vrijdag 18 juli op de weide van Dour. Op 15 november vindt u ze in de Brusselse Botanique.
