Wanneer de beste psychedelische rockgroep ter wereld een plaat uitbrengt, is dat steeds een reden tot feest. Ook deze keer, al laat The Brian Jonestown Massacre het ultra-experimentele karakter van de vorige platen wel een beetje achter zich.
Dat Revelation opnieuw een klassiekere plaat is, laat zich van bij de eerste noten voelen. Want hoewel opener “Vad Hände Med Dem?” een Zweedse titel heeft, klinkt het toch vooral als een zonnig nummer dat The Brian Jonestown Massacre’s veel kleinere broertje The Dandy Warhols nog wel eens in zijn glorietijd voor een topplaat als Come Down of Thirteen Tales From Urban Bohemia had kunnen neerschrijven.
Helaas is The Dandy Warhols tegenwoordig nog maar een schaduw van zijn vroegere zelf; The Brian Jonestown Massacre echter schudt dergelijke nummers nog steeds met het grootste gemak uit zijn mouw. Dat bevestigt eveneens “What You Isn’t”, een nummer dat niet nog meer laid back had kunnen klinken en dat je zo met je gedachten naar een zomers park laat afdwalen waar je tijdens een bloedhete dag naast een vijver ligt, lekker in gedachten verzonken, met alleen je koptelefoon om je gemoed te bepalen. Een moment waarop Revelation je ongetwijfeld naar nog hogere sferen kan begeleiden.
Een fijn weerzien met het The Brian Jonestown Massacre van de jaren negentig dus? Voor het overgrote deel van het plaatje inderdaad wel, want met “Unknown” maakt Anton Newcombe nog eens heel duidelijk hoeveel chemie er bestaat tussen zijn troostende, aan Robert Smith verwante stem en de met talrijke instrumenten verrijkte neosixtiesrock-‘n-roll. Met een dergelijke unieke stijl kan Newcombe zichzelf bijzonder veel permitteren, want zelfs een traag shoegazenummer als “Memory Camp” heeft een hypnotiserende kracht zonder weerga.
Niet dat The Brian Jonestown Massacre het geëxperimenteer met elektronische muziek helemaal achter zich laat, want met “Duck And Cover” krijgt u iets op het bord dat zelfs op een of ander obscuur plaatje van een elektrogroep bij Ninja Tune zou kunnen staan. Toch flirt het nummer nog teveel met rock’n-roll om niet in het wereldje van The Brian Jonestown Massacre te passen. Een dansbare remix door een goede dj ligt echter zeer voor de hand.
Maar “Duck And Cover” is zeker niet het enige nummer waarmee The Brian Jonestown Massacre bewijst veel meer te zijn dan The Dandy Warhols in zijn gouden periode. Met “Second Sighting” krijg het publiek namelijk een bevreemdend instrumentaal nummer te horen dat nog het meest doet denken aan pure psychedelische groepen uit de jaren zeventig waarbij het enkel en alleen de bedoeling was om tripmuziek te maken. Of wat dacht u van “Memorymix”, een nummer dat even laat vermoeden dat het pure electronica is, totdat Newcombe lekker begint te zingen en het nummer hierdoor haast als een rocknummer van The Chemical Brothers gaat klinken? Met “Fist Full Of Bees” laat The Brian Jonestown Massacre dan weer horen hoe triphopbands als Massive Attack of Tricky in een vergevorderd stadium kunnen klinken.
Dat The Brian Jonestown Massacre hiermee tegenover al het voorgaande weinig nieuws brengt, is het enige wat men de groep zou kunnen verwijten. Maar aangezien het toch nog altijd een band op eenzame hoogte blijft, is het eigenlijk net zo goed kritiek die je meteen weer onder tafel kan vegen. Wie met andere woorden een vette kluif had aan al het voorgaande van de band zal dat nu ongetwijfeld opnieuw hebben.
