Dat de elfde plaat van James geïnspireerd is door het overlijden van frontman Tim Booth’s moeder en die van een goede vriendin, is niet iets dat u meteen zult merken. Zoals de schedel op om vinylformaat smekende hoes met vrolijke vlinderkleuren is opgefleurd, zo rinkelt en kwinkelt dit album vrolijk alsof de zon elke dag schijnt.
In Californië, waar de zanger tegenwoordig woont, is dat natuurlijk ook gewoon zo, maar passons. Booth, eeuwige positivo, is er ook gewoon de man niet naar om in miserabilisme te blijven wegzinken. “De dood? Het leven trekt haar rok eventjes op en geeft ons een glimps van haar mysteries, een schokkend maar net zo goed opbeurend moment. Deze plaat is mijn poging om er een zin in te vinden.” Soms kan een promotekst pure poëzie zijn. Soms.
Welaan, dan. Wat biedt La Petite Mort — dubbelzinnige titel, dat wel — dan? De fabuleuze opener “Walk Like You”, om te beginnen; een song die zich over zeven minuten even aantrekkelijk drapeert als een Parijse courtisane uit de jaren achttienhonderd. Een heldere clavecimbellijn, achter de veren gezeten door een gedreven viool, Booth die een bezielde performance neerzet, compleet met overslaande falset in dat “I can taaa-aaalk”, en tot slot een triomfantelijke finale waarin de trompet van Andy Diagram het hoge woord krijgt.
Het is nochtans toetsenist Mark Hunter die stevig zijn stempel drukt op deze plaat. Door de rest van de groep aangepord om wat meer uit zijn schulp te komen, zorgt hij ervoor dat La Petite Mort elektronischer klinkt dan James in lange tijd is geweest. De strakke beat van “Curse Curse” en een blèrende sirene van een synthlijn leggen een bedje voor een stamper van een song, waarover Booth nog geen beetje meeslepend mag galmen. Nu, voor een brugje dat gaat van “poor me more tequila” mogen ze ons altijd wakkermaken; dat ook wel.
Maakt een fabuleus openingstrio compleet: het pakkende “Moving On”, waarin Booth mediteert “When this cycle ends, will it start again, will we recognize old friends?” vooraleer hij toch alvast maar waarschuwt “I’m on my way, leave a little light on”. Diagram — hij weer — steekt er een euforisch schetterend trompetje achter. En kom, maak er maar een kwartet van: ook over “Gone Baby Gone”, met zijn licht-funky groove, kunnen we geen kwaad woord kwijt.
Dat James alle rustigere momenten daarna op een hoop gooit maakt La Petite Mort iets minder behapbaar na de laatste noot van “Frozen England”. “Interrogation” is klassieke James met Booth als dansende derwish, “Bitter Virtue” mag dan een sterke tekst hebben die pleit “accept everything”, melodieus is het een lichtgewicht. Dan is de meeslepende stadionballad “All In My Mind” een groter succes, net als het smachtende “Quicken The Dead” . Een uptempo nummer tussendoor had de boel wat verteerbaar gemaakt/p>
Wat rouwalbums betreft is La Petite Mort niettemin het meest veekleurige dat er te krijgen is. Dit is voor treurenden die gevraagd zijn te dansen op het graf, het leven te vieren en de overledenen met vreugde te herdenken. Wat ons betreft de beste manier. Wij laten al onze nabestaanden een exemplaar van deze plaat na.
