Het Amerikaanse label Kranky is al geruime tijd een ideale verblijfplaats voor een hele hoop artiesten die niets liever doet dan constant alle muzikale grenzen in vraag stellen en deze daarna gezwind achter zich te laten. De Canadese componist Christopher Bissonnette verkeert er in het aangename gezelschap van notoire experimentalisten als Tim Hecker, Stars of the Lid en Grouper. Er zijn slechtere plaatsen denkbaar om je muziek uit te brengen.
Essays In Idleness is Bissonnettes derde soloplaat. Zijn vorige werkstukken Periphery uit 2005 en In Between Words uit 2008 grossierden in weidse en gevarieerde ambient met strijkers, piano’s en andere akoestische geluiden in overvloed. Voor zijn derde heeft Bissonnette het roer volledig omgegooid. Hij is resoluut gegaan voor een veel beperkter geluidenpallet. Al de klanken op Essays In Idleness komen op een of andere manier voort uit een door hemzelf geknutselde modulaire synthesizer. Op acht abstracte precisiewerkjes verkent Bissonnette alle mogelijkheden van zijn ingewikkelde speelgoed; van statische drones en ijle flarden van hoge noten tot scheurende synthgolven.
”Greenish In Its Light” bestaat uit rustig zwevende synthesizermelodieën en drones, die af en toe worden verstoord door plots opborrelende klanken. De hele compositie is geduldig opgebouwd, het lijkt wel een gezellige conversatie tussen reutelende machines op de bodem van de oceaan. Het nummer zwelt aan en bouwt weer af zonder een duidelijke climax te beamen. Alle tracks op het album zijn op dezelfde geduldige manier opgebouwd, de rust wordt zelden ergens doorbroken. “Deplorable Corruption” is een van de meer uitwaaierende tracks, waar de klanken over elkaar worden gedrapeerd tot een zacht wiegend geluidstapijt. “Delusions” is dan eerder een geluidsbrij waar lange synth-noten harmonieën lijken op te zoeken vooraleer ze weer worden opgeslokt door een volgende golf.
Door zich te beperken tot een enkele geluidsbron heeft Essays In Idleness bij momenten meer weg van een wetenschappelijke oefening dan van een echt album. Bissonnette lijkt alle mogelijke klanken van zijn synthesizer af te gaan en alle minieme schakeringsverschillen tot in het kleinste detail te onderzoeken. Zo is het bij momenten verwonderlijk hoeveel variatie in geluiden hij toch weet neer te zetten op de verschillende tracks. Op “Entanglements” lijken er wel rinkelende ijspegels voor te komen en de diepe drones op “Another Moving Site” lijken wel vervormde cello’s. Binnen zijn beperkte focus heeft Bissonnette duidelijk veel moeite gestoken in het zoeken naar de grenzen van zijn instrument.
Toch staat het wetenschappelijke karakter van Essays In Idleness veel in de weg. De plaat haalt zelden de evocatieve kracht die zijn vorige releases wel bezaten. Een uitzondering is bijvoorbeeld wel “Uniformity Is Undesirable” een erg knappe soundscape die van het eerste gezoem tot het laatste gekraak de spanning moeiteloos staande houdt, iets waar andere tracks vaak in tekortschieten. Essays In Idleness is een interessante release voor de echte, doorwinterde liefhebber, maar kan jammer genoeg niet op tegen ‘s mans eerdere werk.
