Ondertussen is het vijf jaar geleden dat Lily Allen met It’s Not You, It’s Me een commerciële piek bereikte zonder aan gezichts- of kwaliteitsverlies te lijden. Na haar aangekondigde pensioen was het ijdele hoop koesteren dat ze ooit de trommelvliezen van de popminnende meerwaardezoeker opnieuw zou strelen met in vitriool gedoopte oorwurmen. Net wanneer je dacht dat het er niet meer van ging komen, is de tijd rijp. Maar helaas … ondertussen blijkt het officieel vijf jaar geleden dat Lily Allen een relevante artieste was.
De voorlopers klonken — we drukken ons eufemistisch uit — al weinig veelbelovend. Als comebacksingle was “Hard Out Here” een anticlimax van jewelste: een ongeïnspireerde rehash van “The Fear” die op een ongeïnspireerde melodie een soortgelijke boodschap pretendeert uit te dragen met veel plattere semislogans (“Forget your balls and grow a pair of tits/It’s hard out here for a bitch”).
De albumtitel illustreert het al: Lily Allen is van inventieve relschopster tot met foute puns jonglerende copycat gedegradeerd. Dit is de snel in elkaar geflanste studiovrucht van een wanhopige volgster in plaats van een nonchalante leidster. “Air Balloon” passeert vlot, maar is gestut op een flauw afkooksel van het kinderlijke ritme van “F*ck You”, opgedreven met het cartooneske hip-hopgeluid dat Cher Lloyd naar de top van de Britse charts voerde. “Silver Spoon” klinkt verdacht sterk als Rihanna’s “Rude Boy” met afgevijlde randjes en aldus ook afgevijlde fun factor. Op “Sheezus” slingert ze enkele shoutouts naar de huidige diva’s der popmuziek op een voorgekauwde minimalistische hip-hopbeat; een pijnlijke illustratie van hoe Allen heden ten dage de duimen moet leggen voor de nieuwe generatie van het genre waarvan ze zich destijds probeerde af te zetten. In plaats van haar rijk terug te claimen, lijkt dit een goedkope sketch met pijnlijke lyrics als “Periods, we all get periods, every month y’all, that’s what the theory is/It’s human nature, another cycle”.
En dan hebben we het nog niet over de absolute dieptepunten gehad. De hopeloos gedateerde groovepopdraken “Insincerely Yours” en “Close Your Eyes” klinken als afdankertjes van Rachel Stevens’ debuut of, met veel goede wil, Kylie-afdankers uit de jaren negentig. Waar Allen met “Not Fair” vroeger een eigen draai aan country gaf, valt ze met “As Long As I Got You” eerder in de bak van verdrongen herinneringen uit de minder fortuinlijke onderdelen van de popgeschiedenis zoals Steps of B*Witched.
Degelijk materiaal is uiterst dun gezaaid op Sheezus. In “L8 CMMR” bereikt Allen heel even opnieuw het niveau van de goedgezinde, aanstekelijke radiopop waarvoor ze vroeger bekend om stond, zij het met een opgedreven hip-hop factor. Toch hebben we het allemaal al vroeger en beter gehoord. “Take My Place” is an sich een degelijke power ballad — zij het één die wat misplaatst staat middenin de tracklist — maar tegelijkertijd ook het soort nummer waar Melanie C meer dan een decennium geleden al mee scoorde.
De enige echte lichtpunten zijn te vinden bij het extra materiaal van de deluxe editie, waar Allen in EP-formaat plots alsnog een amusante popplaat aanvat. Het energetische electronummer “Wind Your Neck In” kan zich meten met het aanstekelijkste Katy Perry-werk. Ook de charmante urban ballad “Who Do You Love”, het ijle “Miserable Without Your Love” en het cabaret-Kylie indachtige “Holding On To Nothing” weten te scoren. Met de schattige Keane-cover “Somewhere Only We Know” eindigt ze vroegtijdig een bloemlezing van succesformules van de hedendaagse pop scene. Bonuspunten voor de bonusplaat dus, maar de main act had ze beter met schaamrood op de wangen in de vuilnisbak gekieperd.
