Uit het niets komen, maar op het ideale moment je debuutplaat uitbrengen: ID!OTS is er het beste voorbeeld van. Het officieuze vervolg op Ugly Papas mag van geluk spreken dat Triggerfinger de melodische kant opgaat en Wallace Vanborn aan nieuw werk bezig is. Maar België heeft er hoe dan ook een band bij die de rock-‘n-roll-eer hoog houdt.
Voor de oorsprong van ID!OTS moet je 25 (!) jaar terug gaan in de tijd. Zanger Luc Dufourmont en bassist Dick Descamps zijn veteranen van Humo’s Rock Rally 1990. Ze richtten in 1989 Ugly Papas op ergens in de West-Vlaamse velden tussen Menen en Kortrijk. De band maakte twee platen met heftige bluesrock met een ferme hoek eraf — Papa, rules, ok? is verplichte kost wil u Belpopkenner zijn. In 1997 splitte de band en in 2006 volgde nog een laatste stuiptrekking. De twee Duracell-mannen vonden jaren later in gitaarvirtuoos Wouter Spaens en drumbeest Tom Denolf de ideale muzikanten om het beest van weleer uit te hangen. De combinatie oude rotten en jong geweld: ID!OTS is niet de eerste Belgische band bij wie het zou werken.
En het werkt. Dat lijkt alvast in het onstuimige “Mosquito”, waarin de vier stoere mannen meteen tegen de sterren op beuken. Hetzelfde geldt voor “Idiots Dance” waarin het Clement Peerens-gehalte (“Move Your Feet To The Beat Yeah!”) en ook Queens Of The Stone Age duidelijk hoorbaar zijn.
Dat ID!OTS het clichématige van machorock uitbuit, blijkt ook in “Hangman”, een lekker smerig nummer met een lekkere southern rockinjectie. “The Bill” wordt dan weer voortgestuwd door vettig riffwerk van Spaens. Dit is bijna cockrock zoals in de hoogdagen van het genre in de jaren tachtig.
Panikeer niet bij het ietwat meer melodische “Killing”; ook dit nummer is niet voor watjes. Ironisch genoeg vinden we “C2H50H”, het enige échte rustpunt op de plaat, het beste nummer. U zal het wellicht in elke review lezen, maar ditmaal klinkt Dufourmont als een goede leerling van Nick Cave. En ook hier weer: ga niet lopen, want de onstuimige kantjes van de band worden er nooit afgevijld.
Lang geleden dat we nog eens een kopstoot kregen; de teksten van Dufourmont in “Breakdown” (“I need a new brand new heart now”) zijn akelig van toepassing, of toch na een paar luisterbeurten. De makkelijk meebrulbare teksten, de groove en de tempoversnelling combineren: het lijkt — met de nadruk op lijkt — zo makkelijk in elkaar geknutseld. De zwakkere broertjes “Albania” en “60 Miles”, waarmee we respectievelijk de nodige portie melodie en rauwheid voorgeschoteld krijgen, klinken dan weer veel te vertrouwd.
Met “Norton” — met weer zo’n eenvoudige gitaarlijn die aan de Queens doet denken — gaan de remmen nog eens los. De afsluiter is bijna onhaalbaar, want elf keer puffen is misschien iets te veel van het goede, al zal de zware productie er ook voor iets tussen zitten. Niettemin: ID!OTS is het ideale energieshot voor een ochtendlijke rit naar het werk; wetenschappelijk bewezen! ID!OTS maakt ook nog eens muziek waarbij mannenvertier echt op de eerste plaats komt. En ze treden bovendien niet op in kostuums.
