Blackmetal is hot, en dat is niet enkel omdat hipsters altijd op zoek zijn naar een nieuw snoepje, maar ook omdat er de laatste jaren met stevige regelmaat fantastische en vernieuwende platen verschenen. Onder andere Deafheaven en Altar Of Plagues deden het vorig jaar, dit jaar hebben de anonieme Canadese bruten van Thantifaxath het ook geflikt. Sacred White Noise verscheen al in april van dit jaar, maar is er eentje die absoluut niet onder de radar terecht mag komen.
Thantifaxath is alweer een nieuwe naam in de blackmetal-wereld. Na een op cassette uitgegeven demo is Sacred White Noise het debuutalbum van de mysterieuze band. De namen van de leden zijn onbekend en ze hullen zich tijdens hun weinige liveshows steevast in zwarte capes, om het duistere plaatje compleet te maken. En naast een nieuwe naam ook alweer een nieuw geluid, want de muziek van Thantifaxath is met weinig andere bands te vergelijken. Voornoemde Altar of Plagues komt in de buurt, Castevet is een naam die met rede wordt genoemd, en ook het illustere Deathspell Omega is geen vergezochte vergelijking. Progressieve avant-garde blackmetal, in zoverre dat dat een bestaande genrebenaming is. En extreem donker, want zoals de songtitels al doen vermoeden, is er weinig hoop te bespeuren in het muzikale universum van Thantifaxath.
De intensiteit die de band op Sacred White Noise ten tonele voert, is er eentje waarvan nekharen spontaan ten hemel rijzen. Met gespitste oren en op stevig volume naar opener ‘The Bright White Nothing at the End of the Tunnel’ luisteren is een fysiek ongemakkelijke ervaring. Desoriënterende, bijna progrock aandoende gitaarlicks worden afgewisseld met een withete muur van dissonante furie. Het is opletten geblazen, want Thantifaxath speelt aan zulk halsbrekend tempo en voert zovele schizofrene structuurwisselingen door dat je al snel niet meer weet uit welke ooghoek de klappen zullen komen. ‘Where I End and the Hemlock Begins’ — we zochten het even op, ‘hemlock’ betekent blijkbaar ‘dolle kervel’ — is een verbluffend zwartgeblakerd festijn, toeters en blastbeats incluis. Maar ook met een knap melodieus tussenstuk omstreeks de vijfde minuut, waar Thantifaxath bewijst hoeveel verschillende troeven in de hand te hebben. De naar blackmetal normen sterk naar voor gemixte vocals klinken ijzingwekkend, de drums mokeren staalhard. Sacred White Noise klinkt over de gehele lijn waanzinnig goed, als een minutieus gelaagde maar even loodzware muur van geluid die over je tronie dendert.
‘Gasping In Darkness’, dat opent met een nagalmend mannenkoor, is ook weer een compleet gestoorde rollercoaster die twaalf haardspeldbochten per minuut neemt. ‘Eternally Falling’ is een dreigende instrumentale interlude waar bijtend dissonante strijkers de spanning opdrijven tot het volgende gezellige muziekstukje ‘Panic Becomes Despair’ uit de startblokken knalt, en dit met evenveel epiek, intensiteit als fan-tas-tisch riffwerk. Het zijn telkens nummers van om en bij de zes minuten, maar ze zijn al voorbij gevlogen voor je goed en wel beseft wat er zonet gaande was. De afsluitende compositie van elf minuten heet ‘Lost In Static Between Worlds’ en is zijn lange duur volledig waard. Het is moeilijk bij te houden hoeveel muilperen er in dit laatste deel juist worden uitgedeeld, maar we zijn er nog niet helemaal goed van. Loeihard op je gezicht worden geveegd en toch elke keer smekend terugkeren voor nog een rondje, dat is ongeveer de luisterervaring die dit plaatje voorziet.
Sacred White Noise is stiekem onze favoriete metal van het jaar. Houdt u van gitzwarte muziek die openlijk in bed duikt met de totale waanzin, zeker uitchecken deze handel.
