Ga op zoek naar het tegenovergestelde van Lana Del Rey en de kans is groot dat je bij het Deense opdondertje Karen Marie Ørsted uitkomt. Het gebrek aan promqueengehalte maakt ze goed door haar punkattitude, rechttoe rechtaan en een tikkeltje tongue in cheek. Maar belangrijker: met een leuke verzameling popnummers.
Echt een verrassing is dat natuurlijk niet, we noemden haar namelijk al in onze ’tips voor 2014′ reeks. Een meer dan berekende gok op dat moment, want in afwachting van een eerste album is MØ al ongeveer twee jaar bezig met eigentijdse en moderne pop op de wereld los te laten. “Maiden” en “Pilgrim” waren er eerst: beiden een zeker doe-het-zelf gehalte, een beetje nonchalant gezongen, maar heel aanstekelijk met digitale handclaps en zonnige gitaarrifjes of blazers. Twee nummers die dus niet op het debuut (mogen) ontbreken. Maar er zijn wel meer herkenningspunten: ruim meer dan de helft van de twaalf tracks hebben we al eens eerder gehoord.
Maar beginnen doet Ørsted wel met een nieuw nummer: “Fire Rides”. Heel representatief, wat op zich al een verdienste is in het dichtbeboste poplandschap. Maar we geloven het wel, dat MØ geluid: heel sway gezongen, logge beats, gladjes geproducet maar met genoeg hooks. En voor wie het horen wil: maatschappijkritisch ook. “Believes the signs we read in our dreams / But we seem to follow the stream” of “What am I to do in my room? / Look at the walls turning yellow”: het zijn geen woorden die in haar mond gelegd worden en ze komen duidelijk uit haar leefwereld. Maar de boodschap lijkt vaak niet primair.
Ook van de partij zijn “Wasting Time” en “Glass” helemaal aan het eind. Een blij weerzien dat misschien het idee staaft dat de herkenning nog altijd een feest is. We zeiden het al en we zeggen het opnieuw: handclaps zijn de nieuwe cowbell. Door al die vertrouwde nummers, die ons druppelsgewijs gevoegd werden, op één plaat te horen, valt het wel op dat MØ samen met haar producersteam van No Wav hard gewerkt heeft aan een signature sound. En dat voor iemand met een elektropunkverleden. Of is dat net de reden om genoeg ruimte te laten voor experimenten? Want ondanks die typische sound wordt er wel eens van het pad afgeweken.
En dat is iets wat soms heel goed uitpakt. Het guilty-pleasuregevoelige “Never Wanna Know” bijvoorbeeld, is een dronken gebrokenhartenanthem met een heel erg retro kantje (die klokken!): “But I never wanna know the name / Of your new girlfriend”. En dan die parlando: “And the nights are so cold, how I need your human soul / I will never let you go / If I’d been a little older”. Nog in de ballad sfeer zit “Dust Is Gone” en plots slaagt dat uiterste van Lana Del Rey om in een griezelig perfecte vergelijking wanneer Ørsted inzet: “Have you had love for me, boy? Have you only love for the blue sky?”. Het bewijst in ieder geval dat a) MØ een zeer goede zangeres is en b) ze een polyvalente artieste is.
Nu de kaarten of tafel liggen, is het alleen nog zaak om die polyvalentie om te zetten in een plaat zonder uitschuivers. Want hoewel ze niet talrijk zijn, worden wij alles behalve wild van de samenwerking met Diplo in “XXX 88” — maar dat zal dan wel weer aan ons liggen zeker –, “Slow Love” — een riooldeksel van de jaren ’80 dat per ongeluk werd opengetrokken –, de single “Don’t Wanna Dance” — Eurosong voor beginners — of “Walk This Way” — is dat Gwen Stefani? –. Maar hey, spelenderwijs leren is nog altijd een onderwijsmethode die gunstig staat aangeschreven, dus dat komt allemaal wel goed. Intussen hebben we best wel genoeg leuk materiaal om onnozel op te doen. Als niemand kijkt.
