Deze in Duitsland gevestigde Braziliaanse verscheen aan de horizon met haar debuut This Silence Kills, een eigenzinnige popplaat die helaas onder de radar door vloog. Drie jaar later heeft ze haar frisse ideeën verder tot een eigen stijl laten ontwikkelen, wat een intrigerende plaat vol sluimerende songs oplevert.
De openende titeltrack breit verder op de formule van “Abrupt Clarity”, waarmee de voorganger magistraal afsloot: een popsong die zichzelf gaandeweg elektronisch herconstrueert. Het nummer start als een minimalistische pianoballade waaronder een hypnotiserende laag elektronica broeit die de melodie middenin radicaal overspoelt en de vocals tot samples herdefinieert. Doorheen het verdere verloop slaat deze hybride vorm van mens en machine als golven over de basisstructuur heen.
Het experiment van enkele jaren geleden is nu uitgegroeid tot een heel eigen stijl, die als een rode draad doorheen het album loopt en er een bijster enigmatische dimensie aan geeft. Dillon vertaalt hem naar sterk afgewogen composities waarvan de vele stilistische accenten de melodieën uitdiepen in plaats van ze tot een patchwork te herleiden. Doorheen de zwaarmoedige pianoballade “A Matter Of Time” klopt de beat als een hartslag. Het obscure karakter wordt in de finale opgedreven door een semi-Gregoriaanse koorsample, maar toch blijft Dillon zelf centraal staan in het nummer, alsof haar hersenspinsels in duistere gedaanten woekeren maar steevast tot haar brein terug te traceren zijn.
Op deze manier vormen de composities dansbare luisterliederen die in verschillende omgevingen kunnen functioneren. Zo is “Evergreen” in se een ballade die zich perfect leent tot nachtelijke contemplatie, maar die met een focus op de steeds markanter wordende achtergrondbeats ook in een obscure kraakpandclub zou passen. Ook “Forward” kan verschillende invullingen krijgen: je kan je zachtjes heen en weer laten wiegen door de breed uitwaaierende synths of meedeinen op de combinatie van de diepe basbeat en de ritmische stemsample.
Dillon verenigt verschillende sferen in haar eigen afgebakende stijlamalgaam en laat slechts sporadisch één ervan de bovenhand nemen. De groezelige elektronica van “4ever” laat duisternis overheersen; het intrigerende “Nowhere” draagt het opvallendst de stempel van de Berlijnse techoscene; “Don’t Go” en “In Silence” leunen het dichtst bij pop aan en lijken daarin wel indiezussen van de oorspronkelijke Sugababes anno “Overload”.
Deze intelligente composities worden bevolkt door een stem als een sirenenzang: lichtjes krakend, op een weinig seksuele manier sensueel, op een (schijnbaar) onschuldige manier aantrekkelijk. Deze beschrijving maakt de plaat tot verplicht voer voor liefhebbers van Lykke Li en Iamamiwhoami. Hun staat een nieuwe wonderlijk vreemde muzikale wereld te wachten.
