Kangding Ray is niet aan zijn proefstuk toe, want Solens Arc is al zijn vierde full-length album voor het gerenommeerde Raster-Noton. Zijn steriele, elektronische experimenten bulken dan ook van de klasse en het vakmanschap.
Laat u niet afschrikken door de noodzakelijke, maar zelden allesomvattende genre-omschrijving: Kangding Ray maakt minimalistische glitch met invloeden van techno en ambient, maar dit levert allesbehalve een onbegrijpelijke collectie van gedreun en gepiep op. Het is opvallend hoe instant genietbaar en makkelijk te verteren zijn muziek is. Verschillende tracks op Solens Arc zouden dan ook niet misstaan in een nachtclub. “Evento” is met zijn strakke four-to-the-floor beat en zwevende melodieën bijvoorbeeld uiterst dansbaar en zou zo om zeven uur ’s morgens uit een of andere duffe fuifbunker kunnen weerklinken. Kangding Ray is een meester in het speuren naar de gulden middenweg tussen diepgang en genietbaarheid, tussen een experiment en een dansplaat.
De twaalf tracks op Solens Arc zijn in feite vier groepjes van drie nummers die vloeiend in elkaar overlopen. De eerste lange track begint met “Serendipity March”, een traag voortmarcherende beat die pas na een spanningsopbouw van 4 minuten openbloeit. Het einde gaat naadloos over in een ambient tussenstuk, waaruit de uptempo beat van “Evento”, de eerste echte hoogvlieger, tevoorschijn komt. De hele eerste compositie vormt een uitgebalanceerd geheel, en het goede nieuws is dat de rest van de plaat even knap geconstrueerd is. “Blank Empire” is een schuifelende beat die wordt versierd met krakende achtergrondgeluiden. De track blijft repetitief voortbouwen met slechts subtiele verschuivingen op de achtergrond, om dan over te vloeien in het prachtige stukje ambient “L’envol”.
Waar de eerste helft van de plaat grossiert in vredige geluidstapijten en schuchtere ritmes, haalt Kangding Ray vanaf “Amber Decay” grover geschut boven. Het nummer begint met zware, scheurende bassen en heeft een harde, ongenaakbare techno-beat. Wel opnieuw een perfecte dansplaat, een waarbij je niet ongeduldig moet wachten op de volgende allesvernietigende drop of dramatische hook, maar een waar de hevige, repetitieve ritmes volledig de bovenhand nemen. “History Of Obscurity”, en vooral de topper “Transitional Ballistics”, zoeken meer diepgang, maar zelfs hier blijven de krakende glitchy geluidseffecten steeds in de lijn van het nummer liggen en overheersen ze niet.
Solens Arc is een vredige plaat die niet onnodig moeilijk doet en dan ook niet al te lang in de kleren blijft hangen. Om er echt bovenuit te steken mist het geheel de nodige weerhaken, maar vanaf het eerste klankgordijn tot de laatste beat is het een heerlijke onderdompeling in een nagenoeg rimpelloze muzikale wereld.
