Zes jaar geleden kwam het Amerikaanse tweetal Dan Barrett en Tim Macuga schijnbaar uit het niets aanzetten met hun mastodontische debuutplaat Deathconsciousness, een onmiskenbare maalstroom van een plaat die zich profileerde als de toonzetting van de diepste hellekrochten van uw ziel. Zes jaar en talloze zijprojecten later komt Have A Nice Life eindelijk aanzetten met een volwaardige opvolger: The Unnatural World.
Op die debuutplaat verenigde Have A Nice Life zulke ver uit elkaar liggende invloeden als Joy Division (die vocals!), My Bloody Valentine (die stofzuigergitaren!), Nine Inch Nails (die industrieel rommelende drums!) en SUNN O))) (die dreunende basfrequenties!) in een erg lo-fi maar wel bijzonder meeslepende totaalsound die de band meteen op de kaart zette. Sindsdien heeft Deathconsciousness een klein maar erg toegewijd en steeds aangroeiend cultpubliek aangesproken.
In omvang is deze tweedeling meteen een pak meer verteerbaar dan het debuut, maar qua sound wordt wel resoluut verder geborduurd op het verstikkende geluidsonweer waar de band prat op gaat. Zwaar vervormde drumbeats en onder distortion bedolven baslijnen geven ook hier vaak de maat aan, waarboven gitaren en doorleefde vocals zich in grommende reverbwolken met elkaar meten. Wie dacht dat met succes ook betere opnametechnieken aan bod zouden komen, heeft het bij het verkeerde eind, want die lo-fi-identiteit waarin klanken soms simpelweg verkeerd klinken, is net wat Have A Nice Life tot Have A Nice Life maakt en wat hun songs vreemd genoeg ook vaker dan niet boven zichzelf doet uitstijgen.
Neem bijvoorbeeld “Defenestration Song” dat na de vage opener “Guggenheim Wax Museum” het tempo van de plaat echt op gang mag trekken. Puur empirisch zit deze track productiegewijs volledig fout: alle klanken zitten ergens achteraan geplaatst zodat alles vaag en galmend klinkt, de gitaren dreigen de andere klanken constant te overspoelen en de toms van de drums knallen in verhouding met de andere drumgeluiden te luid. En toch is dit een wereldsong die de basis van wat Have A Nice Life doet meteen mooi samenvat. Misschien niet zo goed als “Bloodhail” uit het debuut, waarvoor het de logische opvolger lijkt te willen zijn (al is ook “Dan And Tim, Reunited By Fate” verderop een goeie kanshebber), maar in zijn eigen recht nog steeds uitstekend gerief.
Andere hoogtepunten? Afsluiter “Emptiness Will Eat The Witch” begraaft zijn eigen getormenteerde melancholie acht minuten lang onder de galm en laat de luisteraar na afloop totaal verweesd achter. Van muzikale overspoeling gesproken, “Burial Society” slaagt er ondanks talloze sonische aardverschuivingen op de achtergrond én de voorgrond in om steeds het stuwende van de song te behouden. Het is dan ook net dat wat Have A Nice Life tot zo’n mateloos intrigerende band maakt, die koppeling van zwaar doorgedreven experiment en lo-figefrunnik aan een collectie songs die met een jaren tachtig productie niet out of place hadden gevoeld op een plaat van The Cure (dat refrein in “Cropsey”!).
The Unnatural World is ruimschoots bevestiging van het uitzonderlijke talent van Barrett en Macuga om onwereldse muziek te maken die toch vertrouwd aanvoelt en je zo intens kan meeslepen in haar klankwereld. Muziek die nauwelijks kan beschreven worden ook, en die moet gehoord worden om te kunnen bevatten. De vraag of ze hiermee ook het niveau van hun eigen debuut opnieuw halen, is dan ook naast de kwestie zolang een dermate indrukwekkende en consequente klankwereld wordt afgeleverd.
The Unnatural World kan volledig gestreamd worden op de bandcamp van label The Flenser.
