Daar was ze plots, twee jaar geleden, met het zachte fluisterliedje “Dum Dum Dum”. En vervolgens met een debuut vol schommelstoelen voor hoofd en hart. Toen al uitte Renée Sys de drang om te experimenteren. En of ze dat doet op haar tweede plaat, zonder song of gevoel uit het oog te verliezen.
Terwijl Renée, opnieuw een parel van het uitstekende Zeallabel, op het broze Extending Playground soms een laag percussie schrapte, schreef ze deze songs vooral op basis van drumritmes. De groep werd aangevuld met Gianni Marzo (labelgenoten Marble Sounds, Isbells), iemand die er steeds in slaagt een diepere emotionele laag in eender welke song aan te boren met een nu eens subtiele dan weer weids aangezette gitaarlijn. Het resultaat is dan ook navenant: op Marching, met wederom prachtig artwork, koppelt Renée speelsheid aan spanning en wrijving, terwijl de mooiste songs ook dieper raken.
Geen “Dum Dum Dum” meer, destijds geschreven door een meisje dat haar lief miste op Erasmus in Finland. Nee, nu is er het prachtige “You Were Here”, een nummer over een pijnlijk verlies dat van PJ Harvey en John Parish kon zijn. Sys is duidelijk ook als tekstschrijver gegroeid. Dat blijkt ook uit “Mr. Alzheimer”, waarvan de poëtisch-observerende tekst een pak implicieter is dan de titel doet vermoeden. “Toasted” fileert dan weer een doodlopende relatie (“We’re just two electrified birds high up on a wire / From here everything looks drowsy and sad”). Driewerf mooi.
Weemoedig wordt af en toe zwaarmoedig, maar dat wordt gecounterd door de speelsere momenten. Zoals in het aanstekelijke “Is It Working”, dat inderdaad op percussie steunt en aan punch wint door een stevige groove, handgeklap en een tongue-in-cheektekst — de missing link tussen de Feist van “1, 2, 3, 4” en die van derde plaat Metals. “M.” wordt dan weer opgefleurd met een frivole piano en “Pulp Fiction”-gitaartje. Net zoals in de niet al te evidente single “Strawberry Fields” — een nummer waarin de plaat nog naar de juiste toon zoekt — schrijden er plots stijlvolle strijkers binnen. Renée verstaat zo de kunst van experimenten in songs te gieten en vermijdt oppervlakkigheid. Zo blijft het niet alleen voor de band plezant.
Sys kan zich ook vocaal beter uitleven dan op haar debuut en bewijst een van de mooiste zangstemmen tussen IJzer en Maas te hebben. Samen met pianist Stijn Engels en celliste Eva Bruneel smeedt ze de afwisselende delen tot een sfeervol geheel, zoals veelkleurige herfstbladeren die een mooie mozaïek vormen. Legt het slepende openingsnummer “Dry On The Line” nog de link met het debuutalbum, dan lonken pakweg “Is It Working” en de indietronica van “Out Of Order” naar wat komen kan op volgende platen. De songs zijn echter te straf en kruipen te diep onder de huid om van een overgangsplaat te spreken. Geenszins.
“Je hebt heel veel mogelijkheden om dingen te doen en te experimenteren, maar je moet ook wel bij jezelf blijven”, zei Sys tijdens een interview met enola twee jaar geleden. Ze heeft woord gehouden. Renée nestelt zich verder in haar eigen, weemoedige niche in de Belgische muziekscene, waar het ook als luisteraar verdomd goed vertoeven is. Een te koesteren talent, deze Renée, met een mooie eigen stem in meerdere betekenissen van het woord. Eentje om heel nauw in de gaten te houden.
Te beginnen met haar tournee met de uitstekende Eefje De Visser, die nog loopt tot 30 april in België en Nederland (onder andere in Oostende, Genk, Eeklo, Merksem en de AB in Brussel: kortom, altijd wel ergens in uw buurt). Meer info: www.reneemusic.be
