Bijna die Pilod een beetje te snel terzijde geschoven. Wat moet je immers met de zoveelste release van een stel — vermoeden we — dertigers die de urgentie en de energie van de jonge honden missen en niet goed weten wat ze nu ’t liefst doen: die gitaren bedrukt laten verstrengelen of terugzakken in een behaaglijke comfortzone waarin ze verslag kunnen uitbrengen over gemiste kansen, vervlogen dromen en niet te redden relaties. En toch is daar plots die klik, begrijp je ineens waar ze naartoe willen met dat verhaal. Een eenvoudig geval van identificatie?
Het helpt ook dat het trio Pilod, gebaseerd in het grijze Tobbacktown, helemaal geen behoefte heeft aan franjes, aanstellerij en grote gebaren. En het is dus een band met muzikanten die geen prille snuiters meer zijn, dat voel je. Het draait immers niet om statements maken of de wereld veroveren, maar om songs schrijven en spelen, een benadering tonen van een stukje werkelijkheid in de hoop er een gelijkgezinde mee aan te kunnen spreken. Er werden zo al honderden, zoniet duizenden platen gemaakt, en makkelijk is het niet om er het verschil mee te maken, maar de aanhouder wint wel degelijk.
Aanloop “Wind Blow”, trage Duystermuziek met een weemoedig randje en een mooie, meehuilende cellopartij, zet de luisteraar eigenlijk direct op het verkeerde been. Er zijn nog wel een aantal songs die het houden bij dat processietempo, die uitgebeende ritmes (Valerie Stoens), loom wentelende bas (Christophe Vandewoude, bekender van Isbells), en die vertrouwelijke praatzang (Frédéric Baervoets), maar er is wel meer aan de hand dan dat. Pilod heeft zich ergens op de as tussen het voormalige Krakow en het herrezen Reiziger genesteld, tussen de werelden van de slowcore en net-niet-dissonante gitaarrock. Een beetje Low, wat Blonde Redhead, een flard Superchunk.
Er worden een paar mooie haasje-overs gepresenteerd. Zo wordt de opener mooi gevolgd door het wat meer aandringende “Read My Lips”, met z’n stompende drums en die melodieuze zangpartij. Schoon vervolg: “Rise And Fall”, met een vage snik in de vocale overgave, mooi in combinatie met die iele gitaarspiralen. Yes, I am done with you, maar dan zonder daar een dagboekachtig geweeklaag over gebroken harten en navelstaarderij aan vast te koppelen. Nog beter: eerste single “The Arrival Song”. Niks in de mouwen, niks in de zakken, maar wel een gestage vaart, hypnotiserende beat en een bescheiden uitzettende gitaargulp die live wel voor vuurwerk moet zorgen, ook al is dat dan monochroom spektakel.
Voor elke voorzichtig doordravende gitaarsong is er echter ook eentje die weerbarstig weigert, die hardnekkig in de schaduw blijft rondhangen met observaties over het leven en het hart en hoe moeilijk het is om die twee in een enigszins geruststellende harmonie te krijgen. Ook “Stuck In A Dream” en “In Your Bones” blijven resoluut in dat minimum aan ideeën hangen, met een glansrol voor Stoens (handenspel en zang) in dat laatste. Afsluiter “Hibernate” is er tenslotte eentje waarin de twee gezichten van de band aan bod komen: een gedreven rocksong, na een kort winterslaapje gevolgd door een coda (“Window”).
Sunny Forecast lijkt aanvankelijk een weinig opvallende plaat en sleept met een duur van bijna vijftig minuten misschien net iets te lang aan voor een verzameling van slechts negen songs, maar de samenhang en kwaliteit volstaan om je even binnen te zuigen in een wereld die perfect wordt weergegeven door de ijzersterke hoesfoto. Het is er niet duister, eenzaam of zwaarmoedig, maar de sfeer is er hier en daar wel een van verlatenheid en tobberigheid, een bedachtzaamheid die voorbijgaat aan geharrewar, fluokleurig gedoe, eenduidige vragen en dito antwoorden. Misschien een beetje op maat van uw, en zeker ook mijn leven. Fijn plaatje dus. Nu nog live zien.
