Ja, wij durven hier met onze Belgische muziekscène al eens meewarig doen over Engelstalige muziek uit Nederland (Anouk, Within Temptation, Kane…). Maar eerlijk, hier hebben we niet van terug: kameleon Wende Snijders heeft zo maar even een van de boeiendste, meest uitdagende en opvallende popplaten van de afgelopen maanden gemaakt. Pop zoals u ze waarschijnlijk nog niet gehoord heeft. Nederland heeft haar eigen Goldfrapp.
En laat dat net haar bedoeling geweest zijn. Begin deze eeuw viel Snijders al op met haar rake vertolkingen van het Franse chanson – een genre als een grote blinde vlek in Nederland – met speciale aandacht voor Jacques Brel. In 2009 verruimde ze haar blik naar het Engels op No. 9, een plaat waarop ze haar eigenzinnigheid al de vrije loop liet. De studio als haar proeflabo met popmuziek, een genre dat ze naar hand probeerde te zetten met experimentelere texturen, die cabaret, rock en pop met elkaar verbonden. Snijders was zoekende, maar kon deze vingeroefeningen pas echt vervolmaken op het podium, haar meest natuurlijke habitat. Snijders is een performer, ze is haar songs eens ze zelf in hen geraakt – en dat gebeurt doorgaans pas echt op een podium.
Live kregen de songs van No. 9 een extra dynamiek door (nog) orkestralere arrangementen. Die livebeleving trok ze vervolgens door in de studio en ze diepte tegelijk de elektronica van die voorganger uit. Ze zocht en vond producers die haar uit haar kot lokten, en niet de minsten: Nackt (Apparat, Warren Suicide) en Tilman Hopf. Ze namen de plaat op in Berlijn, een stad die muzikale tegendraadsheid uitademt, en het resultaat is een bijwijlen adembenemende mix van avant-garde, theater, stuurse elektronica en orkestrale bombast zoals u die nog nooit gehoord hebt.
Dat er wat staat te gebeuren op Last Resistance wordt al duidelijk wanneer Snijders in de eerste seconden van openingsnummer “Ask The Tree” met de twee benen recht vooruit uw gehoorschelp tackelt met stuiterende beats die door een speelse sitar worden opgefokt. Rotcatchy. In “Do Berlin” smelten stuurse elektronica en voortjakkerende percussie voor het eerst samen met fantastische blazersarrangementen. En of het werkt. De toon is licht overrompelend, donker, ietwat unheimlich. Vooral geen pretpop. In “Dragon’s Tongue” gaat Snijders vocaal loos, werken stuiterende beats als rode lap op een stier en proberen strijkers olie op de golven te gieten.
Unheimlich wordt onrustwekkend in “Not Today You’re Mine” waarin elektronica door de struiken ruist tot ontlading de dreiging wegwast, maar zover komt het niet. Beats kloppen op de deur maar beuken ze niet in. Straf. In “Black Feather” gaan percussie en uitstekende vocale arrangementen met elkaar in duet, waarna strijkers de song een prachtige filmische grandeur meegeven – zoals ze ook al deden op de uit een sfeervol theater kringelende titelsong. Dat alles komt echter compleet tot uitbarsting in “Threat Of Happiness”, waarin alle orkestrale bombast die onderhuids loenste tot uitbarsting komt, terwijl Nackt op de achtergrond weerwerk probeert te bieden. Heeft Björk dit ondertussen al gehoord, eigenlijk?
Dat dit allemaal werkt, ligt ook aan de (jawel) dosering op Last Resistance. Snijders last op tijd en stond rustpauzes in middels rechttoe/rechtaan popsongs als “The Garden” en het bedeesde “Nude”, waarin Nackt en Hopf weliswaar enkele weerhaakjes planten. “Devil’s Pact” had een single van Róisín Murphy kunnen zijn – de vocale gelijkenis is alvast treffend – met een brug die weer een climax lijkt aan te kondigen, maar er niet in uitmondt. Het is goed zo. Dat je de plaat als een soort trip meteen weer wilt beleven, is ook te danken aan het minimalistische, aandoenlijke “Goodbye”. Snijders grijpt evenzeer aan zonder elektronische toeters en orkestrale bellen.
Uitstekende, aparte popplaat dus, dit Last Resistance. Met een eigenzinnigheid die Snijders zonder blozen tussen Björk, Goldfrapp en Róisín Murphy plaatst. Met een plaat die Lady Gaga waarschijnlijk wel had willen maken — en van haar ook inhoudelijk een icoon met een langere houdbaarheidsdatum had kunnen maken. Dit is pas een samensmelting van pop met theater, van experiment en durf met krachtdadige songs en sound. Popmuziek heeft er in de persoon van Wende Snijders een nieuw schiereiland bij, en het ligt nog in Nederland ook.
