De Amerikaanse black metal/shoegazeband Deafheaven werd dit jaar even vaak de hemel in geprezen als bekritiseerd, nog voor zijn nieuwe plaat uit was. Het eerste kamp lijkt het bij het rechte eind te hebben, want Sunbather is een van de metalplaten van het jaar.
Zelden kreeg een metalband zo veel vooroordelen over zich heen, en dat omwille van een roze albumhoes. Ook live zorgt het theatraal gedoe van zanger George Clarke al voor irritatie, en dan vooral bij black metalpuristen. De afstandelijke brulboei staat meestal een hele set lang in dezelfde pose te schreeuwen en hij zou eruit zien als een snob. Zo kreeg Deafheaven stempels als “hipster metal” of werden de bandleden weinig respectvol omschreven als “metroseksuelen die droompop met black metal spelen”.
Dat terwijl hun debuut Roads To Judah een van de meest intense platen was die in 2011 verschenen. Gemakshalve konden we toen Deafheaven omschrijven als screamo-meets-blackmetal-meets-postrock, extreem duister voor een band uit het zonnige Californië. Luister maar eens naar “Violet”, het onbetwiste hoogtepunt van de plaat.
Aan Sunbather valt er op het eerste gehoor niet veel meer te beleven. Ondanks de zeven nummers duurt de plaat een uur en stelt die uw geduld danig op de proef. Deafheaven zou teleurstellen als het gevecht tussen de verschroeiend snelle gitaren en de meer melodieuze postrockachtige passages van Kerry McCoy niet als een rode draad door de muziek ging. Bij het horen van de verschrikkelijk diepe grunts van Clarke gaat er dan weer geen moment voorbij zonder aan Varg Vikernes, Darkthrone of Emperor te denken (die laatste haalt hij zelf aan als grote invloed).
Toch is er meer. De sonische hel in opener “Dream House” klinkt als bij wonder dromerig en allesbehalve verstikkend, dankzij de stevige portie shoegaze. Vooral vanaf de zevende minuut weet McCoy extreem donker gitaarwerk toch licht verteerbaar te maken. Hoe is een raadsel, maar dit is klasse. De slechte poëzie van Clarke voor een oude geliefde (“I’m dying/ Is it blissful?/ It’s like a dream/ I want to dream”) moet je er dan maar bijnemen.
Ook “Irresistible” herbergt iets hoopvols. Het nummer — de ideale overgang tussen “Dream House” en “Sunbather” — zou niet misstaan bij zonsopgang. “Sunbather” bereikt een indrukwekkende climax rond de zevende minuut en bewijst dat Deafheaven ondanks gebrek aan originaliteit toch ingenieuze, meeslepende nummers aankan. “Vertigo”, dat in alle rust start met postrockgitaren, bloeit open tot een nog meer bombastisch nummer.
“Windows” lijkt verdacht veel op een ode aan Godspeed You! Black Emperor, ongetwijfeld ook een inspiratiebron voor de band. Daarna is het tijd voor het zwaarste nummer van de plaat, “The Pecan Tree”, dat alle ingrediënten van een pure black metalschijf bevat. Halverwege waart weer de geest van My Bloody Valentine rond, maar eindigen doet Deafheaven toch met verschroeiende metal.
Alsof Darkthrone en My Bloody Valentine samen een baby hebben: zo klinkt Sunbather. De extreme metal is hier geen doel op zich, maar een middel om de luisteraar bijna emotioneel uit te putten. U bent dus gewaarschuwd.
