Drie weken ligt hij al in de winkel, maar eigenlijk ken ik hem al drie maand: Reflektor van Arcade Fire. Sinds de eerste voorzichtige undercover-aankondigingen — graffiti, projecties,… — deze zomer werd het vuur langzamerhand opgepookt, met vanaf 9 september en de release van de titeltrack als eerste single alle kanonnen op volle sterkte. Nu de plaat uit is, en het evenement voorbij, is het moment er om terug te blikken: is al dat opkloppen nu goed geweest voor de groep?
Het was overigens niet de eerste keer dat een band met zoveel bombarie zijn plaat aankondigde. Ook Daft Punk wist de spanning begin dit jaar maandenlang op te bouwen vooraleer dat Random Access Memory over de toonbank mocht gaan. Het resultaat was in beide gevallen hetzelfde: een overload aan nieuwsberichtjes, snoepjes die stukje bij beetje werden uitgedeeld, die de plaat zelf in de schaduw zette. Je moest Reflektor bijna niet gehoord hebben om er over mee te kunnen praten.
Nog voor één andere noot dan singles “Reflektor” en “Afterlife” was gehoord, wist je immers al alles over de plaat. Als het niet was door elk luidruchtig rondgetoeterde halve flard informatie — zal ons leren de hysterische Arcade Fire Tube-fantwitter te volgen — dan wel door de recensies die de grote bladen al weken op voorhand mochten publiceren, waarbij Rolling Stone wel de kroon spande door letterlijk een maand vooraf al te weten dat Reflektor vier-en-een-halve ster waard was. Dat dat werd geschreven door een man die Green Days ratjetoe 21st Century Breakdown enkele jaren terug even veel toekende maakte het evenwel betwijfelenswaardig. We zouden het nog moeten zien.
Het maakte op zich niet uit. Hoeveel sterren of punten een album verdient, maakt iedereen zelf maar uit. Waar het wel op neerkomt : zo’n perfect uitgevoerd tapijtbombardement maakt een mens al op voorhand moe van een plaat. Wat valt er nog te ontdekken als alles al vierhonderd keer in je oor is getoeterd? Tientallen interpretaties zijn je al meegedeeld, vind je nog de ruimte om er zelf één bij te verzinnen?
Volgens mij is Reflektor niet gediend geweest van deze campagne, die nog net niet de terugkomst van Christus aankondigde. Als er op een bepaald punt meer artikels verschijnen over de hype en de marketing die je voert, dan over de muziek, dan is een grens overschreden. Niemand is gediend van overkill, nog in het minst de band zelf, zelfs al had die in dit geval het stuur zeker in handen.
Eigenlijk was er maar één manier om Reflektor onbevangen tegemoet te treden: door een totale mediablokkade op te werpen en eventjes niets te lezen. Maar het vlees is zwak, natuurlijk, en ik keek ook uit naar die plaat. En uiteindelijk: wie zou anders die nieuwsberichtjes schrijven? Want dat wilde u toch graag lezen, toch?
Zullen we de volgende keer dus allemaal samen maar doen alsof we van niets weten, en blij verrast de plaat op releasedag uit het doosje halen?
