Het is alweer een tijdje geleden dat het Britse soft-popkwintet The Feeling hun knaller van een debuutplaat Twelve Stops and Home op de wereld losliet. Sindsdien zijn de heren ietwat vergeefs op zoek naar het topniveau van toen. Wie zegt dat een mens niet té content kan zijn in zijn leven?
Die eerste schijf zag het levenslicht in 2006, onder leiding van flamboyante frontman Dan Gillespie Sells. Spitsvondige teksten, gevoelige melodieën, slim gelaagde zangpartijen en een productie om U tegen te zeggen: dit alles bleek goed voor een katapultsgewijs ritje richting hitlijsten, plus als kers op de taart een nominatie voor de BRIT-awards. Niet slecht voor vijf jonge – weliswaar geschoolde – muzikantjes die tot dan toe de kost verdienden in de Franse Alpen, waar ze als coverband dronken skiërs entertainden in diverse après-ski gelegenheden.
Pas op, we gaan daar niet stom over doen: het is niet gemakkelijk om na zo’n dijk van een debuut de draad op te pikken en verder te doen. Opvolgers Join with us en Together we were made misten de slimme originaliteit, de gevoeligheid en de catchy melodieën. Hoe kan iemand ‘het’ nu zomaar kwijt zijn, vroegen fans zich vertwijfeld af. Dat ze het té goed hadden, werd er gefluisterd. Elk een fijne relatie, 2.4 kindjes (en juist op het goeie moment ook nog), plus een klein proper rashondje dat ’s morgens de krant en ’s avonds de pantoffels apporteert. Waarover moet een mens dan nog schrijven?
Dit jaar echter passeerde een donkere schaduw over het voorheen prettige maar onavontuurlijke leven van bezieler Gillespie Sells: de vredige relatie kwam tot een onzacht einde. Tijd voor een nieuw album, moet Dan gedacht hebben. Pijn, verdriet en licht moordzuchtige wraakgevoelens bleken immers in het verleden al meermaals een goeie cocktail voor een wereldplaat (denken we maar aan Fleetwood Macs Rumours als bekendste voorbeeld).
En ja! Boy Cried Wolf begint direct veelbelovend! Opener “Blue murder” heeft de geniale sound van de oude Feeling, maar Dans stem bevat een rauwe kwaadheid die er voorheen niet was – en die hem overigens echt wel afgaat. Mooie tekst, hoog meezinggehalte zonder cheesy te zijn, de gelauwerde harmonieën van weleer… Vreugdedansen rond de CD-speler alom: The Feeling is terug – eindelijk!
Niet dus. Na “Blue murder” is het zoeken met het vergrootglas naar iets wat nog op een kwalitatieve song trekt. Single “Rescue” heeft wel wat, maar benadert niet het niveau dat we van Gillespie Sells opnieuw hoopten te horen. Op “Fall like rain” bewijst meneer Sells nochtans dat hij nog steeds uitzonderlijk goed bij stem is. Getuige de onmenselijk hoge uithalen waarvoor andere (normale) mannen minstens één wasknijper op de familiejuwelen moeten aanbrengen. Er is echter een gemis – de melodieën zijn rap vergeten en vooral de teksten zijn ondermaats.
En het ergste moet nog komen. Na “Fall like rain” slaan Dan en co. ons duchtig om de oren met de ene kleffe ballade na de andere. Liefdesverdriet, okee, maar dat was niet de bedoeling! Tracks als “A lost home”, “Hides in your heart” en “Empty restaurant” doen ons happend naar adem naar de skip-knop tasten. De teksten lijkt Dan regelrecht uit “Pocahontas 3D” te hebben overgepend: iemand van zijn kaliber die rijmpjes produceert als “do you wanna play this game/ do you wanna start again/ now we’ll never be the same”… het is een schande! Is dit dezelfde man die “Blue Piccadilly” uit zijn mouw schudde? Wij hebben het haarstukje van Elton John betere teksten weten schrijven.
Kort samengevat: wie hoopte dat The Feeling terug was in oude doen, is eraan voor de moeite. Boy Cried Wolf bevat welgeteld één nummer dat in de buurt komt, en één of twee waardige probeersels. De rest mag in de Oxfamzak voor de volgende plaat van Gary Barlow. De productie en de muzikale uitvoering zijn nochtans vlekkeloos, maar het geheel blijft – nog maar eens – over de hele lijn ferm onder het verhoopte niveau. Relatiebreuk, al goed en wel, maar wat heb je eraan als je erover zingt alsof het gaat over het porseleinen theeservies van de bomma?
