Jarenlang in je eentje liedjes schrijven. Een plaat uitbrengen. En nog een. Geen potten breken en toch maar een job zoeken. Terzijde een groepje vormen. Een plaat uitbrengen. En nog een. Nu wel potten breken. Toch liever je eigen goesting doen en een nieuwe soloplaat uitbrengen. Maar wellicht geen potten breken.
Het is in een notendop de bio van Luke Temple, de folkie songwriter uit Brooklyn die het matige succes van zijn solowerk ruim overtrof als frontman van Here We Go Magic. Het had niet veel gescheeld of Temple had er na de soloplaten Hold a Match for a Gasoline World uit 2005 en Snowbeast uit 2007 al de brui aan gegeven. Maar een nieuwe start als band, met een frisse muzikale koers, gaf Temple een tweede jeugd. Met de psychedelische folkpop van Here We Go Magic kon hij naar hartenlust het experiment opzoeken, en de boel verkocht zelfs nog lekker ook. Tot de fans hoorden zelfs Thom Yorke en Nigel Gordrich, de producer van OK Computer die ook de derde plaat van Here We Go Magic zou gaan produceren.
Maar het bloed van de singer-songwriter kruipt waar het niet gaan kan en na drie albums met de band koos Luke Temple met een verse dosis zelfvertrouwen dus voor een nieuwe soloplaat. Op Good Mood Fool viert hij zijn herwonnen vrijheid door funky eighties-synthpop, frivole bleekschetensoul en exotische ritmes op een hoopje te gooien.
“Hard Working Hand” mixt de exotische songwriterpop van Paul Simon met kleurrijke keyboards en komt zo in de buurt van pakweg Men At Work en door de single “Katie” waaien zowel de kitsch van Miami Vice als de grooves van Sign O’ The Times. Het zou bovendien behoorlijk straf zijn mocht je bij deze twee openers níet aan Peter Gabriel moeten denken.
Die trip naar de mid-eighties is niet de enige bestemming op Good Mood Fool. Temple laat zich niet beperken tot één richting, het liefst gaat hij met elke song een andere kant uit om dan weer rechtsomkeer te maken. Gedaan met de democratische rem van een band, Temple heeft gewoon alle ideeën die in zijn hoofd zaten op één plaat geperst. De blue eyed soul van “Florida” sleurt je mee naar de zwoele straten van een grootstad tijdens een hittegolf, heerlijk mee neuriënd met de zonnebril op, ook al gaat de song in wezen over een vriendin van Temple die aan de dood van haar vader een cokeverslaving overhield. Tja.
Maar laat dat de pret geenszins bederven, Good Mood Fool is tenslotte in de eerste plaats een plezierige plaat, een ode aan de vrijheid van een eenmansband: “Sue” is een heerlijke blend van gladde soul en Kraftwerkiaanse synths, terwijl het opgewekte melodietje van “Those Kids” zelfs in de uitwijzingswachtzalen van Maggie De Block voor een lollig sfeertje zou zorgen.
Of Good Mood Fool een nieuw begin, een overgangsplaat of niet meer dan een klein, noodzakelijk zijsprongetje is, dat weet Luke Temple waarschijnlijk zelf niet eens. Een netjes samenhangend geheel is het niet, maar wel een verzameling muzikale opties waarvan Temple weigert er een uit te kiezen. Niemand die hier een wereldplaat in ziet, maar verder dan je goed gezind maken reikt de ambitie van Good Mood Fools dan ook niet.
