Moest er ooit iemand een nachtelijke guerilla actie ten huize Schauvliege willen uitvoeren om haar te bedanken voor haar legislatieve erfgoed inzake geluidsnormen, dan weten wij alvast welke plaat de festiviteiten zou mogen — excuseer, moeten — openen: “Earth Rocker”, het eerste en titelnummer op Clutch’s nieuwste. “What’s this about some dB limit?/Sorry, I can’t hear none!” komt de plaat onze living binnengewalst, en hoppa, de toon is meteen gezet voor de rest van het album.
“Wie zijn laatste?” horen we u denken. Clutch, een Amerikaanse AA-list Hard Rock band met een stevige scheut Blues, die om een of andere mysterieuze reden nooit echt uit de startblokken is geraakt in onze contreien. Aan de kwaliteit van hun materiaal kan het alvast niet liggen, want dat ligt na tien platen en 23 jaar ervaring nog steeds ergens bovenop de spreekwoordelijke toren.
Trouw aan hun openingsstatement vliegen de vonken ervan af dat het geen naam heeft. De rauwe oerkracht van dit album zit hem grotendeels in de manier waarop de groep zijn energie geleidelijk weet weg te geven, zonder zichzelf voorbij te willen hollen, of buiten adem te geraken. Dit is een perfect uitgebalanceerde, gestroomlijnde bulldozer met de ballen van een Spaanse volbloed stier, en de soeplesse van een ballerina. Perfecte illustratie hiervan is de inzet van de tweede vers op “D.C. Sound Attack”, waarbij de luisteraar spontaan verifieert of zijn ramen niet gesprongen zijn.
Verder is er het übercool dat van frontman Neil Fallon afspat. Zelden een zanger gehoord die niet alleen zoveel sarcasme in zijn teksten weet te stoppen, maar ze bovendien met zoveel aanstekelijke overtuiging weet te brengen. Let bijvoorbeeld eens op de hilarische tekst van “Cyborg Bette”, waarin hij met slechts enkele raakgekozen beelden de hele, steeds meer in zijn eigen snelheid verstrikt gerakende, consumptiemaatschappij voor schut zet. Of wanneer heeft u voor het laatst de excessen van het kapitalisme nog eens zo accuraat samengevat gehoord als in het refrein van “D.C. Sound Attack”: “Hell hounds on your trail/What a pity/But that’s the price you pay/Shaking hands in Necro-City”? Allez hup, nog eentje als uitsmijter. “Unpredictable times call for the reliable friend” in “Crucial Velocity”, waarmee hij refereert naar een iconische Oldsmobile die al meer dan tien jaar uit productie is.
Let voorts ook op het ingebouwde rustpunt in de vorm van een ballade, pal in het midden van het album, dat de overrompelde luisteraar even de tijd gunt om terug op adem te komen. Maar vooral, bij de gratie Gods, let vooral op die buitenproportionele “kus toch allemaal gewoon de mijne”-vibe die de groep hier uitstraalt. Als een groep mensen die weigeren zich te plooien naar de gangbare orde, en koppig, oprecht en compromisloos hun eigen ding doen. Lees: als èchte artiesten. (Terloops, het album is op hun eigen label uitgebracht.)
Kijk, er zijn dagen waarop een mens lak heeft aan alles en iedereen, boos is op de wereld, maar de fut niet meer heeft om zich er nog verder druk in te maken. Uitgerekend op dat soort dagen komt dit album volledig tot zijn recht als een vitamine pil on steroids, die je wakker schudt, binnen de kortste keren weer een glimlach op je gezicht weet te toveren, en je weer herbronnen en begeesterd tekeer laat gaan als weleer. Ja, we wéten dat er een nieuw Stenen Tijdperk voor de deur staat, en we wéten dat die plaat voor velen per definitie dé plaat van het jaar zal worden, maar verdorie nog aan toe, er zal ten minste één eindejaarslijst heldhaftig weerstand bieden, en Clutch rechtmatig met de Grand Cru laten spuiten! Verplichte kost!
Wil u liever eerst zien alvorens te geloven, dan kan u ze live gaan aanschouwen op Graspop op zondag 30 juni, samen met de al even geschifte rockers van Red Fang. Voor een fractie van de prijs, maar iets meer brandstofkosten, kan u ze beiden twee dagen later, op 2 juli, in Eindhoven gaan zien, samen met nog ander aangenaam vertier.
