Het nieuwe popsnoepje van de meerwaardezoeker smaakt zoeter dan we van hem gewend zijn. De live-kennismaking was behoorlijk teleurstellend, maar de hipster bubblegum werkt op plaat een pak beter.
Charlotte Aitchison was er vroeg bij; al op haar veertiende begon ze de eerste songs te pennen voor een album dat twee jaar later zonder enige commerciële release vertikaal geklasseerd zou worden. Anno 2011, nog steeds pas achttien lentes jong, deed ze dit eerste werk af als verschrikkelijke MySpace-brol en is ze klaar voor een révanche. Dankzij een paar opmerkelijke features, waaronder de Icona Pop-samenwerking en guilty pleasure “I Love It”, werkte ze zich in het oog en oor van de massa, waarop ze eerder dit jaar haar eerste studiorelease losliet. In het voorprogramma van Ellie Goulding kon ze daar maar matig mee bekoren, maar op plaat is het veel moeilijker weerstaan aan de nieuwe pophipster.
Het is namelijk niet alleen de mainstream-menigte die mevrouw XCX tegen de boezen gedrukt heeft; ook de indie crowd kan haar werk danig smaken, wat enigszins verbazingwekkend is aangezien ze qua sound eerder in de categorie Sugababes dan naast La Roux geklasseerd kan worden. De intro van “You (Ha Ha)” mag nog even Grimes in gedachten brengen, het nummer zelf leunt dichter bij de gangsta pop van X-Factor-sterretje Cher Lloyd aan. Toch weet ze dergelijke song beter af te werken. De amusante kakofonie van achtergrondsamples, het korte stukje über-Britse spoken word in schril contrast met het plagerig gezongen straattaaltje: het zijn die extra knipoogjes die haar tot meer verantwoord genot maken.
Aitchison weet namelijk hoe ze een popsong moet schrijven. “Nuclear Seasons” baadt in het eighties sfeertje van de vroege Madonna-successen — denk “Burning Up” met de “Borderline”-belletjes — maar is dankzij de distorted beat op de achtergond ook onmiskenbaar hedendaags. Zo mogelijk nog beter is “You’re The One”, dat van sexy attitude naar een dijk van een romantisch refrein toewerkt: een synthpopparel die uren tussen je oren blijft ronddrijven. Hier en daar gaat ze toch de mist in. “Take My Hand” doet hard zijn best om de “Dress You Up” van de hood uit te hangen, maar klinkt als het geluidsbehang dat de cool kids van een provinciale dansschool gebruiken in hun jaarlijkse recital. Toch zijn deze momenten in de minderheid.
Zonder al te expliciet in kopieerwerk te vervallen zijn er op True Romance namelijk heel wat goede echo’s te horen. “Set Me Free (Feel My Pain)” had niet misstaan op Gwen Stefanis Love. Angel. Music. Baby., “Lock You Up” lijkt inpasbaar op Ladyhawkes eerste en het zeer genietbare “Stay Away” klinkt als de handdruk van Hurts en No Doubt. Al bij al geen slechte referenties voor een debuterend spring-in-‘t-veldje.
Enige subtiliteit is ver zoek op True Romance, maar desondanks is dit een hevig feestje van een plaat geworden. Bij momenten klinkt het net te gemakkelijk (de springerige puber-R’n’B “What I Like”), te poseurderig (“How Can I”) of te weinig memorabel (“Black Roses”). Toch is dit dé gelegenheid om Pitchfork-proof de pophoer uit te hangen.
Live krijgt Charli XCX een herkansing op Pukkelpop (donderdag).
