Electronic Dance Music, kortweg EDM, is aan een forse opmars bezig. Van Avicii over Deadmau5 tot Skrillex: een roedel jonge acts weet de massa op te zwepen met enkel de laptop als brandpunt. Toen na jaren sluimeren de Facebookpagina van wegbereiders Daft Punk opnieuw tot leven kwam, werd er collectief gedroomd dat de robots Harder, Better, Faster, Stronger uit de hoek zouden komen.
Nog voor er één noot van hun nieuwe album te horen was, toeterden twitterfeeds al: #EDMalbumoftheyear. Maar dat was buiten de tandem Bangalter & De Homem-Christo gerekend. In 1997 verpulverden ze al de dansvloer met computers & samplers op hun klassieker Homework. Ook met de opvolger Discovery (2001) liep het Franse duo vooruit op de rest. Na een matig onthaal, bleek de invloed van Daft Punks tweede studioplaat zo groot dat ze niet alleen dance acts over de hele wereld inspireerde, maar moeiteloos infiltreerde tot de hoogste hiphopregionen, getuige Kanye Wests “Stronger”. Na een uitgekiende tour Alive 2007 consolideerde Daft Punk zijn plaats bovenaan de piramide van de elektronische muziek.
Anno 2013 vertoeven de robots echter opnieuw beyond space and time. Want met Random Access Memories ruilde Daft Punk de kille computersignalen in voor een analoog, authentiek studiogeluid. Elektronica out, een groep van doorgewinterde muzieklegendes en hedendaagse muzikanten in. Chic-genie en hitmachine Nile Rodgers werd ingelijfd, net als een schare sessiemuzikanten met een flinke staat van dienst. Daarmee neemt het Franse duo een enorm risico, door niet alleen fiks tegen de stroom in te gaan, maar ook door de houvast van een jarenlange elektronische modus operandi te laten varen.
“Once you free your mind about a concept of harmony and of music being correct you can do whatever you want,” verkondigt levende legende Giorgio Moroder op het fenomenale “Giorgio by Moroder”. En Bangalter & De Homem-Christo hebben het credo van de leermeester ter harte genomen. Het nummer neemt de mijmeringen van disco mastermind Moroder als startpunt voor een reis doorheen een waaier aan stijlen: van onversneden disco synths, jazzy keyboard excursies, de beheerste bombast van een voltallig orkest, over ouderwets gescratch, een fenomenale drumsolo en een partij elektrische gitaren. Tot het nummer geheel toepasselijk overvloeit in de bekende 120 bpm house beat van weleer. “Giorgio by Moroder” laat zich niet traditioneel in hokjes duwen en is tekenend voor het ontembare, eclectische geluid van de robots op Random Access Memories.
Ook “Touch” is een schitterende proeve van Daft Punks eigengereide visie, een bonte compositie die over de tijd heen zweeft, geen concessies doet en zich niet laat grijpen door conventionele labels. Met behulp van een waanzinnige 230 sporen doorkruist Daft Punk een duizelingwekkend arsenaal aan stijlen en genres in deze mini space odyssey over een robot die tot leven wil komen. De fragiele stem van songwritericoon Paul Williams wordt aanvankelijk leven in geblazen door snedige Shaft-achtige gitaarlicks, krijgt dan een een orkest compleet met een heus koor rond zich heen, om finaal te landen met enkel de naakte piano en de pakkende stem van Williams. Niet alleen het instrumentale, maar ook het emotionele bereik is adembenemend.
Dat Daft Punk zijn medewerkers uitgekiend heeft gecast, maken de vele samenwerkingen duidelijk. Pharrell laat zich gretig inspireren door Michael Jackson op het zorgeloze “Get Lucky” en op het heerlijk aanstekelijke “Lose Yourself to Dance”, geheid de tweede single. Minder voor de hand liggend, maar even geslaagd, is de keuze voor het typische stemgeluid van Panda Bear, dat wondermooi samengaat met de vocoderstemmen van de robots op het kosmische “Doin’ It Right”. Oudgediende Todd Edwards mag op “Fragments of Time” herinneringen ophalen aan de West Coast dagen: Fleetwood Mac, The Eagles en een Hall & Oates stem glijden uit de denkbeeldige autoradio langs een ‘70s California Highway. Toch pakt niet elke samenwerking met de robots pakt even geslaagd uit. Zo is “Instant Crush”, met The Strokes frontman Julian Casablancas — die op zijn nieuwe plaat duidelijk de invloed van de robots heeft verwerkt — zeker geen liefde op het eerste gehoor.
Random Access Memories eindigt na een caleidoscopische tijdscapsule van ruim zeventig minuten met de sonische supernova “Contact”. De enige track met heuse samples laat de luisteraar na een minutenlange ruimteveerlancering, compleet met drums en gitaarcrescendo, achter met het stervende geruis van een buitenaardse radiotransmissie. De Franse tandem heeft zonder twijfel de platgetreden paden links laten liggen en voluit gekozen om risico’s te nemen, door hun eigen visie ongehinderd alle ademruimte te laten. Ze hoppen van de ene genreplaneet naar de andere, doorkruisen tijdsvakken, en trekken zowat elk emotioneel register open. De robots doen het compromisloos en met open vizier.
“Let the music in tonight/ Just turn on the music/ Let the music of your life/ Give life back to music”: Random Access Memories maakt zijn eigen intentieverklaring integraal waar. Muziek en emotie: het album blinkt uit in beide. Het staat vast dat het Franse tweetal enorme durf heeft getoond met hun artistieke keuzes op dit album. Dat het eindresultaat ontegensprekelijk “Daft Punk” oproept, bewijst dat het duo genreoverstijgend magische, muzikale voetstappen kan nalaten voor de toekomst.
